Amsterdam, vrijdag-Friday 11-05-18

03.31
People around me are breaking up and breaking each other. What to do?They have both always been nice to me, so I cannot now go hating the Other because the One does. Hope I don’t get the blame.

Went to the garden center, the one I visited some ten years ago, together with the elderly lady whose companion I was two days a week for two whole years.  On my way I discovered I had left my lip balm at home. Most inconvenient. I noticed a supermarket to my right, across the road. Popped in and went to the “beauty and body care” shelves and oh look, there was just *one* stick of lip balm left, not just any old lip balm, but tinted “cherry red”. At the check out desk the check out guy looked like the young George Michael. I told him, he said his father had told him too.

In the garden center the geraniums had obviously been the object of many others’ desire, I stared into the huge geranium glasshouse where the large tables stood empty save for some straggling leftovers. I selected nine  from a couple of tables, put them in my caddy, beside the two large packets of incense (to drown out the cooking odors of my new upstairs neighbour). At the check out desk the check out girl looked like Doutzen Kroes. Her blue eyes sparkled and her smile reminded me of myself when I was twenty. I never informed her, instead she said I should go and buy at least one more geranium, because with ten you’d get a discount, so I went back to the geranium glasshouse and picked up another two plants which did not look too dilapidated.

On my way home I came across the nice cycle track branching off from the boring highroad and enjoyed the green rustic route along canals, tree groves, parks and old fashioned houses surrounded by stately gardens.

Back home I ate half of the raw cabbage in the vegetable basket, a can of sardines, a tin of tomato paste en a big carrot. In between bites I distributed the new acquisitions over the available pots in a feverish outburst of botanical activity. When done, I stood back and surveyed my neat row of flowers, with the front door breaking the line up.

Problem: who will water these cheerful beauties during my three and a half day absence in Sardinia, end of May? I have a small list of eligible neighbours whom I can approach for this task.

I am looking forward, not only to the hospitality of my hosts, not only to the glorious Mediterranean, and the Mediterranean sun and sea, but also to being immersed in that glorious language, the language of the Angels… Italian. I need to discourage my hosts from speaking English with me! I don’t care if I don’t understand a word of what they are saying, as long as I can hear those fabulous sounds float around in space, sounds that come tumbling and whizzing and soaring around my head like all the breathtaking birds of this world.

So much for my views on Italian.

Amsterdam, maandag-Monday 07-05-18

03.12
De dagen zijn veranderd  in zomer, maar het is nog maar halverwege de lente. De lucht zingt, met een jubelende zon die erdoorheen reist van zonsopgang tot zonsondergang, de vogels zingen, de bloemen zingen ook en ik hoorde een man zingen in de weilanden en natuurlijk zingt de radio onvermoeibaar, wanneer ik binnen zit, en zelfs het huis zingt en, moet ik het zeggen… mijn camera zingt luidkeels.
Sommige mensen zingen echter niet, in mijn kring, als ik dat pretentieuze woord mag gebruiken, en het spijt mij heel erg van zulk een tegenslag te vernemen. Wat kan ik anders doen dan morele steun bieden en hen de helpende hand toesteken waar dat nodig is? De zes tulpen in het overwoekerde en wanordelijke stukje land aan de verste zijde van dit blok, staan daar maar, in volle prachtige bloei, als een droeve herinnering aan hem die ze daar heeft geplant, vorige winter.

Ik had aantekeningen gemaakt om bij stil te staan in deze bladen, maar kan ze nu niet terugvinden in het rommeltje op mijn tafel.

De enige notitie die nog in mijn hoofd zit is de kwestie van Patrick Little, een neonazi, die uit de Republikeinse Conventie in Californië was geschopt gisteren, nadat hij de Israëlische vlag over de vloer had gesleept met zijn voeten, en erop gespuugd, waarbij hij verklaarde dat er een einde moest komen aan de Joodse hegemonie. Ik vraag me af: heeft hij een Facebook account? (Nee, deze leg ik niet uit.)

De nieuwslezer vertelt ons dat de misdaadstatistieken in dit land zijn gedaald, sinds de eeuwwisseling. Een van de redenen zou kunnen zijn, aldus de nieuwslezer, dat jonge mensen vaker worden aangetroffen achter hun computers, in plaats van in de straten. Aha, dus nu weert het jonge volkje de verveling af op het Net en breken ze niet langer in in huizen of slaan mensen op het hoofd? Wie had dat gedacht, afgezien van het veroorzaken van vetzucht en slechte ogen in kinderen, slechte houding in volwassenen en muisarm bij zowat iedereen, blijkt dat de computer nu de zegen is die de misdaad in toom houdt, halleluja.

Een man in België, die zijn hond probeerde te redden van de verdrinkingsdood in de rivier de Ourthe, verdronk tenslotte zelf, aangezien zijn hond erin slaagde op de rivieroever te klauteren, maar hij, de onfortuinlijke baas haalde het niet. Getuigen sprongen in het water, brachten de man aan wal en deden reanimatiepogingen maar het mocht het meer baten.
Dus nu heeft de hond geen baas.

ENGLISH

03.12
The days have turned into summer, but it is only half way spring. The skies sing, with a jubilant sun traveling through it from dawn till dusk, the birds sing, the flowers sing too, and I heard a man sing in the meadow lands and of course the radio sings tirelessly, whenever I am in doors, and even the house sings and, need I say it… my camera sings at the top of its voice.
Some people do not sing though, in my circle, if I may use that pretentious word, and I am very sorry to hear of such misfortune. What can I do, but offer moral support and lend my helping hand where needed? The six tulips in the overgrown and unkempt little plot marking the far end of this block just stand there, in full beautiful bloom, as a sad reminder of he who planted them, last winter.

I had made notes to dwell upon in these pages, but now I cannot find them in the clutter on my table.

The only note still in my mind is the matter of  Patrick Little, a neo-Nazi, who was kicked out of the Republican Convention in California yesterday, after he dragged the Israeli flag across the floor with his feet, and spitting on it, stating that the Jewish supremacy should come to an end. I wonder does he have a Facebook account? (No, I am not explaining this one.)

The news reader tells us that criminality statistics have fallen in this country, since the turn of the century. One of the reasons could be, he stated, that young people are rather more often to be found behind their computers, instead of in the streets. Aha, so now the youngsters fend off their  boredom on the Net, and no longer breaking into houses or hitting people over the head? Who would have thought that, apart from causing  obesity and bad eyesight in children, poor posture in adults and mouse arm in just everyone, the computer turns out to be the blessing that curbs criminality, hallelujah.

A man in Belgium, trying to rescue his dog from drowning in the river Ourthe, ended up drowning himself, since his dog managed to clamber onto the banks of the river, but his unfortunate master didn’t cut it. Witnesses jumped into the water, brought the man ashore and attempted reanimation, but to no avail.
So now the dog has no master.

Amsterdam, woensdag-Wednesday 02-05-18

03.10

Ik zal hier schrijven in het daglicht. Al zal het moeilijk zijn.

ENGLISH

 

03.10

I will write here in the light of day. Though it will be difficult.

Amsterdam, woensdag-Wednesday 25-04-18

01.50
Voor de eerste keer in mijn leven bezocht ik De Keukenhof, die heel beroemde bloementuin, “een van de grootste in de wereld”. Ik had zulke schoonheid niet verwacht – op mijn geestesoog had ik niet meer dan een paar aardige lanen, omzoomd door wat rijen tulpen en narcissen en… dat was het dan. Maar goed, het bleek dat er meer dan slechts “een paar” lanen waren en het hele gebied bood ruimschoots de gelegenheid om te verdwalen. Wat dan ook gebeurde, allicht, aangezien ik ten eerste de kaart was kwijtgeraakt en ten tweede: als ik hem niet had verloren dan zou het ding me van weinig nut zijn geweest aangezien ik slecht kan kaartlezen en voeg daarbij het feit dat mijn gevoel voor richting niet al te best is. Hoe dan ook, mijn buurman zette me om half negen af en zei dat hij rond zeven uur terug zou zijn.
De eerste paar uren, tot twaalven, was het terrein zalig rustig, alleen de bloemen en de fonteinen en de vogels deden hun zegje… maar eenmaal bij het middaguur aanbeland…. was een bataljon bussen begonnen om hun vracht mensenvlees  uit te laden, en al dit ambulante vlees verlangde ernaar  dit Hof van Eden te bekijken, gewapend met camera’s en tassen, ze duwden kinderwagens gevuld met kinderen en trokken honden aan lijnen met zich mee. Te midden van deze deinende massa’s zocht ik mijn weg, lanen op en neer aflopen, en bediende daarbij mijn camera om de miljoenen bloemen te schieten en enige menselijke exemplaren die interessant genoeg schenen om mijn geheugenkaart mee te voeden.
Tegen vijf uur was ik bijkans dood en vroeg me af of ik het nog zou halen tot de ingang tegen de tijd dat ik zou worden afgehaald, gezien de toestand van mijn voeten. Ik legde me te rusten op een stukje grasland, heel dichtbij zoet geurende hyacinten en met mijn hoofd op mijn cameratas sloot ik mijn ogen en zakte weg in een gelukzalige sluimer en verbeelde me dat ik was naar het Paradijs was gevoerd.

ENGLISH

01.50
For the first time in my life I visited the Keukenhof, that very famous flower garden,  “one of the largest in the world”. I had not expected such loveliness – the picture on my mind’s eye was just a few nice lanes, bordered by a couple of rows of tulips and daffodils and… that was it. Anyhow, it turned out there were more than just a “few” lanes and the entire grounds provided ample opportunities to get lost. Which did happen, of course, seeing I had, first of all, lost the map, and secondly if I hadn’t lost it then the thing would not have done me much good since I am not very adept at reading maps, and add to that the fact that my sense of direction is not too good. Anyway, my neighbour dropped me off at eight thirty and said he’d be back at seven or so.
The first few hours, till twelve, the grounds were blissfully quiet, just the flowers and the fountains and the birds had their say…. but starting noon…. a battalion of buses had begun to unload their cargo of human flesh, and all this ambulatory flesh was eager to see such a  garden of eden, armed with cameras and bags and pushing buggies filled with kids, and towing dogs on leashes. Amid these heaving throngs I wound my way, up and down lanes, handling my camera to shoot the millions of flowers and some human specimens which seemed interesting enough to feed my memory card.
By five O’clock I was practically dead and wondered if I could still make it to the entrance and the car by the time I would be picked up, seeing the condition of my feet. I laid myself down on a grassy patch very close to sweet smelling hyacinths and with my head on my camera bag, I closed my eyes en blissfully dozed off, imagining I had been delivered into Paradise.

Amsterdam, vrijdag-Friday 20-04-18

ENGLISH

 

My neighbours had told me that somewhere close by, on the outskirts of a wooded recreation area, I should go and visit the Blossom Garden, which would in these days be a sheer  explosion of “bloom”.

Okay, so I took out my bike and, armed with my trusty cameras, set forth.  The day was warm, the sun shone insanely from light blue heavens ( sadly not the sparkling azure you associate with sunny days) and I was full of expectations – for that matter, “expectations” are things I have abandoned ages ago, so perhaps I had absorbed the expectations of my neighbours (for those readers who have missed it: my gift lies in the faculty of absorbing others’ feelings, others’ thoughts and even others’ intentions, if I am not constantly on my guard. And even inadvertently reproducing all this stuff which belongs to others, in their faces.)

About twenty minutes later I was on the spot. Parked and locked  my bike, took a swig of the water I had taken along, slung my camera around my neck, wound the strap of the small compact cam around my right hand wrist, hung my camera bag on my back and followed a bunch of people, obviously on the same mission as I, along a deadly ugly footbridge, half wood, half gray unsmiling iron. At the end of the very long bridge was a flight of steps leading to the grassy ground.

Before descending  the steps I asked the person going up, evidently on her way back, where this fabulous garden might be. She turned half way round and pointed ahead of her:  “There”, she said.

I followed her finger and saw a fairly large circular area filled with low trees, still carrying the dilapidated remains of what once must have been cherry blossoms. The corpses of the rest of the blossoms lay on the grass, amid the hordes of picnicking people, in varying degrees of politically correct nudity.

After surveying this scene which to my standards resorts in the category ‘disheartening’ and walked along the straight path leading through the center of the circle taking me to a woody area, filled with gnarled thick old trees, their branches dotted with the cheery green of new spring leaves – ponds and waterways reflected the trees and the green, benches stood waiting by some lake waiting for the weary wanderer to rest their tired feet.

And of course I made lots of pictures. All in all a fine day.

The moral of this story: do NOT visit “blossom gardens” advertised for their beauty when the blossoms have already fallen to the ground, and  for that matter I advise to avoid “recommended” places, and of course…. ban expectations from your mind, forever (also those of your neighbours, if you happen to pick up on them).

Amsterdam, woensdag-Wednesday 18-04-18

ENGLISH

00.24 
I had intended to devote some lines to a statement by Charles Bukowski, or rather, a statement wrapped in a poem, which does not have my agreement. The poem was sent to me by a fellow site member, after he heard of my occupation as a blogger. I regard it as an honor. Perhaps he will now be disappointed, assuming he reads this post, where I contradict Bukowski.
Okay, so what’s with this poetic statement? Well, it seems that Bukowski possessed a highly romanticized, or even stereotypical view of the occupation of writing – and dare I say… his view on writing is a cliché? According to Bukowski (hereafter denoted as CB) you should NOT take up the pen if “it” does not come “bursting” out of you, if you have to “sit” for hours staring at your “computer screen” , if you need to “rewrite” it, if you you are doing it for “money or for fame”, you should not do it if you are “searching” for words, if the urge to write does not “roar out of you”, if you first have to read it “to your wife”, and you should definitely NOT do it to get “women in your bed” (well, fancy that, a hint of sexism – obviously it did not occur to him that there are… female writers, unless  he was referring to the lesbians among them). And thus the list goes on and on, and ultimately it is clear that ONLY if you have the love, ONLY if the fire burns in you, ONLY if you cannot live without writing… you should indeed write.
Dear Charles, you are so wrong. My late father hated writing, but he was a great writer. Some great writers read their stories to their wives/husbands and even asked for comments. There are great writers who sit hunched over the paper and search for words but boy, when they have found them, are they good! And then….I know people who have the love, who hear the urge to write roaring like a fierce fire, but boy, are  their lines unreadable.

Look, you can have the love but not the talent, and you can have the talent and not the love, and then you can have both, wow, what a combination! You can feel the urge and write just like shit, and there are those who simply do it for the money and whatever they write is fantastic.
Then there is the fact that writing is not only an art, but also a craft. You need to know what you are writing about, you need to have the right words in the right places, you need to master your grammar and your spelling, and honestly, this is not so self-evident as you might think. So… at the end of the day, when all the “bursting” urge and the “roaring” love have had their say, you are sitting there at your desk, facing either a blank white piece of paper or else a blank white computer screen and then it takes the talent to handle the words which are the vehicles of the ideas. And THAT, handling the words, is just plain hard work and what you need then, instead of roaring urges is plain self-discipline. Period.

I wonder what would CB have thought of those very prolific writers, mostly women, who write the “Romance” novels? Some of them only need 45 days to finish a novel. Some have written over 200 novels. Talking about not having to search for words! Talk about the urge! And many of them best sellers too! And they all claim they have the inner fire, and “it” roars out of them. As far as his requirements for being a writer go, the Romance writers certainly meet with them. But what about the… content of those works, evidently written by writers  in whom it all comes “bursting out”? Would CB qualify that stuff as “literature”? Or “reading matter”? In my own humble opinion: no. However entertaining such novels might be, they don’t carry the weight which it takes to constitute them “literature”, exceptions permitting of course. Literature draws upon the mind,  Romance novels draw upon the sentiments.
But I shall be honest enough to say that I would rather read the entire library of formula written Romance novels with a sloppy happy ending than just one page of that book laureated as some sort of super literature… Finnegan’s Wake.

Amsterdam, zaterdag-Saturday 14-04-18

00.39
In het daglicht, wanneer ik tijd heb, zal ik een woordje spreken met Charles Bukowski die een uitspraak doet waarmee ik het maar ten dele eens ben.

Hou je vast!

ENGLISH

00.39
In the light of day, time permitting, I shall have a talk with Charles Bukowski who makes some statement with which I only partly agree.

Hold tight!

Amsterdam, vrijdag-Friday 13-04-18

00.33
De jaarafrekening kwam binnen eergisteren, Woensdag. Deze verklaring bevat een rapport van je jaarlijkse gas- en elektriciteitsverbruik gebaseerd op de stand van je gas- en elektriciteitsmeters, die je doorgeeft aan je energiebedrijf ergens achterin maart. Elke maand betaal je het bedrag wat de meterstand aangaf voor het voorafgaande jaar, dus nadat je de stand aan het eind van het “energiejaar” hebt verstrekt zal het bedrijf het verschil berekenen tussen het oude jaar en het nieuwe jaar. Wanneer je meer hebt betaald gedurende het jaar waarvoor je de meterstand doorgeeft, dan nodig zou zijn voor het werkelijke gebruik, zullen ze dat bedrag vergoeden en natuurlijk ook andersom, wanneer je te weinig hebt betaald krijg je een rekening om het tekort te compenseren (eigenlijk hoef ik dit alles niet uit te leggen, maar ik doe het voor de volledigheid, omdat die uitleg voor de lezers uit andere landen nodig was in verband met de begrijpelijkheid). En ik heb het ‘m wéér gelapt! Ik heb de meter naar beneden gebracht met maar liefst 17 hele euro’s! Dus dit betekent dat ik net zoveel energie gebruik als er in 95 euro past. Petje af voor de zuinige ikke! En ik heb me niet eens opofferingen moeten getroosten, afgezien van het gebruik van de wasmachine. Ik schakelde zelfs de laptop niet uit, hij heeft in slaapmodus gestaan nadat ik mijn computerwerk beëindigde voor een vol jaar nu. Maar ik heb wel de stekkers uit al die stopcontacten getrokken – ik las dat er kleine hoeveelheden stroom worden opgezogen wanneer je de stekker in het contact laat zitten na gebruik van het apparaat, en die zullen wel degelijk de stand opdrijven. Trouwe lezers weten het en de andere niet: namelijk waarom ik de wasmachine niet gebruik. Welnu, wassen met de hand is mijn manier om mijn armen, handen en polsen sterk te houden. Deze vorm van inspanning zal botontkalking voorkomen. Tenminste, als het waar is dat het belasten van de botten de botdichtheid zal  doen toenemen. Terug naar de goede oude slechte tijden dan maar!

Eindelijk… heb ik Divine bekeken, de tonnetje-ronde travestiet  die de wereld veroverde. Ik was sprakeloos, werkelijk sprakeloos. Eerst zie je dit  over-voluptueuze namaak-vrouwelijke schepsel, dat het toneel op loopt, een verblindend blonde pruik op het hoofd, het gezicht eerder “geverfd” dan gewoon opgemaakt… dan pakt ze de microfoon en begint te bewegen en te zingen en ze metamorfoseert zich tot een bal pure energie, waanzinnige maar fantastische liederen eruit stotend met een rauwe en heel mannelijke stem. Nadat ik drie video clips had gezien viel ik in een vierde video waar Glenn Milstead, de ware naam van het fenomeen, werd geïnterviewd in een of andere Amerikaanse studio en weer was ik sprakeloos om de ongelofelijke discrepantie tussen het wezen in zuurtjeskleurige glitterjurken op het toneel en de veel te zware kalende heer die naar het interviewhoekje liep om dan in de de sofa neer te zinken en zich met de gastheer van de show te onderhouden. Divine was overduidelijk gay en hij bleek een bron van komische uitspraken en beroepsgeheimen te zijn waaronder het relaas van zijn nepborsten op het toneel, die bestonden uit zakjes gevuld met linzen om ze te doen wiebelen wanneer hij danspassen maakte op de maat van zijn razendsnelle disco liedjes.

Ik had het plan om veel meer te schrijven, maar mij wordt nu gezegd dat ik naar bed moet gaan, om half 2. Rond begin mei moeten mijn bedtijden zijn verschoven van 5 am to 12 am helemaal terug naar elf uur ‘s avonds tot 7 uur ‘s ochtends.

ENGLISH

00.33
The annual energy bill arrived day before yesterday, Wednesday. This statement contains a report of your yearly gas en electricity usage, taken from the readings of your gas en electricity meters, which you pass on to your energy supplier somewhere end of March. Now each month of the year you pay the sum based upon the readings of the previous year, so after you passed on the readings at the end of the “energy year” your supplier will calculate the difference between the old year and the new year. If you paid more during the new year than would cover your actual usage, they will refund that amount, and if the other way round, your used more than you paid, you will get a bill for the extra sum. And I did it again! I brought the meter down with 17 whole euros! So this means I just use as much energy as fits into 95 euros. Good for little old thrifting me! And I didn’t even go to a lot sacrifices, except for not using the washing machine. I even never switched off the laptop, it has been in sleep mode after ending my computer work for a full year now. But I did pull out all those plugs from their sockets – I read that leaving the power plug in the socket when not using the device, will suck up small amounts of power that still  *do* raise the reading. Loyal readers will know, and the others won’t: namely why I don’t use the washing machine. Well, washing by hand is my way of keeping my arms, hands and wrists strong  and able. This kind of exertion will prevent osteoporosis. At least, if it is true that burdening the bones will promote the density of the bone. Back to the good old bad old times then!

Finally…. I watched Divine, the round bodied drag queen who had swept the world of its feet. I was amazed, really amazed. First you see this over-voluptuous fake female creature, walking onto the stage, a blinding blond wig on her head, face rather more “painted” than just made up…. she then takes the mike and begins to move and begins to sing, and metamorphoses into a ball of pure energy, pushing out crazy but fantastic songs with a raucous and very male voice. After seeing three video clips I fell into the fourth video, where Glenn Milstead, this being the phenomeon’s real name,  was interviewed in some American studio, and again I was amazed at the unbelievable discrepancy between the creature in candy colored glittery dresses on the stage and the overweight balding gentleman walking over to the interview corner to then sink into the sofa and speak with the host of the show. Obviously Divine was gay and he proved to be a source of hilarious statements and secrets of the trade, among them the tale of his fake breasts on stage, consisting of pouches filled with lentils to make them jiggle when doing the moves to his high speed  disco songs.

I had planned to write much more, but am ordered to turn in now, at half past 1. By beginning of May my sleeping hours should have successfully been shifted from 5 am to 12 am all the way back to eleven o’clock at night to 7 o’clock in the morning.

Amsterdam, dinsdag-Tuesday 10-04-18

00.31
Een of andere gast die het buskruit niet heeft uitgevonden, kwam hier om nieuwe gas- en elektriciteitsmeters  te installeren, naar het scheen was er een technisch probleem, dus hij zei dat hij op een andere dag terug zou komen, na advies te hebben ingewonnen bij technisch meer onderlegde collega’s. Ik belde de firma die verantwoordelijk is voor deze installaties, en warempel, die nietsnut had in de status behorende bij mijn adres neergeschreven : “Bewoner weigert de installatie van deze nieuwe meters”.  Dus ik zei WTF (afkorting voor What The Fuck) tegen de persoon aan de andere kant, wat ik natuurlijk niet zei, om haar dan de juiste feiten te presenteren, waarna ik een klacht indiende over deze idioot, gebruikmakend van het online klachtenformulier, er een foto bijvoegend van de meterkast waartoe ik hem bereidwillig toegang had verleend. Weet u, toen ik in zijn ogen keek, ten tijde van de afspraak, staand voor de geopende en uitgeruimde kast, beviel mij het licht in die kijkers niet, en de algehele indruk die hij gaf was dat je zeker niet zijn hoge intelligentie tegen hem zou kunnen gebruiken. Merk op dat de firma die zorg draagt voor de installatieprocedure iets in de naam heeft wat verwijst naar “slim” . Nou, naar het schijnt is het inhuren van slimme medewerkers niet  hun eerste prioriteit.

In Friesland hadden ze een briljant idee…. namelijk om richels op het oppervlak van de snelweg aan te leggen, over een bepaald traject, en iedere auto die over de richels zou rollen (aan de zijkant van de weg, dus met twee wielen), zou een stukje van het Friese volkslied activeren, te horen in de auto…. maar ook…. in de huizen op zo’n 500 meter afstand van de weg. Tot zover. Echter, de bewoners van de huizen horen niet echt het volkslied maar een mengeling van geluiden die niets te maken heeft met muziek en in plaats daarvan ontwikkelt de “muziek”, veroorzaakt door de snelle opeenvolging der auto’s. zich tot een zenuwslopend gekrijs wat 24 uur per dag doorgaat, want die weg is druk.  Provinciale Staten van Friesland zijn  verantwoordelijk geweest voor het idee, in de gedachte verkerend dat een en ander het Friese nationale gevoel zou bevorderen, ha! Het heeft welzeker torenhoge vijandigheid opgewekt bij de bewoners langs de “Zingende Weg” zoals Provinciale Staten deze heeft gedoopt (dit is werkelijk waar, er staat een bord met  “Zingende Weg” erop pal voor de eerste rij richels). De hoofdverdachte  is het lid van PS, mevrouw Sietske Poepjes, die moreel verplicht is om het idee in te trekken, aldus liet zij zich uit in de microfoon van een journalist, staand naast de krijsende Zingende Weg, zeggende dat ze behoorlijk uit haar doen was geraakt bij het zien van zoveel mensen die geen oog hadden dichtgedaan sinds de weg begon te zingen. Ze was snel met haar belofte om de gewraakte muzikale richels te verwijderen. Nota bene: gelet op haar naam, Poepjes dus, heb ik mij erover verbaasd dat ik geen woordspeling op deze achternaam heb gehoord uit de mond van iemand in de groep langs de Zingende Weg, en ook repte geen der artikelen die ik las ervan – misschien zijn de mensen te netjes opgevoed om iemands naam te gebruiken in woordspelingen van min or meer vulgaire aard. Dan denk ik natuurlijk aan de “grote shit” die Poepjes teweeg heeft gebracht….

ENGLISH

 

00.31
Some nincompoop came over to install new gas and electricity meters, it seemed there was a technical problem, so he said he would come back some other day after gaining advice from technically more proficient colleagues. I called the firm responsible for these installations and lo and behold, the blighter had written in the status for my address: “Occupant refuses the installation of these new meters”. So I said WTF to the person at the other end, which of course I did not say, to then present her the correct facts, after which I lodged a complaint about this idiot, using the online complaint form, together with a picture of the mOeter cupboard to which I had willingly provided him access. You know, when I had looked in to his eyes at the time of the appointment, standing before the opened and cleared cupboard which holds the meters, I didn’t like the light in those peepers, and the overall impression he gave was that you certainly couldn’t hold any supreme intelligence against him. Note that the firm which takes care of the installing procedure has something in its name which refers to “smart”. Well, it seems  that hiring smart employees is not their first priority.

In Friesland, a province of Holland, they had a brilliant idea…. namely to implement ridges onto the surface of the highway for a particular stretch, and any car rolling over the ridges (at the edge of the road, so that would be with two of its wheels), would trigger the Frisian anthem, audible in the car…. but also… in the houses at some 500 meters’ distance from the road. So far so good. However, the residents of the houses don’t actually hear the anthem but a mixture of sounds which have nothing to do with music, and instead evolves, through the rapid succession of cars,  into a nerve wrecking screech which goes on for 24 hours a day, because that road is a busy one. The Provincial Executive (or County Council) was responsible for the idea, thinking it would promote the Frisian national feeling, ha! It certainly promoted sky high animosity of the residents along the “Singing road” as the County Council christened it (this is really true, there’s a sign with “Singing Road” on it immediately before the first row of ridges). The main suspect is the member of the County Council Ms Sietske Poepjes who was morally obliged to retract the idea, into the microphone of a journalist, standing beside the screeching Singing Road, saying she was quite upset at seeing so many upset people who had not slept a wink ever since the road started singing. She was quick to promise removal of the offending musical ridges. Note that the literal translation of the Dutch name “Poepjes” is “little shit” – well, for a large number of people the Singing Road is big shit though, and it actually surprised me that I did not hear this pun coming from any of the people in the crowd along the Singing Road, nor did it appear in any of the articles about the issue I read, seeing the word “shit” has settled firmly in the Dutch vocabulary. Perhaps people are too well bred to use someone’s name against them in puns of a more or less gross nature.

Total cost involved: eighty thousand euros. Thank you.

Amsterdam, zaterdag-Saturday 07-04-18

01.45
De reigers krijsten hoog boven mijn hoofd met rauwe vogelstemmen – ze rommelden in een of andere boomtop, geheel bedekt met klimop. Waarschijnlijk hebben ze daar een nest, of anders een retraite. Het is vreemd hun commotie te horen,  rond stampend in hun heenkomen, gillen krassen van wezens die je in de weilanden tegenkomt als de meesters in de kunst der heimelijkheid, staand op de oever of in het water, volmaakt bewegingloos, in de houding voor die ene plotseling uitval in het donkere water, on dan boven te komen met vermoedelijk een kronkelende prooi.
Er blies een koude wind, alhoewel de zon, die de afgelopen week in kracht was toegenomen, scheen dapper – in een beschut hoekje, uit de wind, voelde het als zomer. Groen duwt zichzelf uit bruine takken, de narcissen bloeien als gekken en allerlei soorten  kleine blauwe bloemetjes plaveien de weg naar een schitterende lente. God zij gedankt daarvoor.

Ik stond compleet voor gek door een beagle een “cockerspaniël te noemen. Hoe kon ik dat in vredesnaam doen? Het zal gekomen zijn door teveel lentezon op mijn hersenpn.

Zes hele uren van mijn kostbare leven verspild met pogingen om een site te beheersen, die zo moeilijk te navigeren is dat je zowat overweegt over de reling te springen (twee verdiepingen naar beneden). Nadat ik een foto had gepost… werd het verrekte ding gewist.

Morgen meer.

ENGLISH

01.45
The herons squawked and high above my head with raucous bird voices – they rummaged around in some tree top, totally covered in ivy. Presumably they have a nest there, or else some hideout. It is strange to see hear their commotion, thrashing about in their abode, screeching and rasping from creatures which you encounter in the meadows as the masters of the art of stealth, standing on the shore or in the water, perfectly motionless, poised for that one sudden thrust into the dark water, emerging most likely with a wriggling prey.
A cold wind still blew, although the sun, having gained in power over the past week, shone bravely – in a sheltered nook, out of reach of the wind, it felt like summer. Green is pushing itself out of brown branches, the daffodils are blooming madly and all kinds of little blue flowers pave the way to a gorgeous spring. Thank god for that.

I made a perfect idiot of myself by calling a beagle a “cocker spaniel”. How in the world did I manage that? Must be because of too much spring sun on my brain pan.

Wasted six whole hours of my precious life trying to cope with a site, which offers such obscure navigation tools that you almost consider jumping over the rail (two stories down). After submitting a picture… the damn thing mysteriously gets deleted.

More tomorrow.

Amsterdam, woensdag-Wednesday, 28-03-18

01.34
De lente veranderde in een herfstachtige zaak, met veel regen en kilheid en morgen zal niet veel anders zijn. Ik bleef binnen en nam mij voor alle dingen te doen die gedaan moesten worden en het eind van het liedje was dat nergens iets van terecht kwam. Dus zit ik hier nu en probeer een en ander goed te maken hetgeen min of meer zal mislukken.

Op Facebook stuitte ik op een nieuwsbericht wat nogal opmerkelijk was. Wij vernemen dat veel, zo niet alle Amerikaanse bedrijven zijn opgezet rond sociale controle, waar medewerkers worden aangemoedigd om elkaar te bespioneren en rapport uit te brengen bij een leidinggevende. Ze worden letterlijke iedere seconde van hun aanwezigheid op de werkvloer gecontroleerd en dat niet alleen, zelfs hun eigen huis is geen veilige haven om de ketenen af te leggen en… zich te ontspannen. Een man werd ontslagen omdat hij een sigaret opstak in zijn eigen huis. Hij scheen over zijn gewoonte te hebben gepraat met iemand van het werk, of zoiets. Op dezelfde wijze, naar het schijnt, krijgen mensen “punten” naast hun naam wanneer ze bijvoorbeeld niet verschijnen in de bedrijfsfitness voor medewerkers of ongezonde maaltijden nuttigen in de kantine – teveel punten… en… daar is het gat van de deur. En wat je niet misschien niet gelooft: in de vlees- pluimveelindustrie, waar de productieketens het tempo bepalen, zijn de werkers daadwerkelijk opgesloten in deze rijen en kunnen niet naar believen het toilet bezoeken. Resultaat: veel van hen dragen incontinentie luiers voor volwassenen, anderen plassen vaak in hun broek wanneer ze het niet langer kunnen ophouden, or erger, poepen in hun broek. Van de leidinggevenden is bekend dat ze deze slachtoffers van het geautomatiseerde productieproces  openlijk bespotten en hen zeiden “niet zoveel” te drinken of “minder” te eten. Het is natuurlijk zo dat wanneer iemand ergens in de productieketen, bijvoorbeeld het mechanisme dat honderden kippen per uur aan de haken door de bewerkingshallen stuurt, zijn plek in de rij moet verlaten gedurende enkele minuten, de gehele keten zal moeten worden stilgezet, tenzij iemand in het gat springt voor die paar kostbare minuten. Die waarnemers noemt met “floaters” maar, zoals je wel kunt raden, daarvan zijn er niet genoeg, want ze kosten het bedrijf geld en jawel, waarom zou je die moeite nemen, de toegewijde werkers kunnen toch ophouden met drinken, de toegewijde werkers kunnen in hun broek plassen of de toegewijde werkers kunnen simpelweg luiers dragen, probleem opgelost! O, en geen genade voor zwangere vrouwen of mensen die herstellen van een ziekte.

Eh… zou die “vooruitgang” kunnen worden genoemd….. waar werknemers ziek worden wegens uitdroging op het werk, waar werknemers urenlang in hun eigen pies en poep staan, waar werknemers de luiers dragen die ze kochten voor hun kinderen, wanneer ze naar hun werk gaan? Fascinerend.

Bijzonder fascinerend was het artikel over omstandigheden voor werkers bij Amazon. From an article:

“Het meest interessante wat je meeneemt uit dit alles is niet waar Amazon werkenemers over van mening verschillen, maar liever de rode draad die door hun beschrijvingen van het leven bij Amazon heen loopt: een cultuur van hoge druk, gebaseerd op competitie, obsessief en gedurig doormeten van werknemers en het zich erop toeleggen om mensen als raderen te behandelen binnen een massieve, kolkende verkoopmachine.”

Bij Amazon loop je rond met de Leadership principles op gelamineerde kaartjes. Je wordt verondersteld deze uit je hoofd te kennen. Natuurlijk. En uiteraard… ernaar handelen. Ik krijg het beeld dat je je leven moet opofferen aan de firma, dat of anders eruit. In hetzelfde artikel staat:

“Bij Amazon worden werkers aangemoedigd elkaars ideeën aan flarden te scheuren, lang en laat zwoegen (emails komen binnen na middernacht, gevolgd door een sms met de vraag waarom ze nog niet zijn beantwoord) en aan normen van het bedrijf te voldoen die “onredelijk hoog” zijn. De interne telefoongids instrueert collega’s hoe ze geheime rapportage moeten sturen aan elkaars bazen. Werknemers zeggen dat het vaak wordt gebruikt om anderen te saboteren. (Dit hulpmiddel biedt voorbeeldteksten, waaronder deze: “Ik voelde me bezorgd over zijn geringe flexibiliteit en het openlijk klagen over kleine taken”).”

Welnu, één woord schijnt hier van toepassing te zijn: een genadeloze jij-dood-of-ik-dood cultuur.

Maar dan rinkelt er een belletje…. juist…. Noord-Korea. Het enige verschil is dat je bij Amazon bezeten moet zijn van Amazon en de obsessie van directeur Bezos met macht, en in Noord-Korea moet je op je knieën vallen voor en klein dik ventje geobsedeerd door macht. O wacht, Amazon heeft een heuse “buitendeur” en wanneer ze daar “laten gaan” kom je niet in een werkkamp terecht, maar gewoon in de straat buiten het Amazon gebouw. Nou, dat is dan tenminste een voordeel. Misschien kun je je zelfs deprogrammeren om niet langer een “Amabot” te zijn, een etiket voorbehouden aan een “goede” Amazonian die één geworden is met het systeem.

En zo, terwijl de Verenigde Staten een “vrij” land is, houden de grote bedrijven, geregeerd door een groep dictatoriale sectorbazen, hun werknemers in een wurggreep, de controle wordt in zo’n mate opgeschroefd dat je feitelijk niet kunt spreken van een werk/leven balans, aangezien er praktisch geen noemenswaardig “leven” overblijft. Deze firma’s liggen her en der verspreid over heel de VS, net zoals, daar hebben we het woord, een “goelag archipel”.

Maar toch geen probleem, in Amerika kun je bij de ene goelag de deur uitlopen en bij een andere weer naar binnen stappen. Dat zou een redelijke definitie vormen van “vrijheid”.

 

ENGLISH

01.34
Spring turned into an autumnish affair, with lots of rain and chill and tomorrow won’t be any different. I stayed indoors and planned to do all the things which need to be done and ended up doing nothing of the kind. So here I am trying, more or less doomed to fail, to compensate.

On Facebook I picked up a news item which was quite remarkable. From it we learn that very many, if not all large American companies are structured around social control, where employees are encouraged to spy on each other and report back to a supervisor. They are monitored each and every second of their presence on the work floor, and not only that, even their own home is not a safe haven to shed the shackles and …relax. A man was fired because he lit a cigarette in his own home. He seemed to have mentioned his habit to someone from work, whatever. In the same way it seems people get “points” against their name if, for instance, they fail to show up at the company’s gym for employees or eat unhealthy meals in the canteen – too many points and… out you go. And what you might not believe: in the meat and poultry industry, where production chains set the production pace, the workers are literally stuck in these queues and cannot visit the toilet at will. Result: many of them wear adult diapers, others frequently wet their pants when they can hold it no longer or worse, poop in their pants. The supervisors are known to have openly mocked these victims of automated processing, telling them to not drink “so much” or “eat less”. The thing is of course, that whenever someone somewhere on the production line, for example the mechanism that sends hundreds of chickens per hour dangling from hooks through the processing halls, needs to move out of the line for some minutes, the entire chain will have to be stopped, unless someone jumps in to fill the gap for those few precious minutes. Those stand-ins are called “floaters”, but… as you might guess, there are not enough of these, seeing they cost the company money, and hey, why bother, the dedicated workers can stop drinking, the dedicated workers can wet their pants or the dedicated workers can simply wear diapers, problem solved! Oh, and no clemency for pregnant women, or people recovering from an illness.

Er…. could this be called “progress”…. where employees actually fall ill because of dehydration on the job, where employees stand around in their own pee and poo for hours on end, where employees wear the pampers they purchased for their kids when they go to work? Fascinating.

Particularly fascinating was the article on conditions for workers at Amazon. From an article:

“The most interesting takeaway from all this is not what these Amazon employees disagree about, but rather the common threads that run through their descriptions of life at Amazon: a high pressure culture based on competitiveness, obsessive and ongoing measurement of employees, and a commitment to treating people as cogs in one massive, churning retail machine.”

At Amazon you carry around the Leadership principles on  laminated cards. You are supposed to know these by heart. Naturally. And of course… act on them. I get the picture that you need to sacrifice your life to the company, that or out you go. In the same article, it states:

“At Amazon, workers are encouraged to tear apart one another’s ideas in meetings, toil long and late (emails arrive past midnight, followed by text messages asking why they were not answered), and held to standards that the company boasts are “unreasonably high.” The internal phone directory instructs colleagues on how to send secret feedback to one another’s bosses. Employees say it is frequently used to sabotage others. (The tool offers sample texts, including this: “I felt concerned about his inflexibility and openly complaining about minor tasks.”)”

Well, one word seems to apply here: a cutthroat culture.

Now that seems to ring a bell…. right…North Korea. The only difference is that at Amazon you are required to obsess over Amazon and feed CEO Bezos’ obsession for power,  and in North Korea you need to fall on your knees for a fat little guy with an obsession for power. Oh wait,  Amazon *does* actually have an outdoor, and if they “let you go”, you don’t end up in a secret labour camp, but simply in the street outside the Amazon plant. Well, at least that is a pro. Perhaps you can even deprogram yourself from being an “Amabot” a label reserved for a “good” Amazonian, who has become one with the system.

Thus it seems that while the USA are a “free” country, the big companies, ruled by a host of dictatorial sector bosses, hold their employees in a vice-like grip, the monitoring being cultivated to such an extent that you can’t actually speak of a work/life balance, seeing there is practically no “life” left to speak of. These companies are dotted all over the face of the USA, not unlike, there we have the word, a “gulag archipelago”.

No problem though, in America you can walk out the door of one gulag and walk in at the next. That would form a reasonable definition of “freedom”.

 

Amsterdam, dinsdag-Tuesday 27-03-18

02.54
Het weer is geneigd zich te gedragen alsof het lente is. Ik ben daar blij mee. Alhoewel ik geen last had van de bijzonder lage temperaturen de afgelopen periode.

Er gebeuren vreemde dingen met de camera. De fabrikant stuurde hem terug, met de mededeling dat ze de sensorvlekken hadden verwijderd. Maar nadat ik een foto had genomen… zaten ze er nog steeds, maar op andere plekken. De medewerker in de zaak pakte de camera, verdween naar ergens achter in de winkel en toen hij terug kwam verzekerde hij mij dat iedere vlek verdwenen zou zijn. Hij had gelijk. Hoeveel zijn de mensen bij de fabrikant waard? Nu ja, het is gefikst en dat telt.

Later…

Ik bracht door die was toegewezen aan schrijven met het kijken naar Anderson Cooper’s interview van Stormy Daniels over haar affaire met President Trump. Moet ik zeggen dat er zwaar weer op komt is voor Trump? Ik hoop het werkelijk, tijd voor een enorm schandaal – dit zou het schandaal kunnen zijn wat Cenk Uygur van The Young Turks had voorspeld, en niet alleen dat, maar dat het de val van Trump zou inluiden.
Trouwens, ik opende een video op Pornhub met Stormy Daniels in actie, om te zien of althans *dat* waar zou zijn, met het oog op alle ontkenningen aan alle kanten, en ja, het was ondubbelzinnig waar, Stormy Daniels deed het, luid en duidelijk voor de camera, alhoewel haar partner niet President Trump was.

Ondertussen is er nog een netelig zaakje aan de gang: veel landen wereldwijd sturen Russische diplomaten enkele reis terug naar waar ze vandaan kwamen – kennelijk achten ze het ongepast om een dubbelspion die ze ruilden met een andere spion te doden middels gemeen zenuwgas terwijl hij uitrustte op een bankje in Salisbury, samen met zijn dochter (die overigens ook last van haar zenuwen heeft, vergeef mij de woordspeling, misschien verlies ik er lezers door).

Ik zal terug zijn bij daglicht.

ENGLISH

02.54
The weather is inclined to act like it is spring. I am happy with that. Although the recent spells of extraordinarily low temperatures did not bother me overmuch.

Strange things going on with the camera. The manufacturer sent it back, saying they had removed the sensor blotches. But after taking a picture… they were still there, but in different places. The employee in the store took the camera, disappeared to the back of the store and when he returned he assured me any blotches would be gone. He was right. What are the people at the manufacturer’s  worth? Oh well, it’s fixed and that’s what counts.

Later…

I spent  the time allotted to writing watching Anderson Cooper interviewing Stormy Daniels about her affair with President Trump. Should I say there might be a storm brewing for Trump? I really hope so, time for a huge scandal – this could be the scandal Cenk Uygur of The Young Turks had prophesied to happen and not only that, but that it would herald the fall of Trump.
By the way, I opened a video on p]Porn hub featuring Stormy Daniels in action, to see if at least *that* was true, given all the denials from all sides, and yes, it was unequivocally true, Stormy Daniels did it, loud and clear, in front of the camera, though her partner was not president Trump.

Meanwhile there’s another tricky issue going on: many countries all over the world are sending Russian diplomats on a one way ticket back to where they came from – apparently they deem it bad form to kill a double spy whom they swapped for some other spy with a nasty nerve agent while he was relaxing on a bench in Salisbury, together with his daughter (who by the way, is also seriously unnerved, pardon the pun, though I might lose readers over it).

I’ll be back in the light of day.

Amsterdam, maandag-Monday 19-03-18

02.18
Het is te kort dag om bij veel onderwerpen stil te staan.

Het weer was stralend, en de temperatuur laag. Mijn bevroren vingers bedienden de knopjes van de camera zo goed mogelijk en ze deden het goed, te oordelen naar de resultatn.

Ik plaatste een advertentie op de timeline van de Facebook groep voor Classic Hillyard Yachts. De tegenwoordige eigenaar schijnt zich niet bezig te houden met verkopen en de werf waar ze geduldig ligt te wachten, aan land, schijnt zich evenmin om haar te bekommeren. Nu is het zo dat de groepsleden liefhebbers van deze boten zijn en hebben zich ergo in de groep verenigd. Wat een geweldig idee! Ik ontving een uitnodiging om lid te worden nadat ik de boot van wijlen mijn vader had gevonden op het Net, tot mijn enorme verbazing moet ik erbij zeggen, en wat een ieder zich wel kan voorstellen. De vertegenwoordiger van de Hillyard Vereniging die ik een email had gestuurd, ontfermde zich onmiddellijk over mij zogezegd en deed mij toetreden tot de groep. Ik speelde met het idee om de Yeoman’s Maid, zoals de boot heet, zelf te kopen maar de volgende avond verwierp ik het idee. Het zou de Maid geen goed doen om in het bezit te zijn van iemand die geen boten mens is en die haar vanzelfsprekend zou verwaarlozen, deels door gebrek aan fondsen, deels door gebrek aan tijd en niet in het minst door geheel onbekend te zijn met ook maar iets wat met boten te maken heeft. Ik hoop toch zo dat er een geschikte kandidaat zal verschijnen, die haar ziet, en die verliefd op haar wordt en haar zal kopen en met haar de zee op zal gaan en een gelukkig bootleven zal leiden, vele jaren lang. Dus.

President Trump will de doodstraf invoeren voor drughandelaars. O jee.

President Putin heeft de verkiezingen gewonnen. O jee.

Een zak met 54 afgehakte handen, 27 bij elkaar passende paren, werd gevonden in Rusland. O jee. Iets zegt mij dat er 27 mensen die dringend hulp nodig hebben want ze zijn behoorlijk onthand (ja, ik weet het, iedereen  kon die voelen aankomen).

Katy Perry, 33, tartte de MeToo beweging door een American Idol kandidaat  te kussen, 19, tegen zijn wil. O jee. Als ze een 33 jaar oude man was geweest die hetzelfde zou hebben gedaan bij een 19 jarige vrouwelijke kandidate…. enz. enz. enz. en het eind van het liedje zou een rollend hoofd zijn en een lege jurystoel.
Ik zag de video van het incident en ik moet zeggen dat de gast zich gedroeg als een slappeling. Perry gebaarde hem naar de jurytafel te komen, ze stond uit haar stoel en gebood hem min or meer om zich voorover te buigen en haar te kussen. Wat hij deed, op haar wang…. waarop ze snel haar hoofd draaide en hem op de mond kuste. Nu ja, als die knakker er werkelijk niet van gediend was, dan zou hij het haar niet hebben toegestaan de baas over hem te spelen.

ENGLISH

02.18
The time is too short to dwell on many subjects.

The weather was radiant, and the temperature low. My frozen fingers worked the camera buttons to the best of their ability and they did well, judging from the results.

I placed an ad on the timeline of the Facebook group for Classic Hillyard Yachts. The present owner seems to not undertake any selling and the wharf where she patiently lies waiting, ashore, does not seem to care much either. Now the members of this group are lovers of these boats and have united themselves in the group. What a marvelous idea! I received an invitation for membership after I found my late dad’s boat on the Net, to my immense surprise I need to add, and which any one can imagine. The representative of the Hillyard Society whom I had sent an email, immediately took me under his wing so to speak and introduced me to the group.  I toyed with the idea of buying her, the Yeoman’s Maid, as the botat is called,  myself but the next night I abandoned the idea. It would do the Maid any good to be in the possession of someone who is not a boat person and who would obviously neglect her, partly due to lack of funds and partly for lack of time and not in the least part through being totally unfamiliar with anything related to boats. I so do hope that a likely candidate will appear, will see her and will fall in love with her and will buy her and will take her out to sea and lead a happy boat life on her for many years. So there.

President Trump wants death penalty for drug dealers. Oh dear.

President Putin has won the elections. Oh dear.

A sack of 54 chopped off hands, as 27 matching pairs, was found in Russia. Oh dear. Something tells me 27 people are badly in need of a hand (yeah, I know, anyone could feel that one coming).

Katy Perry, 33, defied the MeToo movement by kissing an American Idol candidate, 19, against his will. Oh dear. If she had been a 33 year old man doing the same to a 19 year old female candidate…. etc. etc. etc. and the end of the story would be one rolling head and one empty jury seat.
I saw the video recording the scene and I am bound to say that the guy behaved like a damn weakling. Perry motioned him to come over to the jury desk, she rose from her chair and more or less ordered him to bend  over and kiss her. Which he did, on her cheek… whereupon she quickly turned her head and kissed him on the lips. Now if the guy had really really not wanted to be involved in any way, he would never have allowed himself to be ordered around.

 

 

Amsterdam, zaterdag-Saturday 17-03-18

02.07
Ik had beloofd dat ik vandaag zou schrijven.

Zeventien maar…. 2018. Vandaag, precies 20 jaar geleden, werd mijn moeder toegelaten in het zorgcentrum, pal by, zeventien maart…. 1998. Wat klinkt dat ver weg.

Het lijkt wat leeg nu Hans ermee opgehouden is in deze wereld te zijn.  Of liever, het werd hem opgelegd hier te zijn, aangezien hij niet zelf zorg droeg voor zijn eigen dood. Alhoewel we elkaar nooit zagen. De laatste keer was in 2010. Zo zie je maar weer, je hoeft elkaar niet veelvuldig in het echt te ontmoeten om je acuut van elkaars bestaan bewust te zijn. Was hij zich bewust van het mijne? Beslist.

Maar de dingen gaan verder, zoals dingen dat doen. De fotografie bloeit, de nieuwe lens is een geschenk uit de hemel – wat voelt het goed om de macht te bezitten, door simpelweg door het roteren van een stuk plastic met één hand, een witte gans naar je toe te halen die op één oranje poot in het weiland staat. Of een zwaan die een heel eind van je vandaan in een sloot zwemt, of een slanke hond, rennend over de dijk. Wanneer ik mijn camera naar mijn oog til, steekt de enorme lens naar voren als een kanon, dan voel ik mij een minderwaardige paparazzo. Maar ik kom er wel overheen. Het spijt mij dat ik nu geen mensen met gezichten en al kan schieten, met het oog op het commerciële gebruik van die foto’s. Ik zou de geschreven toestemming moeten hebben van mijn achtenswaardige onderwerpen, maar ik verdom het om in onderhandeling te treden met ieder schepsel op twee benen wat ik schiet – dus in plaats daarvan zal ik mij bekwamen in de kunst interessante foto’s te maken van mensen zonder gezichten. Moet kunnen. Ik geloof dat lichaamstaal net zo belangwekkend als een gezicht kan zijn, of zelfs meer nog, hand zijn ongemeen boeiend, en wie kan nee zeggen tegen interessante benen in interessante schoenen? In de weilanden echter, kom ik minder interessante mensenbenen tegen dan zeg, ganzenpoten, dus wanneer ik mijn Pixabay account wil vullen met opnamen van de menselijke anatomie, zal ik de stad in moeten gaan, de jachtgronden van de èchte paparazzi.
Trouwens, een van mijn Pixabay foto’s werd een EC toegekend, dat staat voor “Editor’s Choice”, dus vanzelfsprekend een foto die door de eindredacteur als bijzonder goed wordt beschouwd, aldus komt er een lintje in de linkerbovenhoek van de foto te staan, en hetzelfde lintje op je profiel. Ik had het nooit verwacht aangezien mijn foto’s niet bepaald behoren tot het “mooie plaatje” genre. Ik was al meer dan tevreden dat ik het had klaargespeeld om mijn techniek dusdanig te verbeteren om de gehate rode “Afgewezen” knop te vermijden. Wat ik verafschuwde ik het wanneer mijn foto’s werden afgewezen! Zo’n drie weken geleden scheen ik een grens over te zijn gegaan, aangezien sindsdien slechts twee werden afgekeurd, op een totaal van 150 aangeboden foto’s. Aan alle nare dingen komt een eind…

Ik had veel meer te vertellen… dus dit moet worden uitgesteld, het is dichtbij vier in de ochtend en ik ben doodmoe.

ENGLISH

 

02.07
I promised I would write today.

March 17…2018. Today, exactly 20 years ago, my mother was admitted to the care center, close by, March 17… 1998. How distant that sounds.

Things seem somewhat empty now that Hans has stopped being in this world. Or rather, he *was* stopped, since he did not take care of his own death. Although we never saw each other. The last time was in 2010. Which goes to show, you don’t need to engage in frequent physical meetings to be acutely aware of each other’s existence. Was he aware of mine? Definitely.

But things go on, as things do. Photography is blooming, the new lens is a godsend – how good it feels to have the power to draw towards you, through simply rotating a piece of plastic with one hand, a white goose standing in the meadow on one orange leg. Or a swan swimming a long way away from you in a moat, or a sleek dog, running on the dike. Whenever I lift my camera to my eye, the huge lens protruding like a cannon, I feel like a contemptible paparazzo. But I’ll get over it. I regret that I cannot now shoot people faces and all, what with those pictures being used commercially. I would need a model release from my right honourable subjects, but I’ll be damned if I enter into negotiations with each and every creature on two legs whom I shoot – so instead I am committed to becoming versed in the practice of making interesting people photos without faces. Should be possible. I believe that body language can be as interesting as a face, or even more so, hands are unusually fascinating,  and who can say no to interesting legs in interesting shoes? In the meadowlands however, I encounter fewer interesting human legs than say geese’ legs, so if I am to fill my Pixabay account with shots of the human anatomy, I will need to go into town, the hunting ground of the real paparazzi.
By the way, one of my Pixabay pictures was awarded an EC, which stands for “Editor’s Choice”, so obviously a picture considered by the end editor as particularly good, thus a ribbon is placed in the upper left hand corner of the photo with the same ribbon on your profile. I had never expected it, seeing my pictures are not of the eye candy kind. I was already more than content that I had managed to improve my technique to avoid the hated and dreaded red “Declined” button. How I despised my pictures being rejected! Some three weeks ago I seemed to have crossed a border, as since then only two were rejected, on a  total of 150 submitted images. To all bad things comes an end…

I had lots more to tell, and I also needed to translate, so…. this needs to be postponed, it is close to four a.m. and I am dead tired.

TEST

embedded via gp
then deleted from flickr

public image – then deleted from flickr

Public image to be replaced on Flickr

 

Public, then turning private

Private embedded with GP, then GP expired:

 

In the case of the two examples above the fix does not seem to have worked – clicking on them takes you to the Yahoo sign in page.

Renewed test, July 10 2017 – posted per GP, then expired on Flickr.

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Hello world!

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!