Amsterdam, maandag-Monday 26-06-17

01.23
Vertaling volgt morgen.

ENGLISH

 

01.23
Apparently I am not the only one who objects to barbarians. Remember I mentioned the bloody mutilation of the piano, set up in  the bandstand in the Amstelpark? The barbarians, or else the children of the barbarians (even worse!) had soon managed to rip away part of the covering, necessitating repairs – on summer evenings you could hear the barbarians stomp and stamp on the keys, annoying the hell out of anyone and presumably traumatizing the wallabies, peacocks and alpacas in their housings flanking the bandstand. Man, it got so bad, I made a point of taking a wide berth around that part of the park and even then you could hear the ruthless, relentless, random pounding upon a keyboard which had been made to elicit wonderful melodies from the little hammers inside and was now being subjected to daily rape. And I remember deploring the decision, no matter how well meant, to install that piano in a spot teeming with barbarians; for I know, and some others with me, that you should not make the fatal mistake of thinking you can gladden the hearts of the barbarians with things of beauty, refinement and delicacy. On the contrary, it  makes their hearts shine to trample on anything that does not match their own coarseness.

Anyway, the other day I noticed a different piano stood on the bandstand where once the stately vintage pianoforte had patiently suffered – however, this new specimen was protected by an ingenious covering of metal set around it, on wheels; a very  solid and thick cast iron push bar allowed you to roll the casing back along the two rails on either side of the piano, thus making the keys accessible. On top of the casing a note was stuck: “This instrument was created for making music; please respect the other park visitors and the animals”. Well, you can’t get much clearer, can you! I wonder how the barbarians will handle this….  my hopes are low.
(Already I detected that a strip in the row of thick plastic strips hanging down from the casing at the front, shielding the keys, had been ripped off.

Saturday, after some delay, which caused me considerably anxiety, my new blue roller skate wheels, arrived. I immediately set to removing the old wheels from the blue CheapSkate skates (vintage – back from 1980, New York!) and replace them with the new blue. Have not tried them out, will do so tomorrow, if the weather holds.

Attended Paul F.’s exhibition – so many wonderful drawings and a number of  fantastic silk-screen prints – it was nice to see one drawing and one framed silk-screen behind glass of my person, plus three in plastic covers in an Album. “Paul, how flattering, I must surely be inspiring, no..?” I asked in a somewhat coquettish way. He laughed and said I was *immensely* inspiring. His nudes are “tough cookies”,  yet in a feminine way, here and there with huge feet, and big, though not ungainly hands – work full of wit and humour. Some years ago, after a modeling gig, he gave me a charcoal drawing to take home – it adorns the wall of the corridor. I love it.

Amsterdam, zaterdag-Saturday 24-06-17

02.38
Een goede dag vandaag. Ik redde twee mensen. Wat trouwens niet mijn oogmerk was. Ik ga nooit rond met een lantaarn in mijn hand, op zoek naar mensen om te “redden”. God verhoede het.

In de supermarkt : bejaarde dame praat met supermarkt medewerkster – probeert haar iets duidelijk te maken – maar moeilijk want bejaarde dame lijdt aan afasie – gebaren – naar woorden zoeken, nu en dan ontsnapt een onsamenhangende lettergreep aan haar lippen – medewerkster somt allerlei soorten kaas op, want *dat* is tenminste duidelijk: wat de bejaarde dame zoekt heeft iets te maken met kaas. Een andere klant doet mee: gaat het rijtje af en noemt letterlijk alles wat in haar opkomt te maken hebbend met kaas – bejaarde dame werd gevraagd of ze het op kon “schrijven” ? – Nee, dat kon ze niet – ik voegde me bij de gelederen, nieuwsgierig naar de afloop – de verwikkeling breidt zich uit : bejaarde dame zegt “aanbieding” – aha, dus het geheimzinnige artikel was op enige recent moment een “aanbieding” geweest – de medewerkster fronst haar voorhoofd, een teken van hard nadenken – de andere klant heeft het opgegeven en wijdt haar aandacht aan haar eigen boodschappen – de medewerkster is ook bezig af te haken – de bejaarde dame gooit haar handen in de lucht, ten teken dat zij ook haar queeste staakt – en op dat moment zeg ik: “Graskaas?” – alsof er een rotje is afgegaan werpt de bejaarde dame andermaal haar handen in de lucht, deze keer van vreugde en schreeuwt een van de weinig woorden die ze kan uitspreken: “JA!” – de medewerkster schrikt en draait zich om – de andere klant laat bijna haar pakje crackers vallen die ze juist van het schap heeft gepakt – de bejaarde dame straalt zoals ik nog nooit iemand heb zien stralen – dan…. slaat de medewerkster haar hoop aan diggelen: “Het was een eenmalige aanbieding…” toch juichen we allemaal van blijdschap; nu zal geen van ons zich door het weekeind heen moeten worstelen, achtervolgd door dit onopgeloste mysterie.
Ik troost de bejaarde dame, en zegt haar dat ze de graskaas waarschijnlijk nog wel kan bekomen in Albert Heijn. Ze glimlacht gretig en zegt “Ik ga…”

Laat in de middag nam ik mijn rolschaatsen en begaf me naar het Amstelpark, om na te trekken of mijn vermoeden juist was, dat het bitumen daar volstrekt ongeschikt zou zijn om op te rolschaatsen – mijn vermoeden bleek ongegrond – de oppervlakken van de park-lanen waar, ofschoon niet ideaal, toch redelijk goed – ik racete door het park, vleugels aan mijn voeten – ik ontwaarde een gezin van drie mensen, moeder, vader en een klein meisje, ze zaten met z’n allen in een grote stoel, vervaardigd uit de stronk van een gekapte woudreus – de moeder riep me aan toen ik hen voorbij rolde: “Hoe heb je het geleerd?!” Ik hield stil en riep: “Trek ze aan en…gaan!” – de vrouw (een mooie dame van een Latijns land wat gedurende ons korte gesprek Cuba bleek te zijn) wendde zich tot haar dochter die in-line skats aan haar voetjes had: “Hoorde je wat de mevrouw zei?” – kennelijk miste het kind vertrouwen – ik zei tegen haar: “Lieverd, je ben een kind! Jij kunt alles! Het zijn de grote mensen die lang moeten leren maar het zijn de kinderen die het in een dag kunnen! Hier, ga met me mee, samen schaatsen we naar dat boompje!” – de kleine schoonheid met de donkere krullen nam de uitnodiging graag aan – zo rolde we voort – ze zei dat ze Adriana heette – ik zei haar de mijne – “Toen ik vier was kreeg ik deze schaatsen en nu ben ik zes”, lichtte ze me in – “Aha”, zei ik, “Dus die schaatsen hebben twee hele jaren liggen wachten tot je groot genoeg was om ze te dragen?” – ze knikte terwijl ze voort schaatste, alles ging goed. Toen we bij de boom waren stopten we, trokken een kringetje met onze schaatsen en rolden terug naar waar haar ouders stonden, een lach op het gezicht.
“In nog eens drie weken schiet je over straat als de beste skater in de stad”, verzekerde ik het kleine meisje.
Ik schudde ieders hand  en we gingen uiteen – van mij weg schaatsend, tussen haar ouders in, draaide ze zich om en riep me toe: “Dank u zeer dat u mij heeft gered!” – woorden die merkwaardig volwassen klonken uit de mond van een kind nog maar zes jaar oud.

 

 

ENGLISH

02.38
Good day today. I saved two people. Which, by the way, was not my intention. I never go around holding a lantern, looking for people to “save”. Heaven forbid.

In the supermarket : elderly lady talking to supermarket employee – trying to make something clear – but difficult because elderly lady suffered from aphasia – gesturing – groping for words, now and then an incoherent syllable escaped her lips – employee summing up all kinds of cheese, for *that* at least was clear: what the elderly lady was looking for had to do with cheese. Another shopper joined in: enumerating literally everything that popped into her mind related to cheese – elderly lady was asked if she could “write” it down? – No, she could not – I too joined the ranks, curious to see how this would develop – the plot thickened: the elderly lady said “bargain” – aha, so the mysterious article had been a “bargain” at some recent time – the employee puckered her forehead, a sign of hard thinking – the other shopper had given up and was devoting her attention to her own groceries – the employee was giving up too – the elderly lady threw her hands in the air, also abandoning her quest – It was then that I spoke: “Grass-fed cheese?” – as if a fire cracker had exploded, the elderly lady again threw her hands in the air, this time for joy, and shouted one of the few words she could utter:”YES!”- the employee started and turned around – the fellow shopper almost dropped the packet of crackers she had just taken from the shelf – the elderly lady beamed such as I have never seen anyone beam – the employee then dashed her hopes: “It was a one time bargain…” – yet we were all happy and cheering; now not one of us would have to plod through the weekend, this unsolved mystery on our minds.
I consoled the elderly lady, telling her that she could still probably procure the grass-fed cheese at Albert Heijn supermarket. She smiled an eager smile and said “I go..”.

Late in the afternoon I took my skates and betook myself to the Amstelpark, to check whether my suspicion was correct that the tarmac there would be totally unsuitable for skating – my suspicion proved to be wrong – the surfaces of the park lanes were, though not ideal, still not half bad –  I sped through the park, wings on my feet – I spotted a family of three, mother, father and a little girl, occupying a big wooden chair, fashioned out of the trunk of a chopped down giant – the mother hailed me as I rolled past them: “How did you learn?!” – I stopped and answered: “Put them on and… go!” – the woman (a beautiful lady from a Latin country, which, during our short conversation appeared to be Cuba) turned to her  daughter, wearing in-line skates: “Did you hear the lady?” – evidently the child lacked confidence – I addressed her: “Darling, you are a child! You can do anything! It’s the grown up that have to learn long, but it’s the children that can do it in a day! Here, come with me, together we will skate to that  tree over there!” – the little beauty with the dark curly hair eagerly accepted the invitation – thus we rolled along – she said her name was Adriana – I told her mine – “When I was four I got these skates and now I am six”, she informed me – “Aha,” I said, “So those skates have been waiting for two whole years till you were big enough to put them on?” – she nodded as she skated along, doing fine. When we were at the tree we stopped, drew a circle on a our skates and rolled back to where her parents were standing, all smiles.
“In another three weeks you’ll be zooming along like the best skater in town,” I assured the little girl.
We all shook hands and parted – as she skated away, her parents on either side, she turned around to call out to me: “Thank you so much for saving me!” – words that sounded strangely grown up for a child of only six.

 

Amsterdam, vrijdag-Friday 23-06-17

02.38
Ik had eindelijk het antwoord op een aanhoudend probleem, wat zich met tussenpozen voordoet: kan niet plakken in de adresbalk van Windows Verkenner. Zoals iedere lezer met ook maar een beetje kennis van Windows 10 ook zal vermoeden…. dit probleem stak zijn stomme en ergerlijke kop op toen ik mijn laptop had geüpgraded  van Windows 8.1 naar Windows 10, twee jaar geleden – echter, het probleem bestond nog steeds na een schone installatie van Windows 10, enige maanden geleden – kan het zijn dat Windows 10 iets heeft gecorrumpeerd ergens in het binnenwerk van mijn laptop tijdens die eerste upgrade, en dat de corruptie, wat het dan ook was, is meegenomen naar de nieuw geherinstalleerde Win. 10? Wie zal het zeggen, maar goed, ik dacht dat ik ultieme oplossing had gevonden, toen ik op een methode stuitte om de “klembord cache” op te schonen. Ik volgde de aanwijzingen en kon het icoontje voor het programma om de klembord cache te wissen op de taakbalk zetten en…. het werkt niet. Probleem is er nog. Met tussenpozen. Wat is erger is dan gewoonweg helemaal niet, aangezien de nieuwe hoop die je hebt gekregen, die ene keer van de zes dat het werkt, de bodem wordt ingeslagen. Zucht

Ander nieuws: grote terugslag dook ineens op: gigantische pijn in mijn  sacroiliacaal gewricht, rechts. O, lieve help, daar gaat mijn rolschaatsen, was mijn eerste gedachte. Mijn tweede gedachte: o lieve help, daar gaan we, vreselijke medicatie, met bijwerkingen…. Ibuprofen or erger, corticosteroïden. Derde gedachte: opereren! Vierde gedachte: hier komt de rollator… Alarm!
Dat verrekte gewricht speelt al op sinds 2011. Speculaties over de oorzaak lopen uiteen. Hoe dan ook, na deze gedachten kwam een vijfde in me op: oefeningen! Hoe kon ik dat vergeten, begin altijd met de eenvoudigste oplossing, onderaan de piramide. En ik vond ze, en ik ging onmiddellijk liggen en voerde ze uit. En ze hielpen. Wonder. En ik zocht naar ondersteuningsgordels. En ik vond ze en bestelde er een. Hij is op weg.

De jonge ooievaars dit jaar van het nest in het Amstelpark zijn nu al vrij groot, op sommige dagen kun je ze zien staan op het nest samen met een van de altijd waakzame oudervogels – ik zou vaker moeten gaan kijken – ik herinner mij hoe leuk het was om de twee vorige jonge ooievaars van ditzelfde nest vliegoefeningen te zien doen – landen op het nest scheen een ware uitdaging te zijn en de capriolen in de lucht om het “landingsgestel” te laten zakken zogezegd, waren heel grappig; ze plachten de afstand verkeerd in te schatten en landden op de rand van het nest op maar één been, het ander bungelde er bij, of, wat vaak voorkwam, namen ze een duikvlucht, zich op het laatste moment bedenkend, waarbij hun half uitgestoken benen over het nest sleepten en aldus takjes lostrokken. Misschien kregen ze een standje van hun ouders.

Op Facebook liep ik tegen een artikel aan op iemands timeline over “Carnism”; wat, zoals een Facebooker het stelde, niets anders was dan “veganisten propaganda”. Nu ja, daar zit wat in en eigenlijk vond ik het hele verhaal nogal dom. De vrouw die de term “Carnism” (“Carnisme”)  op haar naam bracht (ze gaat door het leven met de bijzonder toepasselijke achternaam “Joy”), beweert dat de “geheime” reden waarom we vlees eten, onze “conditionering” zou zijn.
Dan richt ze zich op de kwestie van het uitsluiten van bepaalde dieren voor onze kookpotten, zoals honden en katten terwijl wij tezelfdertijd koeien en schapen en varkens in de wachtende potten werpen,  en de redenen hiervan. Heeft ze nooit gekeken naar de achterliggende geschiedenis? Mensen hebben buffels gedood, vele vele eeuwen lang, niet in de laatste plaats wegens de grondstoffen: vlees, huiden, botten, horens. Indianen in Amerika konden simpelweg niet leven zonder de buffel als de kern van hun bestaan – en hoe zit het met de Inuit? Hoe kunnen zij leven zonder de vis, de zeehond, de walvis en de kariboe? O, de Indianen “zouden hebben kunnen” leven zonder de buffel? De Inuit “zouden hebben kunnen” bestaan zonder de walvis? Dus ze waren geconditioneerd? Door wie? Misschien door noodzaak?

Zeker, wij houden van onze honden en katten – ook al gedurende vele eeuwen. Lang geleden werden honden opgenomen in de menselijke samenleving, wij noemen de hond “onze beste vriend” of “onze trouwe viervoeter” – dat concept is diep ingebed in onze westerse normen en waarden – en aangezien mensen worden geconditioneerd door hun cultuur…. zul je vanzelfsprekend je “beste vriend” niet zo gauw in de braadpan doen, toch?
Mensen zijn ontvankelijk voor conditionering – dat is geen geheim. Maar dan denk ik toch dat in dit geval de “conditionering” van toepassing is op het *soort* vlees wat ze eten (dat is goeddeels cultuur bepaald, in China is het geen bezwaar om honden te eten, om een dwarsstraat te noemen) – want voor mij is het nog helemaal geen uitgemaakte zaak dat mensen geen vlees nodig zouden hebben.

Toen ik de titel van de video opmerkte werd ik gelijk kriegel: “Live Kindly” (Leef Vriendelijk). Weet mevrouw Joy dan niet dat mensen half dier zijn? En dat vleesetende dieren niet “vriendelijk” leven? En dat chimpansees vlees eten? De reden waarom mensen vlees eten is deze: het zit in ons bloed.  Mensen willen trouwens ook graag bloed *zien*. Denk maar eens aan het enorme succes van “onvriendelijke” reality shows – en aan de grote aantallen kijkers bij ongelukken op de snelweg. Ik bedoel maar. O, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de controverse rond vitamine B12….

Ik moet altijd lachen wanneer mensen ons proberen in te prenten dat agressie kàn en mòet worden uitgebannen. Geen agressie, geen leven.

Alhoewel ik ook van mening  ben dat wij de dieren die onze slaven zijn geworden en die wij naar de slachtbank leiden om onze kookpotten te vullen, goed moeten behandelen. En daar wringt ‘m de schoen.

Helemaal kloppend krijg je het trouwens nooit, en dat is nog weer een puntje: mensen willen het altijd “kloppend” krijgen. Ik kan ze zó vertellen: gaat niet lukken.
You’ll never make it add up, and that’s another point:  people always want to make things “add up”. I can safely tell them: won’t work.

 

ENGLISH

02.38
I finally had the answer to a persistent problem, which occurs intermittently: cannot paste in the address bar of Windows File Explorer. As any reader with only a little knowledge of Windows 10 will also suspect… this problem reared its stupid and annoying head when I had upgraded from Windows 8.1 to Windows 10, two years ago – however, the problem was still there after I had had a clean install of Windows 10, some months ago – can it be Windows 10 has corrupted something somewhere in the innards of my laptop during that initial upgrade, and that the corruption, whatever it was, was carried over to the newly installed Win. 10? Who knows, anyway, I thought I had found the ultimate fix, stumbling upon a method to clear the “clipboard cache”. I followed the prompts and could put the icon for the cache clipboard clearing program on the task bar and…. it did not work. Problem still occurs. Intermittently. Which is worse than simply not working at all, seeing this way it rises your hopes for the next time after it has worked once out of six. Sigh.

Other news: huge setback cropped up: gigantic pain in my sacroiliac joint on the right side. Oh my goodness, there goes my roller skating, was my first thought. My second thought: oh my goodness, here we go, dreadful medication, with side effects…. Ibuprofen or worse, corticosteroids. Third thought: surgery! Fourth thought: here comes the walking aid….Alarm!
That bloody joint has been giving me trouble since 2011. Speculations about the cause vary. Anyway, after these thoughts, a number five occurred to me: exercises! How could I forget, always start with the simplest solution, at the bottom of the pyramid. And I found them, and I immediately lay down and did them. And they worked. Miracle. And I searched for support belts and found them. And I ordered one. It is on its way.

This year’s  young storks from the nest in the Amstelpark,  have grown quite large, on some days you can see them standing around on the nest together with one of the ever watchful parent-birds – I should pop over to observe them more often – I remember how cool it was to see the two previous young storks form this same nest, doing flying exercises – landing on the nest seemed a real challenge and the antics in mid air to extend the “landing gear” so to speak were very funny; they would misjudge the distance and land upon the rim of the nest with just one leg, the other one dangling, or, which happened frequently, swoop down to land, but give it a miss at the last moment, dragging their half extended legs across the nest, thus dislodging twigs. Perhaps their parents scolded them.

On Facebook I stumbled upon an article of someone’s timeline about “Carnism”; which, as one Facebooker put it, was nothing but “vegan propaganda”. Well, there is something in that, and I could not help thinking that the whole theory was rather stupid. The woman who coined the term “Carnism” (going through life with the highly appropriate surname of “Joy”), contends that the “secret” reason we eat meat is because we have been conditioned to to do.
She then focuses on the issue of excluding certain animals from our cooking pots, like dogs and cats while at the same time, throwing cows and sheep and pigs in the waiting pots,  and the reasons why this is so. Has she never looked back in history? People have been killing buffaloes for many many many centuries, not in the least because of the resources: meat, hide, bone, horns. Indians in America simply could never exist without the buffalo as the core of their existence – and what about the Inuit ? How can they live without the fish, the seal, the whale and the caribou? Oh, the Indians *could* have lived without the buffalo? The Inuit *could” have lived without the whale? So were they conditioned? By whom? By necessity perhaps?

Sure, we love our dogs and cats – for many many centuries too. Long ago dogs became integrated in the society of humans, we call the dog “Man’s best friend” – that concept is deeply entrenched in our western norms and values – and seeing humans are conditioned by their culture…. obviously you will not so readily put your best friend in the frying pan will you?
Humans are prone to conditioning – that’s no secret. But then I still think that in this case the “conditioning” applies to the *kind* of eat they eat (in China it is acceptable to eat dogs, to name an example)  – because for me it is not yet a foregone conclusion that people would not need meat.

When I saw the video the title immediately got my ire up: “Live Kindly”. Doesn’t Mrs. Joy know that humans are half animal? And that meat eating animals do not live “kindly”? And that Chimps eat meat? The reason why humans eat meat is because it is in our blood. People very much like to *see* blood. Just think of the huge success of “unkind” reality shows – and of the great number of spectators at accidents on the freeway. Just sayin’. Oh, and then I have not *even* touched upon the controversy surrounding vitamin B12….

It always makes me laugh when people try to impress upon our minds that aggression could ever be banished. No aggression, no life.

Although I am also of the opinion that the animals, who have become our slaves and whom we lead to slaughter to fill our cooking pots, need to be treated well. And that’s where the problem lies.

Just some contemplations.

 

Amsterdam, maandag-Monday 19-06-17

00.00
De dag was verstikkend heet, maar toch had ik er geen last van. Misschien omdat ik heb opgehouden tegen het zweet te vechten – het gewoon aanvaarden is minder uitputtend – goed, dus het hemd plakt tegen je rug en je voelt hoe het zweet omlaag sijpelt – laat maar plakken, laat maar sijpelen!
Verliet het huis nabij zessen: bestemming Vondelpark, skates in het mandje. Ik moest gewoonweg het gevoel weer heroveren, het gevoel wat ik zeventien jaar geleden had toen ik er voor het eerst heenging, 2000, en werd ondergedompeld in het schaatsgemeenschapje (waar ze mij zo’n beetje buiten sloten ( te midden van een stelletje anderen die er niet bij hoorden in de rest van de wereld, zo zie je maar weer dat zij die er niet bijhoren dezelfde pikorde hanteren als in de wereld waar zij er zelf uit liggen) – maar goed, op mijn eigen manier vond ik het wel leuk rond te hangen met de beste van het hele stel, toentertijd.

Nadat ik een rondje park had gedaan, hield ik stil bij het pleintje waar de vier parkwegen elkaar ontmoeten – ik zag een voormalig lid van de oorspronkelijke groep (aardig!) die Frisbee speelde met een ander voormalig lid (raar en volgens mij seme-autistisch) – ik vroeg hem over de anderen en hij zei dat de groep uiteen was gevallen sinds ze het ronde bankje in het midden van het pleintje hadden weggehaald. De gemeente verwijderde het bankje zo’n drie of vier jaar geleden, aangezien het de pleisterplaats was geworden van dronkaards en daklozen en ook agressief volk, wanneer de skaters of toeristen het niet bezetten. Nu ja, zo zie je maar weer, haal een bankje weg en je verandert de wereld.

(Ik vond nu net een video op YouTube, geschoten in 2014, getiteld: “Vondelpark, skaters bij het ronde bankje!” – en ja hoor, daar waren ze, bezig te slalommen tussen de pylonnetjes  alsof hun levens ervan af hingen (tegen die tijd schaatste ik al niet zoveel meer, helemaal in de ban van mijn fotografie sinds 2007. Ik zag ze dan wel, wanneer ik door het park fietste van en naar de stad met mijn camera) – echter, de video liet duidelijk het groepje zien, zittend op de grond waar eens het bankje hen als zitplaats had gediend, met hun rugzakken – dus waarschijnlijk was het een opname van een der laatste keren dat de groep was samengekomen – ben blij dat ik hem gevonden had om op mijn FB timeline te delen, als een prachtige herinnering aan een levensfase.)

Dus het Vondelpark is nog steeds de beste “natuurlijke rolschaatsbaan”, zoals ik gisteren beweerde? Absoluut. Ja, er is wind, maar niet half zo sterk als die over de wegen raast, kronkelend door de polders, en er is veel afleiding (afgezien van ergernissen), en het asfalt is het beste, naar mijn bevindingen, tot dusver. Ik merkte dat de schaatsrage is afgenomen, heb slechts vier vrouwelijke en twee mannelijke skaters gesignaleerd, alle op in-lines, zodat ik overbleef als enige rolschaatser. Ik heb enorm genoten. Toen ik uitrustte op een bank, tussen de actie door, liepen twee jonge gasten voorbij en de ene, kijkend naar mijn nostalgische schaatsen zei :”Hee, dat zijn coole skates nog van vroeger!” – ik lachte en vertelde hem dat ze uit 1980 stamden – hij zei : “Joh, dat is ouder dan ik ben.” Ik verzweeg dat ik 31 was in ’80….

Op weg terug naar huis, ging ik even de supermarkt binnen om wat koffie te drinken bij de koffie-automaat – wat een geweldige samenleving is het waarin ik leef, waar ik simpelweg kan genieten van een kopje gratis koffie (of zelfs 2 of 3) bij mijn plaatselijke winkel en later kan ik de kassière gewoon melden “Ik heb niets gekocht, mag ik doorlopen?” en dan zegt ze gewoon “Natuurlijk!” met een glimlach. Later, terug in mijn flat, praatte ik een uur met mijn buurmannen, twee deuren verderop aan de galerij – we hadden plezier en roddelden, sorry “bespraken” andere buren.
Dus de dag eindigde goed, na een onplezierig begin nadat ik uit bed was gekomen: Vivaldi browser ging niet open. Man, ik ging totaal door het lint. Gezocht naar een oplossing. De-installeren en opnieuw installeren werkte niet – toen vond ik een of ander vergeten forum waar ze zeiden dat een simpel de-installeren niet zou helpen, je zou de gehele map moeten verwijderen waar alle Vivaldi data in stond, en die zou zijn te vinden in  “C:\Users\{user name}\AppData\Local”  – na enig graafwerk legde ik die map bloot en wiste de Vivaldi map. Enige uren later probeerde andermaal Vivaldi te installeren en jawel, de installatie slaagde. Een pluimpje voor de Prinses.

ENGLISH

 

00.00
The day was stifling hot, still it did not bother me. Maybe because I stopped fighting the sweat – simply giving in to it is less exhausting – okay, so the shirt sticks to your back and you feel the sweat trickling down – let it stick, let it trickle!
At about 6 I left the house: destination Vondelpark, skates in basket. I simply had to get the feel back, the feel of seventeen years ago when I first went there, 2000, and was plunged into the skate community (where I was the odd one out (among a bunch of other odd ones out in the rest of the world, which goes to show that odd ones out maintain the same pecking order as in the world where they are “out”) – anyway, in my own way I enjoyed hanging around with the best of them back then.

After doing the lapse of the park, I held still at the square where four park roads meet – saw one former member of the original group ( a nice one!) playing Frisbee with another former member (weird and according to me semi autistic) – I asked him about the others and he said that since they took away the round bench in the center of the square the group had fallen apart. The council had removed the bench some three or four years ago, seeing it had become the favorite haunt of drunks and homeless, as well as belligerent folk whenever the skaters or tourists had not occupied it. Oh well, which goes to show, remove a bench and you change the world. .
(I just found a video on YouTube, shot in 2014, titled: “Vondelpark Amsterdam, skaters at the round bench!” – sure enough, there they were, slaloming between the cones as if their lives depended on it (by then I had phased out most of my skating, fully engaged in my photography since 2007.  I would see them, cycling through the park on my way to and from town with my cam) – however, the video clearly showed the group sitting on the ground where once the bench had accommodated them and their backpacks – so probably that video recorded one of the last times the bunch had come together – happy I found it to share on my FB timeline, as a great memory of a phase in my life.)

So is the Vondelpark still the best “natural skating rink” as I contended yesterday? Definitely! Yes, there is wind, but not half as strong as sweeps the roads winding  through the meadow lands and there’s a lot of distraction (apart from some annoyances), and the tarmac is the best, to my finding so far. I noticed the skating hype has died down, detected only four female and two male skaters, all on in-lines, leaving me as the sole skater on quads. I really enjoyed myself immensely. As I rested on a bench between action, two young guys walked by and the one, noticing my vintage skates said: “Hey, those are cool skates from old times!” – I smiled and told him they were from 1980 – he said: “Ah that’s older than I am.” – I never mentioned I was 31 back in ’80…

On my way back home, I stopped at the supermarket to have some coffee at the coffee mat – what a wonderful society I live in, where I can  enjoy a cup of free coffee (or even 2 or 3) at my local store and afterwards simply tell the check out girl or guy “I did not purchase anything, can I pass?” and they simply say “Sure!” with a smile. Later, back at my flat, I chatted for an hour with my  neighbour  guys, two doors further down on the gallery – we shared laughs and gossiped, sorry “discussed” other neighbours.
So the day ended well, after an unpleasant start after I rose: Vivaldi browser did not launch. Man, I flipped my lid good and proper. Searching for a fix. Uninstalling and reinstalling did not work – then I found some forgotten forum where they said that a simple uninstall wouldn’t cure anything, you’d need to remove the entire folder holding all the Vivaldi data, which was located in “C:\Users\{user name}\AppData\Local” – after some digging I unearthed that folder and deleted the Vivaldi folder. Some hours ago I tried again installing Vivaldi, and sure enough, the installation went through. Kudos for the Princess.

 

Amsterdam, zondag-Sunday 18-06-17

01.00
Vandaag, achter mijn laptop, luisterend naar de radio zei de DJ iets over “Vaderdag” – ik riep “Ja, dat is waar ook!” – R. haakte er onmiddellijk op in, en herinnerde mij aan de dagen toen ik hem “papa” begon te noemen – we lachten erom. Juist op dat moment kondigde de DJ het verzoek van een luisteraar aan: “Speciaal voor papa Rob!” – wat een waanzinnig toeval was, aangezien R…. dezelfde naam heeft.
Maar IS het toeval?

Voor ons een weet voor anderen een vraag.

De dag was warm en ik was warm en zat niet lekker in mijn vel, maar besloot de fietspaden in Amsterdam-Zuid-Oost te verkennen. Nou, ik had gedacht dat daar het beloofde land lag, maar het bleek een strafexpeditie te zijn: grove oppervlakken alom, buiten enkele korte stukjes met gladder asfalt, en die waren er alleen om te akeligheid van de rest te onderstrepen. Dus na een korte test schaatste ik terug naar mijn fiets.
Twee redenen waarom het Vondelpark nog steeds de beste natuurlijk rolschaatsbaan in deze contreien is: glad oppervlak de gehele omtrek van het park; geen wind. DAT is vreselijk, de wind die constant aan je voortgang knabbelt!

ENGLISH

01.00
Today, as I sat listening to the radio and working at my laptop, the DJ said something about “Father’s  Day” – I exclaimed: “Why yes, that’s right too!” – R. latched on to it immediately, reminding me of the days when I started calling him “Dad” – we shared a smile. Just then the DJ announced a listener’s request: “Especially for Daddy Rob!” – which was a crazy coincidence, seeing R.’s first name is…..the same.
But IS it a coincidence?

For us to know for others to guess.

The day was hot and I was hot and bothered but decided to explore the cycle tracks in Amsterdam-South-East district. Well, I had believed that was the promised land, but it turned out to be a punishment expedition: coarse surfaces all over, save for short stretches of smoother tarmac, and they only served to emphasize the awfulness of the rest. So after a short tryout I skated back to my bike.
Two reasons why the Vondelpark is still the best natural skating rink in these parts: smooth surface the lapse of the park; no wind. THAT is terrible, the wind constantly challenging your progress!

.

Amsterdam, zaterdag – Saturday 17-06-17 / zondag-Sunday 18-06-17

01.52
Ik zag interessante interactie tussen twee kraaien, al doende de veters van mijn rolschaatsen te strikken – een van beide had een brokje eetbaars in zijn snavel – de ander zat hem te stangen om het los te laten, krijsen, hem overal volgen, proberen het brokje te pakken en zo voort en zo verder. Echter, de bezitter van het brokje draaide en keerde en deed alles wat binnen zijn vermogen lag om zijn agressieve mede-kraai, die hem het brokje betwistte, kwijt te raken. Het krijsen en dwarszitten hield aan – op een bepaald moment probeerde de armoedzaaier het brokje uit de snavel van de kapitalist te trekken – dit mislukte. Toen merkte ik dat laatstgenoemde het brokje probeerde door te slikken – waarop de aanvaller (nog steeds aan het krijsen) naar de snavel van de bezitter priemde, alsof hij het brokje eruit wilde trekken. Het voorwerp van zijn woede slaakte een gil en begon met zijn snavel op het gras te wrijven, als om de pijn te verzachten. Dit ging zo een poosje door, dus misschien deed het werkelijk zeer. De aanvaller was ondertussen afgedropen en pikte rond in het gras.
Kan het zijn dat de “armoedzaaier”, de oorspronkelijke “kapitalist” was, die vervolgens was beroofd van het brokje door de oorspronkelijke armoedzaaier? Ik moet zeggen dat het krijsen en de algemene houding van de “armoedzaaier” wel degelijk een boodschap overbracht van de oneerlijkheid die hij te verduren had.

Later, geschaatst naar de “grote bocht’ in de rivier, rustte ik op een bank – ik sloot mijn ogen en sukkelde bijna in slaap – plotseling werd ik gewekt door een warme en knuffelige “aanwezigheid”…. een prachtige rode kat gaf mij al haar donzige aandacht. De schoonheid met de gele ogen spon alsof haar leven er van af hing – ik moedigde haar aan op mijn schoot te komen zitten, maar dit vond ze blijkbaar te ver gaan. Ze deed me denken aan de rode kat van een van mijn Flickr contacten – ik maakte enige foto’s, waarvan er eentje bijzonder goed gelukt was, om op mijn Flickr account te zetten en op te dragen aan H. en zijn kat A.

Terug schaatsen was een afschuwelijke expeditie. De wielen onder mijn blauwe rollers zijn veel te hard, wat ze ongeschikt maakt voor ruwe oppervlakken, zoals grof asfalt. Mijn rug deed pijn als de neten en ik kan gewoonweg niet wachten tot ik mijn andere rollers kan ophalen van de schoenmaker waar ze op de leest staan (alweer), die hebben zachtere wielen – dan heb ik andere wielen besteld voor de blauwe: zachtheid 78A.

Het weer is heerlijk, mijn kleine tuin op de galerij doet het geweldig – de margrieten beginnen in de knop te komen, de geraniums bloeien helemaal te gek mooi en de groentezaden die ik in potten zaaiden schieten omhoog – wel jammer dat ik alleen de radijsjes kan identificeren (door de kleine rode hobbels die boven de aarde uit piepen) – ik had verzuimd etiketjes voor de andere soorten in de aarde te steken, naast de zaadjes. Ik geloof dat de reusachtige groene groeisels trouwens sperziebonen zijn.

Helaas hebben de administratoren van de Groenvoorzieningen in deze wijk nagelaten drie van de nieuw geplante boompjes op het parkeerterrein te redden – ik had ze gebeld op 7 juni, hen attent makend op de naderende sterfgevallen. O ja, ze zouden actie ondernemen. Slechte zaak.

ENGLISH

 

01.52
Saw interesting interaction between 2 crows, as I was tying the laces of my skates – one of the two had a morsel of something edible in its beak – the other was bugging it to let it go, screeching, following the other around, trying to get hold of the morsel and so on and so forth. However, the possessor of the morsel dodged and turned, and did everything in its power to get rid of his aggressive fellow crow, begrudging it the morsel. The screeching and bugging continued – at a certain moment the “have-not” tried to remove the morsel from the capitalist’s beak – this failed. Then I noticed that the latter seemed to swallow the morsel – whereupon the attacker (still screeching) jabbed at the possessor’s beak, as if to extract the morsel. The object of its anger uttered a scream and began wiping its beak on the grass, as though to soothe the pain. This went on for quite a stretch, so perhaps it was really hurt. The attacker had meanwhile stepped back and was poking around in the grass.
Can it be that the ‘have not” was the original capitalist, who was subsequently robbed of the morsel by the original “have not”? I must say that the screeching and the general attitude  of the ‘have not” did convey a message of unfairness which it had had to endure.

Later on, having skated to the “big bend” in the river I rested on a bench – I closed my eyes and almost dozed off – suddenly a warm and cuddly “presence” woke me up…. a lovely ginger cat was giving me all its fluffy attention. The yellow eyed beauty purred with a vengeance – I encouraged it to crawl onto my lap, but this it found to be going too far. It reminded me of the ginger cat of one of my Flickr contacts – I made some pictures, one of them quite nice, to post to my Flickr account and dedicate to H. and his cat A.

Skating back was a dreadful expedition. The wheels under my blue skates are much too hard, which makes them unsuitable for rough surfaces, like coarse grained asphalt. My back hurt like hell and I simply cannot wait till I can collect my other skates from the cobbler’s where they are being stretched (again) which have softer wheels- then I ordered different wheels for the blue: softness 78A

The weather is delightful, my little garden on the gallery is doing great – the ox-eye daisies are developing buds, the geraniums bloom insanely beautiful and the vegetable-seeds I sowed in pots are shooting up – pity though I can only identify the radishes (from the little red bumps appearing above the soil) – I had failed to stick labels for the others in the earth beside the seeds. I believe the huge green growths are actually string beans.

Sadly the administrators of the Green Space in this district failed to rescue three of the newly planted trees on the parking lot – I had phoned them on June 7, alerting them to the impending deaths. Oh yes, they would take action. Bad show.

Amsterdam, woensdag-Wednesday 14-06-17

01.25
Nou, ik zou niet verrast moeten zijn, maar ondanks dat gebeurtenissen die in de levens van anderen uitermate zeldzaam voorkomen, voor mij niets bijzonders zijn, het gaat maar door, op sommige avonden hoor ik ieder tweede woord wat ik typ terug op de radio, in een liedje of in de tekst van een nieuwslezer, en in het Flickr Help Forum, mijn leven is één grote ronddraaiende bal synchroniciteit – toch, zoals ik al zei, zijn sommige dingen verrassend, zelfs voor mij.

Het geviel zo, op Vrijdag, 13 juni 2014, dat ik mijn videocamera installeerde op een verlaten plek in het Amstelpark, en vervolgens mezelf filmde terwijl ik een stuk tekst las. Die tekst had veel, zo niet alles te maken met mijn situatie: rondgaan in deze wereld, strikt incognito. Wat ik las betrof het mijzelf, of liever, het mijzelf eindelijk ontdoen van dat stukje “incognito”. En het had te maken met Flickr, en het had te maken met Yahoo.

Dus wat gebeurt: gisteren, op precies dezelfde datum…. de verkoop van Yahoo aan Verizon is rond.

Ander nieuws: mijn islamitische buur vroeg of ik binnen wilde komen, of ik wat zoete waar zou willen, wat hij had gekocht wegens de Ramadan. Ik sloeg het beleefd af, omreden van mijn maag die zoetigheid niet goed verdraagt (waarheid). Van het een kwam het ander, ik merkte op dat vasten en naderhand feesten met stapels gesuikerde waar heel erg ongezond is, en, nodeloos te zeggen, ging het gesprek in de richting van religie. Nu ja, dus die knakker biedt mij zoet aan en krijgt een er een zure tirade tegen godsdienst voor terug, ha!
Gedurende mijn verhandeling, hoe mannen religie hebben bepaald, en dat waarschijnlijk het hele concept van “God” in *alle* religies simpelweg een psychologische manoeuvre was, ontsproten aan de geesten van mannen als een handig instrument om vrouwen te onderdrukken, bleef hij lachen, zijn ogen schitterden van de leut.
“Ik lach je niet uit hoor, maar de manier waarop je dit alles vertelt, is echt grappig..”

Wel, misschien een handig instrument wanneer ze mij de microfoon aanreiken: de vrouw die overal mee weg komt omdat ze grappig is.

ENGLISH

01.25
Well, I should not be surprised, but even though occurrences which happen ultra rarely in others’ lives are nothing special for me, on and on it goes; on some nights every other word I type is reflected on the radio, in song lyrics, in the text of a news reader and in the Flickr Help Forum, my life is a one big swirling ball of synchronicity – yet, as I said, some things are surprising, even for me.

It happened on Friday, June 13, 2014, that I set up my video cam in some deserted spot in the Amstelpark, and proceeded to gather footage of myself as I read a strech of text, the lens focused on me. That text had a lot, if not everything to do with my situation of going around in this world strictly incognito. WhatI was reading concerned shedding, or rather finally shedding that bit: “incognito”.  And it had to do with Flickr. and it had to do with Yahoo.

So what happens: yesterday, exactly on the same date….. the sale of Yahoo to Verizon was finalized.

Other news: my muslim neighbour invited me in, whether I would like some sugary stuff, which he had bought for the Ramadan. I said politely declined the offer, on the grounds that I sweet stuff does not sit well with my stomach (truth). From the one thing came the other, I remarked that fasting and afterwards feasting on stacks of sweetmeats is super unhealthy, and, needless to say, the conversation veered into the direction of religion. Well, so the guy offers sweets and gets a  sour rant against religion in return, ha!
During my discourse of how men defined religion and that likely the entire concept of God in *all* religions, was simply a psychological manoeuvre originated in the minds of men as a handy tool to suppress women, he kep smiling, his eyes sparked with delight.
“I am not making fun of you, but it’s just the way you say all this, which is really funny…”

Well, perhaps a handy tool when they give me the mike: the woman who gets away with everything ’cause she’s funny.

Hello world!

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!