Amsterdam, zondag-Sunday 20-01-19

02.08 CET
Een vreemd ding scheen te zijn opgeveegd door Windows Defender op mijn vertrouwde MSI laptop, in quarantaine, let wel. Het droeg een naam die makkelijk afkomstig had kunnen zijn uit een dystopische samenleving, dan doel ik op het laatste stukje: PUA: Win32/Presenoker (let op het streepje): “Op het moment dat de Presenoker met het harde gezicht de hal instapte, krompen zij, die de grijze, slecht verlichte ruimte vulden ineen bij het aanschouwen. Zijn koude, buitengewoon lichte blauwe ogen waren levenloos, als glas, toch wist iedereen dat deze ogen van de bijna ontmenselijkte Presenoker konden zien, wegens het griezelige gevoel te worden geobserveerd hetgeen hun geest en inwendige beroerde. ”
Goed, terug naar de werkelijkheid van mijn leven: zoeken op Google onthulde dat de “Presenoker” op een missie zijn geweest om de meest ongelofelijk gemene dingen te doen op mijn laptop; terwijl ik deze opsomming van gruweldaden doorlas viel mijn mond open. Nodeloos te zeggen instrueerde ik Defender om dit gevaarlijkste aller gevaarlijke indringers te verwijderen. Vergeleken bij him waren de twee PUPs die enkele jaren geleden langskwamen, grappige kleine duiveltjes.
Oef.

Eergisteren had ik een verrukkelijke “meet-and-greet” met een charmant schaap. Ik had haar gefotografeerd tesamen met haar twee soortgenoten, in de weide aan het verre eind van het park, toen dit wollige drietal mij en mijn gedoe bewegingloos observeerde. Dan hield ik op met fotograferen en nam eenzelfde houding aan. D Charmante, maakte zich los van haar maatjes en liep op me toe op bijzonder gastvrije wijze. Ze kwam dichtbij en accepteerde mijn  uitgestrekte hand in een vingerloze handschoen, snuffelde eraan en likte mijn vingers. Ik wreed haar zachtjes over haar zachte wang – ze scheen zeer in haar nopjes met de genegenheid die ik teruggaf, en ik zweer dat ik haar zag glimlachen.

Gisteren, toen ik door de polder ging, kwam ik de man met de Ierse terriër tegen – deze keer was hij gezelschap van zijn vrouw, een coole dame. Ze verhaalden dat ze net een langs de engste pitbull waren gekomen die ze ooit gezien hadden, met griezelige, flitsende ogen en vreemde lichaamstaal, duidelijk slecht onder controle gehouden door diens eigenaar, die bewijs verschafte voor de vaak gehoorde bewering dat hondenbazen op hun honden lijken: zijn ogen flitsten op dezelfde manier als de trekkende hond aan de strakke riem. Hun eigen donkergele, schrale, draadharige hond, die de naam “Dylan” droeg had niet gepoogd om kennis te maken met de beangstigende klant, die trouwens een muilkorf droeg, wat ook al niet bepaald bijdroeg tot een vriendelijk imago.

“Ja ja,” zei de baas van Dylan, nadat we wat hadden gepraat en op het punt stonden ons weegs te gaan: “Welzeker een avontuurlijke zaterdag, eerst een enge pitbull met een enge gast” (let op de volgorde), “En tien minuten later de fotografe!”
Ik weerhield mij ervan te vragen of dit impliceerde dat de “fotografe” misschien ook een tikkeltje “eng” was, maar liet het bij wat gegrinnik en wenste hem en zijn vrouwe goedendag.

ENGLISH

 

02.08 CET
A weird thing appeared to have been swept up by Windows Defender on my trusted MSI laptop, in quarantined status mind you. It bore a name which could easily have originated in a dystopian society, then I mean the last bit: PUA: Win32/Presenoker (note the underlined word):  “As the hard faced Presenoker stepped into the hall, those already filling the gray, badly lighted space, cringed at the sight. His cold extremely light blue eyes were lifeless, like glass, yet everyone knew these eyes of the almost dehumanized Presenoker could see, from their uncanny sense of being observed that affected their mind and gut.”
Okay, back to the reality of my life: a Google search revealed that the “Presenoker”, would have been on a mission to do the most unbelievably wicked things to my laptop; reading this enumeration of atrocities, my jaw dropped. Needless to say I instructed Defender to remove this most dangerous of intruders. Compared to him the two PUPs that dropped by, some years ago were mischievous, cute little imps.
Phew.

Day before yesterday I had a delightful meet-and-greet with a charming sheep. I had photographed her together with her two fellow sheep in the meadow at the far end of the park, as this woolly trio stood motionless, observing me and my doings. I then stopped shooting and mirrored their own stance. The Charming One disengaged herself from fellows and walked up to me in a most welcoming manner. She came close and accepted my outstretched hand in a fingerless mitten, sniffing it and licking my fingers. I gently rubbed her soft cheek – she seemed very pleased with the affection I returned  and I swear I saw her smile.

 

The three sheep, with the Charming One at right

 

Yesterday, traversing the polder, I ran into the man with the Irish terrier – this time he was in the company of his wife, a cool lady. They related they had just passed the most scary pitbull they had ever encountered, with creepy flashing eyes and strange body language, obviously ill controlled by their owner who lent evidence to the oft heard assertion that masters resemble their dogs: his eyes had flashed in the same way as the straining dog on the taught leash. Their own lean dog with a dark yellow, hard, wiry coat, bearing the name “Dylan”, had not attempted to strike up acquaintance with the scary customer, who coincidentally wore a muzzle, which did not do much to alleviate the scariness.

“Ah yes”, said Dylan’s master, after we had talked for a bit and were making to go our ways: “An adventurous Saturday for sure, first a creepy pitbull with a creepy guy”, (note the order), “And ten minutes later the lady photographer!”
I refrained from inquiring whether this implied that the “lady photographer” might too have a touch of “scary”, but simply chuckled and bade him and his wife goodbye.

 

Amsterdam, 15-01-19

21.40
Gisteren liep ik door het park en raakte in gesprek met twee heren, eentje leek zo rond de 50, de andere toch wel midden zestig. Enfin, ze vroegen waar ik vandaan kwam. Ik zei, omhoog wijzend: “uit een andere wereld, van boven”. Zei namen mij serieus (maar goed ook) en toen kwam de volgende vraag,  wat ik dan wel vond van dit genus, de mens. Ik zei, naar waarheid, dat ik het een moeilijke vraag vond – aan de ene kant is de mensheid een boeiend fenomeen,  maar aan de andere kant is het een verwerpelijk soort, dat de wereld naar de verdommenis helpt, een proces wat al is begonnen sinds de mens zijn menselijke hersens ging gebruiken, en het einde is nog niet in zicht (wat ook gunstig zou kunnen worden opgevat, al heb ik dat niet bedoeld). Ze keken mij diepzinnig en enigszins vragend aan. Ik voegde er verontschuldigend aan toe dat mijn woorden niet persoonlijk bedoeld waren (was ook zo). De wat jongere man vroeg of ik niet “zwaar belast” was. Ik beaamde dit.”Ja”, zei hij, “dat dacht ik al”.

Ik heb mijn aanvechting om slechts in het Engels te schrijven opzij gezet – in beide talen geeft meer werk, maar allemachtig, wat voelde ik mij een verschrikkelijke verrader die keren dat ik mijn moedertaal niet hanteerde in deze bladen. Dat gevoel wil ik niet meer voelen.

Nieuws uit deze wereld: de Brexit is naar de verdommenis. Exit Theresa May (vermoedelijk).

ENGLISH

21.40
Yesterday I walked through the park and entered into conversation with two gentlemen, one seemed around fifty, the other at least in his sixties. Anyway, they asked where I hailed from. I said, pointing to the sky “from another world, from above”. They took me seriously (which was just as well) and then came the next question, what was my view on this species, mankind. I said, truthfully, that I found it a difficult question – on the one hand mankind is a fascinating phenomenon, but on the other hand it is a blameworthy kind, bringing this world to ruin, a process which already started ever since humans began to use their human brains, and the end is not in sight yet (which could be interpreted favorably although I did not intend it that way). They gave me a profound and somewhat wondering glance, I added a little apologetically that my words had not been meant personally (which was true). The younger man asked whether I was not “heavily burdened”. I confirmed it. “Yes”, he said, “What I thought”.

I ditched my inclination to only write in English – using both languages will be more of a chore, but holy smoke, I did feel  such a terrible traitor on those occasions where I did not employ my mother tongue in these pages. Don’t want to feel that feeling anymore.

News from this world: the Brexit has fallen to ruin. Exit Therese May (probably).

 

Amsterdam, maandag-Monday14-01-19

We are reminded by some Internet magazine called “How To Geek”, that Windows 7 users have another year to enjoy their preferred Operating System before extended support ends, read: axed. I have my old Acer on Windows 7. This year I shall watch the Tour de France on it , while using my MSI to not have to interrupt my Internet life. So luxurious and enjoyable, having two fully operational laptops on your table, ha! Not to mention my third laptop, a Lenovo, on Windows 10, the emergency machine should the Blue Screen Of Death suddenly visit my trusted and beloved MSI. Heaven forbid.

One day in February 2007 it came to pass that I took place behind my very first computer, the aforementioned Acer laptop – I positioned my fingers  on the keyboard, fixed my eyes on the screen (yes I can touch type) and typed some text and felt apprehensive. What would happen next? Whatever would I do next? My lines appeared on a white sheet called “Word”, there were lots of icons and symbols on a ribbon at the top of the page, and it didn’t take long for me to go slightly mad, so eventually the neighbour who had installed this new “room mate” as he called it, had to come over and do some basic instructing.

I would have never believed it, if, back in the nineties someone would have prophesied: “One day you too will sit at a table, your hands on a keyboard, your eyes fixed to a screen, just like the people you see behind the office windows you pass when you walk through the streets of this town and when you say to yourself that you’d rather be found dead than go that way.”.

So far so good.

Today the sun was out. This happy circumstance was not quite unexpected, we have the Microsoft weather app, which is fairly accurate, that is to say: one day in advance. These computer weather models prove themselves as whimsical; for instance it might say for six days from now “Partly sunny”, but when that day is one night away it suddenly says “rainy” and comes the dawn, sure enough, the park below my apartment is drenched. Thus the predictability is debatable.

So I went out shooting, by bike. It appeared however that this was a four-seasons-in-one-day day; after I had left the river to take the road through the meadow lands it suddenly became autumn; gusts of nasty sleet hit my face and a strong wind turned my bike into a home trainer which was never intended to get you anywhere. By the time I had reached the park, battling the storm under sombre wintry gray skies,  the sun was shining again, trying to make us believe it was spring. At the end of a park lane, it suddenly happened: a squirrel obligingly sat quite still beside a hedge and long enough for me creep up and shoot it from just three meters away, with my 400 mm lens. I could press the shutter for my tenth take before it came to its senses and scurried to safety.

Everything you desire in life will come to you, if you wait long enough. Sixty nine and I get my first squirrel photo ever, I am grateful.

Amsterdam, donderdag-Thursday 10-01-19

The weather seemed okay. I got out of the house, where I had ensconced myself during the slate gray days. Living at night and sleeping by day was the only solution to avoiding this: drab nature, gray stone, gray waters, and all under dreary gray skies. At night the darkness lays itself over this spectacle of bleakness, a soft velvety cloak hiding the desolation, the lights behind the windows like glittering jewels adorning the cloak.
Made some pictures, some of which I suspect might even be good. Haven’t looked yet.

Another thing to avoid: the kids in the supermarket. It used to be so that kids ended up in their beds around seven in the evening, but nowadays parents are lugging their brats around all evening, wherever  they go. Makes you want to scream. The parents are worse than the brats who of course can’t help the irresponsible behaviour of their “causal agents”, a term which by the by should replace “parents”. Seriously.

The human race is a collection of miscreants. No good can ever come of their doings. Ultimately this planet will develop into a conglomeration of high rise colonies housing the miscreants, wired to their gadgets – both the houses as well as their inhabitants –  the houses are called “smart homes”, however the miscreants are degenerated in various ways, not in the least under their brain pan. Nature has dwindled, only the toughest species of plants managed to survive and most animal species have become extinct, remembered only from stories, footage, photographs, skeletons in museums and preserved in formaldehyde.

Hallelujah, brave new world.

 

Amsterdam, woensdag-Wednesday 26-12-18

Vertaling van onderstaande volgt in het daglicht.

ENGLISH

In a care center – a young woman fools around with a battery operated dildo, right in the middle of the living room, where the demented elderly people sit around long tables, whiling away their days in muddled oblivion. While treating herself to the dildo, she never stops reading her book.  She is fully dressed though. The woman  watches her, amazed.

In the next scene the latter finds herself in a luxurious house, apparently belonging to rich people. She walks over shining parquet floors, the expensive kind, laid in dark brown and light brown patterns, as she wanders around the immense rooms, shiny nut brown furniture, thick cushions, encased in velvet, beautiful glassware on cabinets along the walls. She is wrapped in fabrics, not unlike a Bedouin woman, her face surrounded by the folds of the colorful cloth, ber body shapeless, buried in the many layers of cloth. In some smaller hallway she notices a baby doll hanging from the ceiling by a thin, twisted wire – as she watches this scary toy, fabricated from old fashioned celluloid, which she could determine through the dents in the bent legs, it becomes disengaged from the ceiling, of itself, to then float into a garden, just outside the slightly opened door, the celluloid cracking and disintegrating in many places  – she is distracted by the sight of herself, a second she, not swathed in yards of fabric, on the contrary, dressed to the nines in a costume from the Biedermeier era – and although her face resembles Emily Dickinson as we know her from that one photo, she know it is she herself – she stands there in her white full frocked Biedermeier dress with a tight bodice, black lace trimmings along neckline and cuffs, lightly leaning to a dark wooden chest of drawers –  like the doll, the double (I) begins to disintegrate, though not cracking, but fading away, till she is entirely gone, the chest of drawers fully visible – from the other side of the hall a young woman stares at her and tells her that one day a handsome young man, with a “six pack” will propose to her. As she tries to handle the earlier unusual incidents with the doll and her ethereal stand in, a third vision appears to  from above: it is the subject of the young woman’s prophecy: a muscular handsome young man, exhibiting a six-pack under a shirt hanging open.

 

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Amsterdam, woensdag-Wednesday 23-12-18

Wanneer ik de keus had zou ik deze wereld liever bevolkt zien door een moordende, plunderende, verkrachtende horde lawaaiige individuen, gemanipuleerd door Machiavellistische schurken geobsedeerd met macht, onder een verschroeiende zon uit apocalyptische hemelen, dan dat ik getuige ben van de valse heiligheid van mensen die aureooltjes dragen en die zich overgeven aan het dwangmatige goed-doen om de behoeftigen te helpen, wat dan ook, hoe dan ook, waar dan ook, beschenen door een blikkerige zonnetje, de hemelen gloeiend van zelfvoldoening en presentie.

ENGLISH

 

If I had the choice I would rather see this world peopled by a killing, plundering, raping mob of rowdy individuals, manipulated by Machiavellian rogues obsessed with power, under a blistering sun from apocalyptic heavens, than witness the so false  saintliness of haloed people who indulge in obsessive do-gooding to help the needy whatever, whichever, wherever, a tinny sun shining upon them, the heavens aglow with smugness and pretension.

Amsterdam, woensdag-Wednesday 28-11-18

00.52 cet
Read an article which stated that the Internet runs on ‘rage’ – well, that is not accurate: “humanity” runs on rage, and the Internet makes it visible. People have always “run on rage”, but there never was a place to vent, so they bottled it up, or suppressed it. The fact that it WAS there now and then became painfully clear whenever some radio station would open a telephone line with its listeners, giving them airplay to state their minds on this or that situation which annoyed or angered them and not in polite terms but simply exactly what was in their heads… oh man, talk about sewage!

Whatever else I do, I must forever refrain from talking with religious people, exchanging a few words about the weather might be okay (only *just* mind you) but certainly no further than that. Jesus Christ (no pun intended) those folks are so damn inaccessible to literally anything without dragging the Scriptures into it. And how patronizing they act, it makes you want to scream.  Such interaction invariably reduces you to a   trapped victim in a dark bunker of solid concrete, overhead just a sliver of light through an overhead crack, and the only sound the predictable “plink” of  water dripping into a bucket drop by drop every five seconds. And on such occasions I have always been perfectly sure that my partner in those unfortunate conversations was not at all troubled, on the contrary, while my head was bonking against the invincible concrete, theirs was held high, surrounded by angels, floating bibles and a choir of sweet angelic voices, in short all the bunkum they had been fed till they had pooped out each and every grain of critical insight they might have ever had.
You will of course have guessed by now that my rant is due to sharing precisely such a conversation with a devout *believer*, thank god not in the flesh but online.

 

 

Amsterdam, zaterdag-Saturday 02-06-18

11.36
Ben er in geslaagd om de ergerlijke notificatie, die vanaf de rechter monitor rand van mijn laptop tevoorschijn floepte, met de waarschuwing over “weinig ruimte op schijf”, uit te schakelen. Het was in feite een schijnprobleem, aangezien de schijf in kwestie een overbodig restant was van de Windows Tien 1803 update en bevatte maar 500 kb. R. vergeleek dit met een chirurg die een chirurgisch instrument in het lichaam van de patiënt achterlaat na voltooiing van de operatie. De instructies om de schijf te verwijderen en daarmee ook de notificatie leken moeilijk  op te volgen maar de….eh…”operatie” bleek toch makkelijk. Toen slaagde ik er bovendien in om een tweede irritante notificatie weg te krijgen. Pluimpje voor mij.

Ondertussen ontwikkelden zich bij mij een zere keel, een hardnekkige hoest en mijn stem klinkt alsof ik al twintig jaar stevig heb gedronken en gerookt. De thermometer wees 37.7 aan. Dus ik heb verhoging. Doodmoe. terug naar bed. De lucht is bewolkt, nu en dan drupt er regen uit de grijze tros van wolken. Een volmaakte dag om in bed te blijven.

00.13
Stuitte op een video over een kleine jongen, tien jaar oud, in Indonesië, die iets in de orde van 192 kilo woog. Hij bleek vijf keer per dag te eten, twee borden bij iedere maaltijd. De ouders zeiden dat ze zich er niet van konden weerhouden om toe te geven aan zijn eetlust. Geweldig ouders, om dankbaar voor te zijn, badend in een ontstellende lading lichaamsvet, wat rondom je diep begraven geraamte golft als de deining van oceaangolven. Lopen was zelfs onmogelijk, het kind kon nog maar net zitten, liggen op zijn buik en op een of andere manier in een met water gevuld bassin kruipen om zich te wassen. Tenslotte onderging hij een maagomleiding-operatie en raakte  de helft van zijn vet kwijt – hij kon weer lopen en aan sport doen. Maar toch nog een te dik kind. Zal waarschijnlijk nooit slank zijn met een strak lichaam zoals een kind behoort te zijn. De ouders moesten terugvallen op bijstandsgelden om de operatie te kunnen bekostigen want ze hadden al hun spaargeld opgesoupeerd aan… de tien dagelijkse borden voor hun zoon.

Einstein had gelijk.

ENGLISH

11.36
Managed to get rid of the annoying notification popping in from the right hand monitor rim of my laptop, alerting me to some “disk low on storage” issue, which was in fact a non-issue, since the disk in question was a superfluous remnant from the Windows Ten 1803 update and only had 500 KB. R. likened this to a surgeon leaving a surgical instrument in the body of the patient after completion of the operation.
The instructions, to remove the disk and thus the notification looked very hard to follow up, but the er…”operation” proved to be easy. Then I also managed to get rid of a second pesky notification. Kudos for me.

Meanwhile I developed a sore throat, a persisting cough and my voice sounds as if I have been drinking hard and smoking heavily over twenty years. The thermometer showed 37.7. So I am running a temperature. Dead tired. Back to bed. The skies are clouded over, now and then rain drips from the gray cloud cluster. A perfect day for staying in bed.

00.13
Stumbled upon a video about a little boy, aged ten, in Indonesia. who weighed something like 192 kilos. Appeared he ate five times a day, two plates at every meal. Parents said they could not stop themselves from giving in to his appetite. Great parents, something to be thankful for, wallowing in an astonishing load of body fat, billowing around your deeply buried frame like the swell of ocean waves. Walking was even impossible, the kid could just sit, lie down on his belly and somehow crawl into a water filled basin for a wash.  In the end he underwent gastric bypass surgery, and lost half of the fat – he could then walk and even engage in sports. But still an overweight kid. Probably never get to really being slim and tight bodied as a kid should be. The parents had to rely on welfare for the costs of the operation, seeing they had spent all their savings on…. the ten daily plates of food for their son.

Einstein was right.

Amsterdam, vrijdag-Friday 01-06-18

15.18
The sun did not shine, or hardly,  on Sardinia – but that did not bother me, I rather walk in the rain surrounded by love and warmth and good cheer than walk under the sun alongside of uncaring hearts and sham fun. Someone mentioned that Sardinians are a taciturn lot, mainly holding their tongues. Seeing my host, a born and bred Sardinian was exceptionally loquacious, there are two possibilities: either Sardinians are not a “taciturn lot” or else my host was the proverbial exception that proves the rule.

It appears my fear of flying has gone down. So that is one thing. A good thing. Next problem: the presence of annoying toddlers in the plane, sprawling all over other people and blabbering and crying and yelling. Question: WHY do parents take along kids under eight, in many cases, under two? It is not easy for an adult to sit still in a cramped space for a couple of hours, so it won’t be rocket science to deduce that such a feat will be nigh impossible for a kid, with its short attention span and naturally lively disposition. Why in god’s name would you want to put yourself, your fellow passengers and, last but not least, your kid to the test? Just take the car for your holiday, and then driving time should not exceed a couple of hours, with plenty of breaks on the way.  People are so stupid.

We paid a visit to Porto Cervo, the billionaire playground. My goodness, even if I had the billion I would not have the steps to take me there. What a boring place. Seriously. Where is the life? Where are all the “stupid” ordinary people ? For that matter stupid rich people are even more annoying, somehow the money increases the stupidity.

 

 

Amsterdam, zaterdag-Saturday 14-04-18

00.39
In het daglicht, wanneer ik tijd heb, zal ik een woordje spreken met Charles Bukowski die een uitspraak doet waarmee ik het maar ten dele eens ben.

Hou je vast!

ENGLISH

00.39
In the light of day, time permitting, I shall have a talk with Charles Bukowski who makes some statement with which I only partly agree.

Hold tight!

Amsterdam, vrijdag-Friday 13-04-18

00.33
De jaarafrekening kwam binnen eergisteren, Woensdag. Deze verklaring bevat een rapport van je jaarlijkse gas- en elektriciteitsverbruik gebaseerd op de stand van je gas- en elektriciteitsmeters, die je doorgeeft aan je energiebedrijf ergens achterin maart. Elke maand betaal je het bedrag wat de meterstand aangaf voor het voorafgaande jaar, dus nadat je de stand aan het eind van het “energiejaar” hebt verstrekt zal het bedrijf het verschil berekenen tussen het oude jaar en het nieuwe jaar. Wanneer je meer hebt betaald gedurende het jaar waarvoor je de meterstand doorgeeft, dan nodig zou zijn voor het werkelijke gebruik, zullen ze dat bedrag vergoeden en natuurlijk ook andersom, wanneer je te weinig hebt betaald krijg je een rekening om het tekort te compenseren (eigenlijk hoef ik dit alles niet uit te leggen, maar ik doe het voor de volledigheid, omdat die uitleg voor de lezers uit andere landen nodig was in verband met de begrijpelijkheid). En ik heb het ‘m wéér gelapt! Ik heb de meter naar beneden gebracht met maar liefst 17 hele euro’s! Dus dit betekent dat ik net zoveel energie gebruik als er in 95 euro past. Petje af voor de zuinige ikke! En ik heb me niet eens opofferingen moeten getroosten, afgezien van het gebruik van de wasmachine. Ik schakelde zelfs de laptop niet uit, hij heeft in slaapmodus gestaan nadat ik mijn computerwerk beëindigde voor een vol jaar nu. Maar ik heb wel de stekkers uit al die stopcontacten getrokken – ik las dat er kleine hoeveelheden stroom worden opgezogen wanneer je de stekker in het contact laat zitten na gebruik van het apparaat, en die zullen wel degelijk de stand opdrijven. Trouwe lezers weten het en de andere niet: namelijk waarom ik de wasmachine niet gebruik. Welnu, wassen met de hand is mijn manier om mijn armen, handen en polsen sterk te houden. Deze vorm van inspanning zal botontkalking voorkomen. Tenminste, als het waar is dat het belasten van de botten de botdichtheid zal  doen toenemen. Terug naar de goede oude slechte tijden dan maar!

Eindelijk… heb ik Divine bekeken, de tonnetje-ronde travestiet  die de wereld veroverde. Ik was sprakeloos, werkelijk sprakeloos. Eerst zie je dit  over-voluptueuze namaak-vrouwelijke schepsel, dat het toneel op loopt, een verblindend blonde pruik op het hoofd, het gezicht eerder “geverfd” dan gewoon opgemaakt… dan pakt ze de microfoon en begint te bewegen en te zingen en ze metamorfoseert zich tot een bal pure energie, waanzinnige maar fantastische liederen eruit stotend met een rauwe en heel mannelijke stem. Nadat ik drie video clips had gezien viel ik in een vierde video waar Glenn Milstead, de ware naam van het fenomeen, werd geïnterviewd in een of andere Amerikaanse studio en weer was ik sprakeloos om de ongelofelijke discrepantie tussen het wezen in zuurtjeskleurige glitterjurken op het toneel en de veel te zware kalende heer die naar het interviewhoekje liep om dan in de de sofa neer te zinken en zich met de gastheer van de show te onderhouden. Divine was overduidelijk gay en hij bleek een bron van komische uitspraken en beroepsgeheimen te zijn waaronder het relaas van zijn nepborsten op het toneel, die bestonden uit zakjes gevuld met linzen om ze te doen wiebelen wanneer hij danspassen maakte op de maat van zijn razendsnelle disco liedjes.

Ik had het plan om veel meer te schrijven, maar mij wordt nu gezegd dat ik naar bed moet gaan, om half 2. Rond begin mei moeten mijn bedtijden zijn verschoven van 5 am to 12 am helemaal terug naar elf uur ‘s avonds tot 7 uur ‘s ochtends.

ENGLISH

00.33
The annual energy bill arrived day before yesterday, Wednesday. This statement contains a report of your yearly gas en electricity usage, taken from the readings of your gas en electricity meters, which you pass on to your energy supplier somewhere end of March. Now each month of the year you pay the sum based upon the readings of the previous year, so after you passed on the readings at the end of the “energy year” your supplier will calculate the difference between the old year and the new year. If you paid more during the new year than would cover your actual usage, they will refund that amount, and if the other way round, your used more than you paid, you will get a bill for the extra sum. And I did it again! I brought the meter down with 17 whole euros! So this means I just use as much energy as fits into 95 euros. Good for little old thrifting me! And I didn’t even go to a lot sacrifices, except for not using the washing machine. I even never switched off the laptop, it has been in sleep mode after ending my computer work for a full year now. But I did pull out all those plugs from their sockets – I read that leaving the power plug in the socket when not using the device, will suck up small amounts of power that still  *do* raise the reading. Loyal readers will know, and the others won’t: namely why I don’t use the washing machine. Well, washing by hand is my way of keeping my arms, hands and wrists strong  and able. This kind of exertion will prevent osteoporosis. At least, if it is true that burdening the bones will promote the density of the bone. Back to the good old bad old times then!

Finally…. I watched Divine, the round bodied drag queen who had swept the world of its feet. I was amazed, really amazed. First you see this over-voluptuous fake female creature, walking onto the stage, a blinding blond wig on her head, face rather more “painted” than just made up…. she then takes the mike and begins to move and begins to sing, and metamorphoses into a ball of pure energy, pushing out crazy but fantastic songs with a raucous and very male voice. After seeing three video clips I fell into the fourth video, where Glenn Milstead, this being the phenomeon’s real name,  was interviewed in some American studio, and again I was amazed at the unbelievable discrepancy between the creature in candy colored glittery dresses on the stage and the overweight balding gentleman walking over to the interview corner to then sink into the sofa and speak with the host of the show. Obviously Divine was gay and he proved to be a source of hilarious statements and secrets of the trade, among them the tale of his fake breasts on stage, consisting of pouches filled with lentils to make them jiggle when doing the moves to his high speed  disco songs.

I had planned to write much more, but am ordered to turn in now, at half past 1. By beginning of May my sleeping hours should have successfully been shifted from 5 am to 12 am all the way back to eleven o’clock at night to 7 o’clock in the morning.

TEST

embedded via gp
then deleted from flickr

public image – then deleted from flickr

Public image to be replaced on Flickr

 

Public, then turning private

Private embedded with GP, then GP expired:

 

In the case of the two examples above the fix does not seem to have worked – clicking on them takes you to the Yahoo sign in page.

Renewed test, July 10 2017 – posted per GP, then expired on Flickr.

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Hello world!

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!