Amsterdam, donderdag-Thursday 21-09-17

23.53
Een of andere Duitser stak zijn houtje in een halter – de brandweer moest verschillende soorten zwaar gerei gebruiken om zijn instrument te bevrijden uit massieve stalen ring die het gevangen hield (het klem zittend lid “de-erecteerde” niet, om de een of andere reden). In het artikel had men de waarschuwing bijgevoegd: “Probeer dit niet na te doen!”
Je zou het een weinig intelligent experiment kunnen noemen.

Ik krijg alsmaar notificaties van Quora – ik heb een account en nu en dan beantwoord ik een vraag, maar het wordt irritant: “Als iemand die vragen over medische condities heeft beantwoord, kun je deze vraag beantwoorden?” Onvermijdelijk is de vraag er eentje waarvoor makkelijk een antwoord gevonden had kunnen worden door simpelweg te Googelen. Waar is in ‘s hemelsnaam het Net voor? Om anderen lange teksten te laten schrijven terwijl de Wikipedia pagina en andere sites die betrouwbare informatie bevatten slechts één muisklik verderop zijn? Dus onvermijdelijk schrijf ik het antwoord, namelijk ” Waar is het Net voor? Google is *ook* jouw vriend!”, daarbij de link verschaffend onder deze berispende woorden.
Maar goed, ik schreef me uit van deze notificaties die steeds irritanter worden. maar serieus, dat is toch echt iets voor mensen: ze krijgen het Internet, een medium waar je letterlijk ieder korreltje kennis wat je je maar kunt bedenken, kan vinden en wat doen ze? Juist, de blijven ronddarren op een vraag & antwoord site waar je precies dezelfde antwoorden krijg die je ook zou hebben gekregen wanneer je zelf klik-en–zoek had gedaan met je muisje. De luiheid en de stupiditeit!

ENGLISH

23.53
Some German stuck his dick in a dumbbell – the fire brigade had to use various heavy tools to free his instrument from the solid ring of steel which held it captive (the trapped member did not, for some reason, “de-erect”). In the news item the warning was included: “Do not emulate this!”
You could call it a somewhat “dumb” experiment. Haha.

I keep getting notifications from Quora – I have an account and now and then I answer a question, but things are getting annoying: “As a person who has answered questions about medical conditions, can you answer this question?” Invariably the question is one for which the “answer” could easily have been found through a simple Google search. What for Pete’s sake is the Net for? To get others to write long texts, while the Wikipedia page and other sites containing sound information is only a click away? So invariably I will indeed “write” the answer, namely :”What is the Net for? Google is *your* friend too!”, providing the link below these admonishing words.
But anyway, I unsubscribed from these ever more irritating notifications. But seriously, isn’t that just like people: they get the Internet, a medium where you can find literally each and every bit of knowledge you can dream of, and then what do they do? Right, confine themselves to a question & answer site where you get exactly the same answers you could have done a click-search for yourself. The laziness and the stupidity!

 

Amsterdam, maandagnacht – Monday night 18-09-17

01.22
Documenteren, artikelen lezen over all exploitatie. Ik werk me door de vele vele vele argumenten heen waarom je dieren niet zou mogen uitbuiten, en dan de vele vele vele tegenargumenten (gedurende dit werkje doe ik heel erg mijn best om mijn stem niet te laten klinken op YouTube wanneer ik het uitzonderlijk debiele antwoord van misschien wel iemand die wordt aangemerkt als een niet gestoord menselijk wezen met een gezonde geest die ons vertelt dat dieren geen moraal hebben, geen taal, geen ziel, in plaats daarvan zijn zij gewoon “computers” met vlees eromheen. Grote genade, help deze arme onwetende zielloze ziel).

Goed, geen argumenten, slechts dit: na het zien van talloze video’s en foto’s uit de hel genaamd bio-industrie (alle gemaakt door infiltranten uit de hoek van dierenactivisten TER PLEKKE, die tonen hoe de werkers het allemaal doen), na het zien van het gedrag van koeien nadat mensen hun pasgeboren kalfje van hen wegnemen, na te hebben gezien hoe vis lijdt gedurende hun toch van oceaan naar vork… kan ik zeggen dat ik NIET wil meewerken aan deze afschuwelijke processen.
Ik heb het eerder geprobeerd, ik faalde. Ik kan deze keer losbreken. Ik weet genoeg over voeding en hoe plantaardig voedsel mij kan versterken en mijn gezondheid prima kan ondersteunen. Ik heb het gevoel dat doorgaan met het eten van dierlijk voedsel terwijl er deze onderhuidse weerstand in mijn leeft mijn geestelijke gezondheid geen goed zal doen, zoveel is zeker.

En wat is er trouwens nog over om van los te komen? Niet meer dan een paar luttele eitjes enkele keren per week, vis twee keer per week en een incidenteel “zondig” plakje kaas? Het gekke is, ik nooit een verlangen naar vlees gevoeld sinds ik dat opgaf, jaren geleden. Nu en dan, wanneer ik langs de vleeswarenafdeling loop in de supermarkt vraag ik me wel af hoe ham smaakte, en worst en leverpastei… maar dan wordt mijn visioen van mezelf die met welbehagen in den broodje ham hapt, overtrokken door het spookbeeld van een video die laat zien hoe varkens in vrachtwagens worden geladen, hun miserabele leven leidend opgesloten in piepkleine hokken tussen ijzeren stangen, een stalen rooster onder hun voeten, die door gangen worden gedreven om tegen een dodingsapparaat  aan te loepen, te worden geketend en opgehesen en dan begint zijn karkas aan de tocht naar de vorken van hen die door de Heilige Schrift de “Kroon der Schepping’ worden genoemd.
Echt waar?

Nu dit:

— Te beginnen met: bepaalde bacteriën aangetroffen in de grond van deze wereld, ieder dier of mens die natuurlijke aarde tot zijn beschikking heeft, heeft Vitamine B12 tot zijn beschikking;
— Planten bevatten het niet;
— Mensen hebben het nodig, kunnen er niet zonder, dieren hebben het nodig, kunnen er niet zonder;
— Dieren krijgen het binnen door gras te eten (de aarde wordt meegenomen door kleine stukjes wortel die nog aan het gras zitten, uit de grond gerukt), kippen door het pikken naar graan en insecten in het stof, vissen en krabben en kreeften door algen; de aarde bevat de bacteriën en de darmen van mensen en dieren veranderen het in Vitamine 12;
— De Vitamine wordt gedistribueerd door de dierlijke spiermassa, de organen en de eieren;
— Daarom: mensen (moeten?) vlees eten, melk drinken, eieren en vis eten, aangezien mensen geen aarde binnenkrijgen (of “niet meer” zie alinea beneden), zoals dieren;

Nu dit (opletten!)

— Koeien, varken en kippen, de hoofdbronnen van Vitamine B12, worden hoofdzakelijk voortgebracht door de bio-industrie, dus: geen grazen en foerageren en hun voer bevat geen partikeltjes aarde; dus ze zullen een Vitamine B12 gebrek ontwikkelen;
— Koeien, varkens (en misschien) kippen wordt daarom synthetisch gefabriceerde Vitamine B12 toegediend;
— Net als… veganisten…. die geen dierlijk voedsel willen eten…

De ironie van dit alles is verbijsterend.

Now this (pay attention!)

Trouwens, de informatie over de dieren uit de bio-industrie en hun eigen gebrek aan Vitamine B12 gebrek was nieuw voor mij, ik vond deze kennis slechts een paar uur geleden. Het schijnt dat in vorige eeuwen een gebrek aan Vitamine B12 in mensen veel zeldzamer was, zelfs wanneer hun inname van dierlijk voedsel gering zou zijn, aangezien hun frequente contact met aarde en het drinken van natuurlijk water (waarin aarde-deeltjes), en niet te vergeten… hun sanitaire gewoonten die niet overeenkomen met de moderne angst, die een fobisch peil bereikt, voor bacteriën en  in het algemeen “vies zijn”. Zou je zelfs een theelepeltje aarde in je pap hoeven te sprenkelen teneinde gebrek aan B12 te voorkomen? Ja, dat zou kunnen! Een andere artikel vertelt hoe mensen hun B12 honderdduizenden jaren lang hebben verkregen door het eten van planten waar nog aarde aan kleefde (maar geen pesticiden!).

Terwijl ik deze belangwekkende regels las, herinnerde ik me plotseling hoe ik voederbieten uit de velden trok, in het landelijke Nederland van de jaren vijftig, en mijn tanden ter plekke in deze gewassen zette, zonder ze zelfs maar schoon te hebben gewreven. Ik kreeg dan buikpijn en mijn moeder schudde haar hoofd wanneer ze achter mijn rare clandestiene uitspatting kwam. Met die nieuwe kennis kan ik mij nu afvragen: had ik misschien gebrek aan B12? Want we weten allemaal dat je instinctief naar voedsel hunkert die een hoog gehalte bezit aan de stoffen die je mist. Een ander artikel over de B12 kwestie, noemde een clan mensen ergens in Iran, jaren vijftig, die er een veganistische levensstijl op na hielden, maar, interessant, bloedproeven wezen uit dat hun B12 niveau normaal was. Toen werd ontdekt dat ze hun groenten op “nacht aarde” verbouwden, een vriendelijke term voor aarde bemest met menselijke uitwerpselen. Omdat ze hun moestuin-oogst niet bijzonder grondig schoonmaakten voor het werd bereid, werd de essentiële B12… “gerecycled” zogezegd. Ironisch genoeg, stuitte ik amper tien minuten na het lezen over deze Iraniërs op een stuk over de armoede in Noord-Korea, waar mensen die in geldnood zitten, menselijke poep verzamelden om aan boeren te verkopen die het moeilijk hadden. Nou, aan Vitamine B12 zullen ze dan geen gebrek hebben.

PS – rest mij de dertien eieren op te maken en de zes blikjes sardines die hier nog staan. Een afscheidsfeestje bouwen en laten opeten door de buren?

 

ENGLISH

01.22
Documenting, reading articles about all the exploitation. Working my way through the many many many arguments why you should not exploit animals, and then the many many many counter arguments (in the process doing my very best to not chime in on YouTube when noticing the exceptionally moronic reply of, perhaps someone who is considered a sane and healthy minded human being telling us that animals have no morals, no language, no soul, instead they are just “computers” with flesh around them. Heavens above, so help this poor ignorant soulless soul).

Okay, no arguments, just this: having seen countless videos, and photos from the hell holes called factory farming (all made by undercover animal rights activists ON the spot, showing the workers doing it all), having seen how cows respond to the humans taking away their new born calf, having seen how fish suffer during their trip from ocean to fork…. I can say that I do NOT want to be instrumental in these dreadful processes.
I tried before, I failed. I can break away this time. I know enough about nutrition and how plant based food can sustain me and preserve my health perfectly well. I have the feeling that continuing to eat animal foods while there is this subcutaneous resistance in me won’t do my mental health a lot of good, that’s for certain.

And what is left to break away from anyway? Just a few measly eggs a few times a week, fish twice a week and an occasional “sinful” slice of cheese! The funny thing is, I have never had a hankering for meat since I gave that up, years ago. Now and then, when I walk past the meat counter in the supermarket I might wonder what ham tasted like, and sausage, and liver paste… but then my vision of myself enjoying a ham sandwich in a former era is clouded over by the ghost of a video showing the pigs packed in trucks, living their miserable lives cooped up in tiny confinements between iron rods, a steel grid underfoot, driven through concrete corridors to meet a killing device, shackled up and lifted as its carcass begins its journey to the forks of  those whom the Holy Bible calls the “Crown of God’s Creation”.
Oh really?

Now this:

— Start with: certain bacteria found in the soil of this world, any animal or human who has access to natural soil has access to Vitamin B12;
— Plants do not contain it;
— Humans need it, cannot do without it, animals need it, cannot do without it;
— Animals get it from eating grass (the soil comes with bits of root still attached to the grass, ripped from the ground), chickens from pecking in dirt for grains and insects, fish, crabs and shrimps from eating algae; the soil contains the bacteria and the animal/human gut turns it into Vitamin B12;
— The vitamin is distributed throughout the animal’s muscles, organs and eggs;
— Therefor: humans (must?) eat meat, drink milk, eat eggs and fish, seeing humans do not (or rather *no longer* see paragraph below), ingest soil in the way animals do;

 

— Cows,  pigs and chickens, the primary sources of vitamin B12, are primarily factory farmed, so: no grazing and foraging and their fodder contains no particles of soil, so: they will develop vitamin B12 deficiency;
— Cows, pigs (and perhaps) chickens thus are administered synthetically produced Vitamin B12 supplements;
— Just like …. vegans…. who do not want to eat animal foods.

The irony of it all is mind boggling.

For that matter, the information, about the factory farmed animals and their own B12 deficiency, was new to me, I found this knowledge only a few hours ago. It seems that in previous centuries a deficiency of vitamin B12 in humans possibly was much rarer, even if their intake of animal food would be low, seeing their frequent contact with soil and the drinking of natural water (containing particles of soil), not to mention their sanitary habits which did not match the modern fear, reaching phobic levels, for bacteria and generally “being dirty”. Could you even sprinkle a teaspoon full of dirt into your porridge to avoid lack of B12? Yes you could! Another article tells how humans have been deriving their B12 for hundreds of thousands of years through eating plants which still had bits of soil on them (but no bits of pesticide!).

While reading these interesting lines I suddenly remembered how I would pull fodder beets from the fields, back in rural Holland in the fifties, and put my teeth into these growths then and there, without even rubbing them clean. I would get a tummy ache and my mother shook her head when she found out about my odd clandestine sprees. With the new knowledge I could now wonder: did I perhaps lack Vitamin B12? For we all know that you will instinctively crave food high in components you lack. Another article dealing with the B12 issue mentioned a clan of people somewhere in Iran, back in the fifties, who led a vegan lifestyle but interestingly, their blood had shown a normal level of B12. It was discovered they grew their vegetables upon “night soil” a nice term for soil fertilized with human poop. Because they did not wash their kitchen garden produce very rigorously before it was prepared, the essential vitamin B12 was..eh.. “recycled” to to speak. As irony has it, barely ten minutes after absorbing this, I stumbled upon an article about the poverty in North Korea, where folks, hard up for money, collected human poop to sell to the struggling farmers. Well, at least that will promote a sound level of B12.

PS – leaves me to finish off the thirteen eggs and six tins of sardines still lying around here. Throw a farewell  party and get the neighbours to eat them?

 

Amsterdam, zaterdag-Saturday 16-09-17

22.29
Een rustige dag. Qua weer en ook qua anders (fout Nederlands).

Gisteravond, terwijl ik mijn reserve bestanden controleerde op de LaCie externe harde schijf, bezig over te zetten, heen en weer, tussen LC en MSI, begonnen dingen te falen, wegens iets geheten “COM surrogat” – de naam  had een sinistere bijklank, misschien omdat “surrogaat” geen welkom alternatief is voor het “echte” werk. Maar goed, een zoektocht op het Net bracht deze afschuwelijke term onder mijn aandacht, maar dan in samenhang met “Trojan Horse”.  Een rilling liep over mijn ruggengraat; zou het kunnen dat mijn computer was besmet met een kwaadaardig virus vermomd als het Microsoft proces dat te maken heeft met het regelen van de code om thumbnails uit te lichten? Ik trok haastig het plugje van de LaCie uit de poort, op mijn netvlies reeds het beeld hoe AL mijn bestanden van jaren en jaren zouden worden gewist, de ene na de andere, door dit vervloekte Trojan monster, die pas zou ophouden wanneer de externe schijf totaal leeg was, geen enkel bestand nog over, om dan aan de slag te gaan en de ladingen bestanden op mijn laptop te vernietigen. Deze verstikkende angst hield mij in zijn greep tot ik de zaak eindelijk had uitgevogeld. Mijn specifieke “com surrogate” falen was simpelweg  Microsofts ingebouwde proces dat een corrupt bestand had ontdekt dat niet kon worden overgezet. Om de kwaadaardigheid, dan wel de goedaardigheid te kunnen vaststellen, moest je recht-klikken op de “com surrogate” in Task Manager om vervolgens vanaf het menu naar “bestandslocatie” te gaan; wanneer dat slechts de “local disk (C:) Windows system 32” zou zijn dan was alles in orde. En dat was het.  In het andere geval zou  de “Dll.host exe.” over je hele computer zijn uitgezaaid, in talloze locaties, waarbij het zijn ruïneuze ziektekiemen rondom verspreidde, hier, daar en overal. Nodeloos te zeggen slaakte ik een zucht van verlichting.

Eerder op de dag had ik een fietstochtje gemaakt – de zon omsloot mij helemaal in het begin, maar net toen ik stilhield bij een hek in de polder, om even te praten met een stel koeien, begon het te miezeren. De enorme dieren duwden hun enorme hoofden over de bovenste stang van het hek, waar mijn hand rustte; ze likten aan het zwart/wit gestreepte vingerloze handschoentje en lieten draden dik slijmerig spuug achter op de wol (namaakwol) – het rook goed, het rook naar koe. Ik probeerde een foto te schieten net wanneer de lange roze tong vanonder de glanzende grijze koeienneus schoot waarna hij om mijn hand krulde, maar deze poging faalde. Kon toch nog een paar redelijke goede plaatjes schieten – dan had ik, ‘s avonds, nadat de “com surrogate” schrik het gebouw had verlaten, het genoegen de opnames van die middag goed te verpesten door er neppige filters overheen te zetten uit een of ander programma, ha! “Echte” fotografen willen je dat niet, en kunnen je dat niet, in geen miljoen jaren, vergeven, en zeggen dat het toevoegen van “goedkope” filters, typisch om de domme consumentenbende te plezieren, nooit een slechte foto zal kunnen veranderen in een goede. Welnu, er schuilt *inderdaad* waarheid in die bewering. Maar aangezien ik mij daar zeer van bewust ben, zal ik uitsluitend mijn “goede” opnames verzieken door deze opzichtige opleukerijtjes. Ik wilde dat ik beroemd was, dan zou ik al die “serieuze” fotografen kunnen jennen (hen die ik heb gekend vond ik heel vervelend en ergerlijk, net als hun foto’s) die mijn miljoenenbedrijf zouden meemaken, gegrondvest op de verkoop van al mijn fotografieboeken, gevuld van kaft tot kaft met de totaal geruïneerde foto;s door de toegevoegde filters in Pixlr-o-matic. Eerlijk, ik ben dol op die kleurige lagen, een van de redenen dat het mij spijt geen toegang te hebben tot Instagram; je dient een smartphone te bezitten om een account te kunnen openen, en ik, arm vintage-meisje, gebruik alleen de Nokia 1100. Maar de Pixlr filters komen dicht in de buurt van dezulken waarmee Instagram miljoenen Instagram foto’s vernielt.

Koeien, de slaven van de mens – tweemaal per dag leeggepompt, in veel industriële fokbedrijven, door geavanceerde technologie, gebruikmakend van melkrobots, menselijk contact met de koe is niet langer nodig. Ik zal die kaas maar voor eeuwig vergeten. Me dunkt dat het leven van een melkkoe erger is dan dat van een vleeskoe (ook niet benijdenswaardig). Hoe dik is het bord voor de hoofden van vegetariërs, nee, niet *veganisten*, maar die andere soort, die denken dat ze er goed aan doen door geen dieren op te eten. Dwazen! Exploitatie is een kwaad op zichzelf. Hoe meer ik aan de weet kom, hoe meer geheimen der dieren aan mij worden onthuld, des te erger mijn afkeer van vlees eten. Uiteindelijk zal ik een halt moeten toeroepen aan mijn visconsumptie. Ook. En aan het eten van eieren. Wat pure exploitatie is. Mannelijke kuiken die door de versnipperaar worden gejast.

 

ENGLISH

22.29

A quiet day. Weather wise and otherwise.

Yesterday night, while checking my back up files on the LaCie external hard drive, transferring back and forth between LC and MSI,  things started to crash, due to something called “COM surrogate” – the name had a sinister ring to it, perhaps because “surrogate” is not a welcome alternative to the “real’ thing. Anyway, a search on the Net brought this horrific term to my attention but then in conjunction with: “Trojan Horse”. A shudder ran down my spine; could it be my computer was infected by a malicious virus disguised as the Microsoft process which has to do with managing code for extracting thumbnails? I hastily yanked the LaCie plug from the port, visualizing how ALL my files from years and years would, the one after the other, be wiped by this god-awful Trojan monster, who would only stop once the external drive was entirely empty, not a single file remaining, to then set to work destroying the loads of files on my laptop. This asphyxiating fear stayed with me till I had finally figured it out. My particular “com surrogate” crash was simply Microsoft’s native process which had discovered a corrupt video file that could not be transferred. To establish either the harmfulness or the harmlessness, you needed to right click on the “com surrogate” in Task Manager to then, from the menu, go to “file location”; if that was just “local disk (C;) Windows system 32” all would be well. Which it was. In the alternative case, you would find  the “Dll.host exe.” scattered all over your computer, in countless locations, spreading its ruinous germs anywhere and everywhere.  Needless to say I heaved a sigh of relief.

Earlier in the day I had gone for a bike ride – the sun was all over me in the beginning, but just as I stopped at a gate in the meadow lands, to have a chat with a bunch of cows, the drizzle set in. The huge animals pushed their huge heads over the topmost bar of the fence, where my hand rested; they licked at the black/white striped fingerless mitten, leaving strands of slimy saliva on the wool (fake wool) – it smelled good, it smelled of cow. I tried to shoot a photo just as the long pink tongue shot out from under the glistening grey cow’s nose to curl around my hand, but this endeavour failed. But still could shoot a few reasonably good pictures – I then, in the evening, after the “com surrogate” scare had left the building, had the pleasure of spoiling the takes from the afternoon by adding faky filters from some online editing program, ha! “Real” photographers will not and cannot, not in a million years, forgive you if you do that, saying that adding “cheap” filters, typically to satisfy the clueless consumer mob, will never change a bad shot into a good one. Now, there IS truth in that statement. But seeing I am very much aware of such, I will exclusively spoil my “good” shots with these gaudy overlays. I wish that I were famous, then I could antagonize all the “serious” photographers (those I have known I found totally boring and annoying, just like their pictures) who would witness my million dollar business, built on the sale of all my photography books filled, cover to cover, with the photos totally ruined by the filters added in Pixlr-o-matic. Honestly, I just love those colourful overlays, one of the reasons I am rueful that Instagram is denied me; you need a smartphone to open an account, and I, poor vintage girl, only use the Nokia 1100. But the Pixlr filters come fairly close to those Instagram uses to spoil millions of Instagram takes.

Cows, man’s slaves – pumped empty twice a day, in many factory farms through advanced technology, making use of milking robots, human contact with the cow is no longer needed. I’ll forget about that cheese forever. Methinks the life of a dairy cow is worse than that of a beef cow (also not enviable). How thick are vegetarians, no, not *vegans” but that other kind, who think they do good by not eating animals. Fools! Exploitation is an evil in itself. The more I get to know, the more the secrets of the animals are revealed to me, the greater my distaste for meat eating. Eventually I shall need to put a stop to my fish eating. As well. And my egg eating. Which is pure exploitation. Male chicks chucked through the shredder.

 

 

Amsterdam, woensdag-Wednesday 13-09-17

00.25
Wat doe je wanneer je je lichaam niet langer wilt impregneren met Aluminium Chloride? Dan staak je het gebruik van deodorant. Maar… dan zou je kunnen stinken. Ik weet het, ik weet het, gewoon zweet stinkt niet, het het is het “oude” zweet, geabsorbeerd door het weefsel van je kleding, die misschien later niet wordt uitgewassen, wat de misselijk makende geur verspreidt. Nou, ik ben het daarmee eens, maar ook weer niet; zweet op zich zal toch gaan geuren en wanneer het niet de neusgaten van anderen bereikt die zich toevallig in je gezelschap bevinden, dan ruik je het toch nog zelf en zou het niet prettiger voor je neus zijn om een aangename odeur op te pikken, die wordt uitgezonden door die verborgen ravijntjes waar arm en romp elkaar ontmoeten, hm?

Maar goed, ik surfte over de website van de firma waar ik de bona fide Stevia zoetstof betrok en ja hoor, een veelheid aan deo rollers en het beste: twee voor de prijs van één. Dus ik ging en kocht zes, voor €25,77, dus dat is € 4,29 per stuk (want één is € 8,59). Ik ging uit mijn dak bij het uitkiezen al die leuke mooie kleine flesjes met een grote ronde witte glanzende dop – even hierbij stilstaand, ze hadden iets erotisch, net als een lippenstift die langzaam omhoog wordt geduwd, uit het omhulsel. Toen ik thuiskwam (na mijn fietstochtje de rivier rond) probeerde ik onmiddellijk de roller met het “honing” aroma – waarbij ik niet vergat dit te melden aan R., juist aan de telefoon, die ik vasthield met mijn ene hand, terwijl ik met de andere de roller manipuleerde onder mijn T-shirt. De andere kant bleef enige seconden stil en dan: “Eh… ik dacht je zo’n beetje… op de veganistische toer ging…?”
Ik liet bijna de telefoon vallen – o lieve help, de bijen! De bijen! Zo had ik mijn principes glad vergeten, schier door de verlokkelijke associatie wat het woord “honing” in mijn geest wakker riep. Wat te doen? Terug naar de winkel en om een vervanging vragen? Ook voor een van de andere rollers waarvan het etiket vermeldde “Royal Jelly”. Maar ik kwam erop terug – kennelijk moet ik oplettender zijn om keuzes te vermijden die horen bij mijn pre-veganistische leven (hoewel ik nog steeds eieren eet en vis en dat zal blijven doen en misschien kaas wanneer ik een boerderij ontdek waar de koeien melk geven onder zowat ideale omstandigheden, die niet bestaat, ik weet het). Maar het is zo  dat ik bijen bewonder en respecteer, die ik als de hoeders van deze planeet beschouw – voor mij bezitten zij de status van heiligheid. Iedere keer wanneer ik mijn oksels onderdompel in de producten van deze heilige schepsels zal ik mij hardop verontschuldigen en hopen op vergeving.
Dan is er natuurlijk nog de kwestie van de… kaarsen. Ik moet erop toezien dat ik alleen merken koop die geheel bestaan uit paraffine. Dat zal niet te moeilijk hoeven zijn.

Ik koester zo’n vermoeden dat de veganistische onderneming een kwestie van compromissen zal blijven, althans voor mij, niet in de laatste plaats omdat sommige dingen gewoonweg buiten mijn macht liggen – ik kan niet ophouden met fietsen omdat de banden dierlijke componenten bevatten, ik kan niet ophouden mijn laptop te gebruiken omdat hij dierlijke componenten bevat – en dan zijn er nog mijn eigen menselijke zwakheden, zoals mijn voorliefde voor kaas. Ik ben er nu al vele maanden vanaf gebleven maar nadat mijn buurman mij een verpakking oude kaas overhandigde, uit België en ik de smaak weer proefde werd de impuls om het weer bij te schrijven op mijn wekelijkse boodschappenlijst me bijna te machtig. Toch ben ik mij ervan bewust dat de zuivelindustrie, ongeacht hoe biologisch en diervriendelijk, toch nog altijd de vestibule is van de vleesindustrie, aangezien melkkoeien, nadat ze hun tijd hebben gediend (ten hoogste 7 jaar), geslacht zullen worden voor consumptie. Al mijn kazen zullen dat lot in de hand werken.

ENGLISH

00.25
What do you do when you no longer want to impregnate your body with Aluminum Chloride? You stop using deodorant. But… you might then stink. I know, I know, actual sweat does not stink, it’s the *old* sweat absorbed by the fabric of your clothing, which might not get washed afterwards,  that spreads the sickening odor. Well, I agree but I also disagree; actual fresh sweat will still get smelly, and if it doesn’t reach the nostrils of others who happen to be in your company, you still smell it yourself and wouldn’t it be nice for your nose to pick up a pleasing fragrance, emanating from those hidden gullies where arm and rump meet, hm?

Anyway, I surfed the website of the company where I procured the bona fide Stevia sweetener and sure enough, lots of deo roll-on sticks, and the best: two for the price of one. So I went and got me six, for € 25,77, so that is € 4,29 apiece (one being €8, 59). I had a ball selecting them, all those nice little bottles capped with the big round white shiny cap – come to think of it, there was something erotic about them, like a lipstick which is slowly pushed upwards, out of its casing. When I came home (after my bike ride doing the lapse of the river) I immediately tried out the stick with the “honey” aroma – not omitting to tell R., just on the phone, in my one hand, the other manipulating the roll on under my T-shirt. The other side remained silent for a few seconds and then: “Eh… I thought you were going vegan… sort of… ?”
I almost dropped the phone – my goodness, the bees! The bees! So I had forgotten all about my principles, sheer through the enticing association the word “honey” triggered in my mind. What to do? Go back to the store and request a replacement? Also for one of the other deo sticks saying “Royal jelly” on the label. But then I decided against it – evidently I need more mindfulness to  avoid making choices which pertain to my pre-vegan life (though I still eat eggs and fish, and will continue to do so and perhaps cheese once I discover a farm where cows give milk under next to ideal circumstances, which does not exist, I just know). The thing is, I admire and respect bees, whom I consider as the keepers of this planet – for me they possess a status of holiness. Each time I douse my armpits with the products of these holy creatures I shall apologize out loud and hope for forgiveness.
Then of course there is the matter of the… candles. I should see to it that I only buy brands which consist entirely of paraffin. That should not be too difficult.

I have a hunch though that the vegan venture will, at least for me, remain a matter of compromising, not in the last place because some things are just beyond control – I cannot stop using my bicycle because the tires contains animal components, I cannot stop using my laptop because it contains animal components – and then there are my own human weaknesses, like my love for cheese. I haven’t been touching it for many months now but when I got a taste of it after my neighbour presented me with a packet of ripened cheese from Belgium, the urge to begin adding it to my weekly grocery list, became almost overpowering. Yet I am very aware that the dairy industry, no matter how organic and animal friendly, is still the vestibule of the meat industry, since dairy cows, after serving their time (7 years at the most) will be slaughtered for consumption.  All my cheeses  will promote that fate.

Amsterdam, dinsdag-Tuesday 12-09-17

12.15
Terwijl ik besef dat Microsoft zaken implementeerde als “Administrator toestemming” op een laptop, is het TOCH verwarrend en tot op zekere hoogte een reden om met je kop tegen de muur te bonken wanneer je deze boodschap krijgt: “U heeft Administrator bevoegdheid nodig om dit bestand te veranderen”. Een kijkje op het Net toont aan dat ik niet de enige ben die zo’n weigering op verdomme je BLOEDEIGEN laptop als een schizofrene situatie beschouwt.
Zucht.

En vervolgens: onderweg per fiets naar mijn poseer-opdracht, maandagavond, rond 18.45, had ik een denkbeeldig gesprek in een radiostudio, rechtstreeks in de microfoon, we voerden een discussie over een voormalig zangduo – ik merkte op dat “de ene” overleden was. Toen rinkelde de studiotelefoon, de DJ nam hem aan, zette hem op de speaker, de beller identificeerde zichzelf als de ene helft van het duo: “Ik kan u zeggen dat “die ene” niet dood is en “de ander” ook niet.” De DJ en ik dankte hem voor zijn rectificatie – toen vervaagde het visioen.
De volgende dag, in de werkelijkheid nu, maakte het nieuws bekend dat “de ander” in de nacht was overleden; “de ene” was al heen gegaan in 2000.
Nou, dat wat betreft voorspelling, als is het dan enigszins paradoxaal – nochtans had ik, als de studiogast, toch gelijk, met mijn bewering dat “die ene” alreeds was verscheiden.

En verder: de poseer-opdracht was geweldig. Het bleek dat de koffiebar beneden ons … gesloten was, voor de avond, dus geen koffie in de pauze, arrrgh. Maar de atelierbaas, een fijne dame, die ik me nog herinnerde van vorige sessies enkele jaren geleden, trok haar jas aan… om tien minuten later terug te komen met een bekertje koffie van de New York Pizza tent om de hoek, en gaf dit aan mij zeggende: “Jij bent het model, je moet hier hard werken, hier lieverd!” Wat schattig! Zo word je vertrouwen in de mens weer enigszins hersteld.
Eén schilder, een oudere man, charismatisch type die je heel goed zou kunnen casten als een iconische oudere kunstenaar in een film, maakte een paar fabelachtige schetsen van mij – ik had daar graag eentje van mee naar huis genomen, maar durfde dit niet te vragen.

Het volgende: ik gebruik Stevia zoetstof. Een paar jaar geleden las ik de labels op een paar Stevia merken en de ingrediënten bevielen mij maar matig. Maar eentje koos ik uit, die ogenschijnlijk een hoog percentage van het echte Stevia extract bevatte. Of ik nu dat bepaalde merk uit het oog verloren ben…. ik weet het eigenlijk niet, maar het afgelopen jaar heb ik het soort gekocht te koop in Jumbo supermarkten en dus, enkele dagen geleden, terwijl ik wachtte op het water om aan de kook te komen, reikte ik naar het doosje en las het etiket…. och Heer… verreweg het grootste percentage wordt ingenomen door … lactose, en dat is “melksuiker”. Wat is dit? Ik probeer juist zuivel te vermijden! Tenminste die verrotte zuivel die afkomstig is uit de bio-industrie en deerlijk geëxploiteerde melkkoeien, die zijn opgebrand en uitgeput, pas vijf jaar oud en meegenomen met de slachter (een koe kan de respectabele leeftijd van 20 jaar bereiken!). Maar goed, het Net was de redding, wat ik nodig zou hebben was Stevia van het “GreenSweet” merk, en het geluk was met mij; ze verkochten dit bij een (nogal sjieke ) gezondheidswinkel in het winkelcentrum pal bij en deze maand met een korting van 2,25 euro per doosje van 500 tabletten. Dus ik kocht drie doosjes, dat staat gelijk aan 1500 tabletten – ze zijn geweldig in de koffie en dus: weg met het zuivelprobleem.

Ik wil zuivel (ja, ik ben dol op kaas) van koeien die ‘s zomers in de wei staan, die hun kalveren tenminste drie maanden bij zich mogen houden en die ouder worden dan slechts vijf jaar. En: die worden drachtig gemaakt door een heuse stier!
Waar vind ik het? Een zoektocht op het Net biedt geen antwoorden. Daarenboven stuitte ik op een artikel over inseminatie en het bevatte een pijnlijke fout in een Nederlandse uitdrukking en Jezus, dat is zo godvergeten irritant, mensen die de pen ter hand nemen om voorts aan te tonen dat ze hun eigen moedertaal verzieken, weg met hen! Ik lees het niet!

Nu naar bed, en hopen dat ik niet droom van bloederige taferelen in bio-fabrieken, brute koeienverkrachting met inseminatiebuizen en rijen imbecielen die onzin op muren kalken. Met excuses aan de echte imbecielen.

ENGLISH

12.15
While I realize why Microsoft implemented things like “Administrator’s permission” on a laptop, it IS still disconcerting and to an extent a reason to bang your head against a wall, when you get the message”You need Administrator’s permission to change this file”. A look on the Net shows I am not the only one who experiences such a denial on your bloody OWN laptop as a schizophrenic situation.
Sigh.

Next: as I cycled to my modeling gig, Monday evening, around 18.45 I had this imaginary conversation in some radio studio, straight into the mike, discussing a former singing duo – I remarked that “the one” was dead. Then the studio phone rang, the DJ picked it up, and put it on the mike, the caller identified himself as one of the duo: “I called to tell you that “the one” is not dead, and neither is  “the other””.
The DJ and I thanked him for his rectification – then the vision faded.
Next day, so in reality now, the news said that “the other” had died in the night,  “the one” already having passed away in 2000.
Well, so much for prophecy, be it somewhat paradoxical – though I, as the studio guest was right after all, with my claim that “the one” had already passed away.

Next: the modeling gig was just great. It appeared the coffee bar downstairs from where the painting session took place was… shut down for the evening, so no coffee in the break, arrrgh. But the organizer of the session, a wonderful lady, whom I remembered from previous gigs some years ago, put on her coat…. to return after some ten minutes with a cup of coffee from the New York Pizza joint around the corner, and gave it to me, saying: “You’re the model, you need to work hard, here luv!” How sweet! Kind of restores your faith in people.
One painter, an elderly man, a charismatic type who would be great for casting as the iconic elderly artist in a movie, made some fabulous sketches of me – I would have liked to take one of them home with me, but I did not dare ask.

Next: I use Stevia sweetener. A year or two ago I read the labels on some brands of Stevia and the ingredients did not quite satisfy me. But one I chose, which seemingly contained a large percentage of the real Stevia extract. Whether I forgot about this brand…. I dunno really, but for the past year I have been buying the kind the Jumbo supermarket sells, and so a couple of days ago, while waiting for the water to boil, I reached for the dispenser and read the label…. lord…. by far the largest percentage is taken by.. lactose, which is “milk sugar”. WTF? I am trying to avoid dairy! At least the damn dairy which comes from factory farmed and sorely exploited dairy cows, who are used up and exhausted at only five years old and taken away to slaughter ( a cow can reach the respectable age of 20 years!). Anyway, the Net came the rescue, what I would need was Stevia from the “”GreenSweet” brand, and luck was with me: they sold it at the (rather posh) health store in my local shopping center and this month with a discount of 2.25 euro per dispenser of 500 tablets. So I bought three dispensers, equals 1500 tablets – they are great in coffee, and so that takes care of that dairy worry.

I shall have dairy (yes, I love cheese) from cows that spend there summers in the meadow, that can have their calves with them for at least three months and grow to be older than a mere five years. And: who are impregnated by a real bull!
Where to find? A search on the Net does not offer any answers. Moreover, I hit upon an article about insemination and it contained a painful error in a Dutch expression, and Jesus, that is so goddamn annoying, people who take up the pen only to show they fuck up their native tongue, away with them! Me no read!

Off to bed now, and hoping to not dream of gory scenes in factory farms, brutal cow rape with inseminating rods and rows of morons writing jabberwocky on walls. Apologies to the real morons.

 

Amsterdam, zaterdag op zondag – Saturday on Sunday 9-10-09-2017

01.03
Een vrouw, zeven maanden zwanger van een tweeling, werd de deur gewezen toen ze een hapje wilde eten in een of ander snack tent in de VS. Het beleid namelijk van de tent was: “Geen hemd, geen schoenen, geen bediening!” Dus wat heeft deze vrouw daarmee te maken? Nou, ze droeg een zogeheten “crop top”, een truitje of een T=shirt dat/die ergens op het middenrif eindigt, ze waren hoog mode in de nullies, en vrijwel alle vrouwelijke dragers etaleerden ook navel piercings. Kijk, wie kan zich een vrouw voorstellen die een gigantische zwangere buik meezeult in een afgeknipt truitje? Ik moet erbij zeggen dat haar rok NIET het gedeelte omsloot waar de taille in niet-zwangere staat zit, in plaats daarvan hing hij ergens onderaan de bult daarbij amper haar venusheuvel bedekkend (ik vraag me nog steeds af hoe die rok bleef zitten). Ze publiceerde haar ervaring op Facebook (uiteraard) en de commotie ging viraal (uiteraard). De tent werd verketterd met iedere vorm van afkeuring, ofwel netjes ofwel lasterlijk en het volgende was dat er een openbare verontschuldiging de deur uitging en dat er een onderzoek zou plaatsvinden, en ja hoor, het staflid die verantwoordelijk was geweest voor de “uitzetting” zou worden ondervraagd door de leiding.

Hier is mijn mening: Ik zou zeer zeker  precies hetzelfde hebben gedaan – als de medewerker dan. De aanblik van een vrouw met een geheel naakte opgeblazen buik die uitsteekt, de navel gezwollen, is een afknapper en niet iets wat je aan je tafel wilt of zelfs in je buurt wanneer je zit te eten. Een buik in zwangere toestand is niet afstotelijk maar onbedekt in een openbare eetgelegenheid beslist  misplaatst en onsmakelijk.

ENGLISH

01.03
A woman, seven months pregnant of a twin, was sent packing when she wished to have a bite to eat in some  food joint in the US. The joint’s policy being: “No shirt, no shoes, no service!”. So how does this apply to the woman? Well, she wore a so called “crop top”, a sweater or T which ends somewhere on the midriff, they were highly fashionable in the zeros, and nearly all female wearers would also sport navel piercings. Look, can anyone picture a woman toting a gigantic bump, in a crop top? I need to add that her skirt was NOT drawn across where the waist is located in a non-pregnant state, instead it hung somewhere below her bump, only just covering her pubic area (still wonder how she got that skirt to stay put). She posted her experience to Facebook (of course) and the outcry went viral (of course). The restaurant was decried with every disapproving word, either decent or blasphemous and the next thing was that it issued some public apology and would conduct an investigation, and sure enough, the staff member who had been responsible for the “eviction” would be questioned by the management.

Here is my opinion: I would most certainly do exactly the same – as the employee, to be sure. The sight of a woman with a totally naked blown out belly sticking out into space, the belly button all swollen, is off putting and not the thing you want at your table or even in the vicinity where you are eating. A belly in a state of pregnancy is not gross, but an uncovered one in a public eating house absolutely  out of place and unappetizing.

Amsterdam, donderdag-Thursday 7-09-17

02.03
Ik hoefde niet de booteigenaren in kennis te stellen van de vermeende spellingfout: mijn eigen woordenboek zegt mij dat “Amor tussisque non celatur”, dus zonder de “n”  in celatur, juist is. Poeh, wat een opluchting, ha!

Later, nu 23.55, dus nog slechts vijf minuten voordat deze dag voorbij is. Voor eeuwig.

Nieuws (of niet zo nieuw) : orkanen hebben de wereld verteld dat de Natuur nog steeds iets is waarvoor zowel mens als dier het hoofd moeten buigen; Houston, Texas, tot aan de rand toe ondergelopen door orkaan Harvey, St. Maarten het eiland aan stukken gereten door orkaan Irma en in Bangladesh klotst een hoop water wat mensen niet nodig hebben op plekken waar het niet moet zijn.
Melania Trump vertelde de wereld dat ze niet helemaal goed bij haar hoofd is, door de plek des onheils te bezoeken met…. stiletto’s aan haar voeten. Echt, ik weet geen betere manier voor een vrouw om zichzelf volslagen belachelijk te maken dan schoenen te dragen die ongeschikt zijn voor de gelegenheid. Maar dat hadden we kunnen weten, Donald Trump is niet iemand om met een vrouw in zee te gaan voorzien van die geweldige eigenschap: gezond verstand.

Noord-Korea heeft een kernkop over Japan laten suizen. Dit wordt de stalinistische staat  bijzonder kwalijk genomen door zowat alle mogendheden ter wereld. Ik moet zeggen, ik vind het doodeng. Dat volgevreten engerdje daar,  Kim Jong Un,  is namelijk stapelgek. En met gekken is het slecht praten. Nu heeft Zwitserland aangeboden om de gemoederen te sussen door contact te leggen met het engerdje. Nota bene: het engerdje is ooit op school geweest in dat land. We zullen zien en hopen er het beste van maar vrezen het ergste.

Het boek vordert met een slakkengangetje – maar waarom zou ik haast maken?

E.i.n.d.e.l.ij.k. is de rotzooi en de overgrote speelgoedauto van de galerij bij de buren verdwenen. Het zal mij benieuwen of ze de nieuwe zindelijkheid kunnen volhouden, nu dan toch de wijkbeheerder heeft ingegrepen. Misschien deels daartoe aangezet door mijn opmerking dat hij met twee maten zou meten: eentje voor de eigen Nederlanders en eentje voor de buitenlandse Nederlanders, die dan maat XL zouden genieten.

 

 

ENGLISH

02.03
I did not have to notify the boat owners of their alleged spelling mistake: my own dictionary tells me that “Amor tussisque non celatur”, so without the “n” in celatur, is correct. Phew, what a relief, ha!

Later, now 23.55, so only five more minutes till this day is done and gone. Forever.

What’s new (or not even so new):  hurricanes have been telling the world that Nature is still a thing for which humans and animals alike will need to bow their heads; Houston, Texas flooded to the brim by hurrican Harvey, St. Maarten the island ripped apart by hurricane Irma and in Bangladesh there’s a lot of water which people don’t need in places where it should not be.
Melania Trump told the world that she has absolutely no sense at all, by visiting the place of the disaster…. stilettos on her feet. Honestly, I know of no better way for a woman to make a total fool of herself than wearing shoes unfit for the occasion. But we could have known, Donald Trump is not someone who would team up with a woman who is endowed with that great quality: common sense.

North Korea let a warhead zoom across Japan. This deed has earned the Stalinist state serious disapproval from almost all powers across the globe. I must say, I find it really scary. Because you see, that gorged little creep over there, Kim Jong Un, is stark raving mad. And there’s no talking with loonies. Now Switzerland has offered to pour some oil upon the waves by opening communications with the little creep. Note that the little creep once upon a time went to school in that country. We shall see, and hope for the best while fearing the worst.

Progress on the book is at a snail’s pace – but why should I hurry anyway?

F.i.n.a.l.l.y the junk and the oversize toy car have vanished from the neighbour’s doorstep. Wondering whether they can keep up the new cleanliness, now that finally the quarter caretaker has taken action. Perhaps partly triggered by my remark that he was upholding double standards: one for the Dutch born Dutch and one for the second generation Dutch, who would enjoy standard XL.

Amsterdam, woensdag-Wednesday 06-09-17

02.55
Ik voel me buitengewoon gespannen en gepresseerd – voortdurend loop ik technische knelpunten aan die mijn voortgang in grote mate bemoeilijken. Zoals de zaken er nu voorstaan, zal het boek zijn voltooiing  naderen tien jaar na nu.

Er was zoveel waarover ik me had voorgenomen te schrijven, maar nu ik er eindelijk voor zit is er weinig tijd en trouwens, al mijn stof is verdampt (regelmatige lezers zullen zich herinneringen dat dit een veelvuldig geuite klacht is in deze bladen: de wijze waarop dingen die je wilt zeggen niet gezegd kunnen worden omdat ze mij ontglipten).

Vanavond (dus dinsdag), toen ik langs de rivier fietste zag ik een schip aangemeerd aan de oever, dat een mysterieuze naam droeg: “Amor tussisque non celatur” – eenmaal thuis googelde ik dit en tot mijn verrassing kreeg ik een onmiddellijk resultaat (afgezien van de boot zelf) – het betekent dus: “Liefde en een hoest kunnen niet worden verborgen” – de geest die hiermee kwam was Ovidius. Ik vraag me af of die andere uitspraak “Hoesten is een vorm van liefde” (origineel in het Engels: “Coughing is a form of love”), ermee verband houdt. Kan me niet herinneren wiens geesteskind die laatste is, ik dacht John Lennon.
Echter, on het Net worden Ovidius’ woorden gespeld als “celantur”. met een “n” maar het grote naambord op de boot vermeldde “celatur”, duidelijk zonder de “n”. Zal ik er morgen (dus vandaag eigenlijk al) heen gaan en de booteigenaren in kennis stellen van de omissie?

ENGLISH

02.55
I am feeling exceedingly stressed and pressed for time – constantly running into technical knots which greatly hinder my progress. As things are going now, the book will near its completion in another ten years time.

There was so much I had planned to write about, but now that I am finally at it there is not much time and anyhow all my subject matter has evaporated (regular readers will recall this is a frequent complaint in these pages: the way the things you want to say can’t be said because they have proven to be elusive).

This evening (so Tuesday(, as I cycled along the river I spotted a ship moored to the banks which carried a mysterious name: “Amor tussisque non celatur” – once home I googled it and to my surprise I had an instant result (apart from the boat itself) – so it means: “Love and a cough cannot be concealed” – the mind who came up with this was Ovid.  I wonder if this other statement “Coughing is a form of love” is related. Cannot remember whose brainchild the latter is, I thought John Lennon.
However, on the Net Ovid’s words are spelled “celantur”, with an “n” but the huge sign on the boat said “celatur”, clearly missing the “n”. Shall I now go there tomorrow (today in fact) and notify the boat owners of the omission?

Amsterdam, zondag-Sunday 3-09-17

01.13
Wat hebben we een prachtige dagen, wat het weer betreft! In de vroege avond was het genieten om de honden van de buren uit te laten – ik nam ze mee naar het park waar ze alle nieuwe luchtjes opsnoven en nieuw gras kauwden van nieuwe gebieden – bij de rivier, waar we het park uit gingen, kon de ene hond niet genoeg moed opbrengen om zich bij ons te scharen, de andere hond en ikzelf, op een steiger – ik pakte het dier bij de halsband en sleepte haar op de steiger – ze scheen verbaasd dat er niets ergs met haar gebeurden en stelde zich tevreden naast ons te liggen en naar de rivier te staren – alhoewel ik er zeker van ben dat honden niet van het  uitzicht genieten zoals wij (reeds toen we het park binnen gingen, moest ik haar voorbij een bruid sleuren, die juist op de kiek werd gezet op de brug – het uitgestrekte stuk witte japon dat over een groot deel van de houten brug uitgespreid lag was te veel voor haar – de fotograaf liet zijn camera zakken, de bruid lachte een geduldig lachje terwijl ik de onwillige hond voorbij de gevarenzone sleepte, zorgdragend dat ze niet het zorgvuldig gearrangeerde witte chiffon verstoorde….).
Toen we eenmaal buiten gehoorafstand waren gekomen, barstte ik uit in gegiechel – de probleemhond kwispelde en keek naar mij op met een blik van aanbidding, ha!

ENGLISH

01.13
What wonderful days we still have, weather-wise! In the early evening it was a joy to walk the neighbours’ dogs – I took them to the park where they sniffed all the new scents chewed new grass from new grounds – at the river, when I we popped out of the park for a bit, the one dog couldn’t muster up courage to join us, the other dog and myself on a jetty – I took the animal by the collar and dragged her onto the jetty – she seemed surprised nothing terrible happened to her and was content to lie down beside us and stare at the river – although I am pretty sure dogs do not enjoy the view as we do (already, when entering the park I had had to drag her past a bride, just being photographed on the bridge – the expanse of white gown spread out over most of the surface of the wooden bridge was too much for her – the photographer lowered his cam, the bride smiled a patient smile as I dragged the unwilling dog past the danger spot, taking care to not interfere with the meticulous arrangement of white chiffon….).
Once we were out of hearing distance I burst out in giggles – the problem dog wagged its tail and looked up to cast an adoring look at me, ha!

Amsterdam, vrijdag-Friday 01-09-17

02.20
Vanmiddag ontwaarde ik de wijkbeheerder in gesprek met mijn buurman twee deuren verderop – hoogstwaarschijnlijk was hun onderwerp het asociale echtpaar die mij scheiden van de andere buurman. Toevalligerwijze was dit de beheerder die het nodig vond om mij op zeer beschuldigende wijze aan te spreken over mijn wasrekje dat aan de galerij-reling hing, juni dit jaar, aangezien er werd aangenomen dat dit gebruiksvoorwerp uiteindelijk toch “onveilig’ zou zijn.
Ik ging naar beide personen toe (nog steeds gehuld in ochtendjas en haar wat eruit zag als een zwabber, daar ik het bed in was gestapt om kwart voor zes  in de ochtend) en sprak de beheerder aan als volgt: “Mijnheer, ik hoop dat u het ermee eens bent dat een bescheiden wasrekje waar niemand last van heeft één ding is, maar een enorme elektrische kinderauto, een uitpuilende zak vol vuilnis, grote stukken karton, een smerig kleedje, allemaal uitgestald op de galerij en verschillende rommeltjes rondslingerend bij de voordeur… is nog iets heel anders en als u het niet erg vindt dat ik zeg, ik heb me *wel* afgevraagd… waar u was toen we u werkelijk nodig hadden om eens een woordje te spreken met de vervuilers?”
De wijkbeheerder beaamde dit glimlachend, alhoewel hij erbij zei dat de normen WEL degelijk … wasrekjes insluiten. Echter, nadat deze palaver was beëindigd en ik op het punt stond mijn flat binnen te gaan, merkte ik dat hij een kort woordje wisselde met de aanstootgevende buur, en ze uiteen gingen zei de beheerder: “Oké gozer, begrepen!” op zeer vriendelijke toon.

Nou, is dat de toon om iemand te onderhouden die er een rotzooitje van maakt en die de regels aan zijn laars lapt? Toen ik een blik wierp vanuit de geopende voordeur vroeg in de avond… daar stond de hele bubs spullen en vuilnis nog steeds op de galerij.
Naar het schijnt hanteert de woningbouw dubbele maatstaven: de autochtone Nederlanders moesten jaren geleden  binnen een week alle satellietschotels van de balkons verwijderen, maar bij de Marokkaanse Nederlanders (immigranten of tweede generatie) zijn ze altijd blijven hangen. Het lijkt wel alsof ze doodsbang zijn bij Onze Kachel voor de Marokkaanse bewoners, of is hier sprake van vriendjespolitiek? Walgelijk.

De helft van de galerijvloer is gelegd – het ziet er niet net zo mooi uit als op de foto’s waar naar werd verwezen door de firma die deze demontabele vloeren levert – ik had iets verwacht wat de aanschijn had van houten planken, maar wat ze hebben geïnstalleerd lijkt meer op het vloeroppervlak zoals je wel ziet in fabrieken; ruw aan de handen, vergelijkbaar met schuurpapier en heel lichtgrijs – de ophoging voegt vijftien centimeter toe aan de hoogte van de galerijvloer, wat zeer merkbaar is, aangezien hij begint en eindigt met een flauwe helling, zoiets als een oprit. Al met al komt het over als een of andere voorlopige oplossing, iets wat ze hebben neergelegd maar wat er eigenlijk niet zou moeten liggen, wachtend op de “echte’ oplossing, tijdelijk en achterlijk.

Maar goed, wat doe je eraan.

Het online blad waarop ik ben geabonneerd, met ALLES over computers en het Internet, waarschuwde zijn lezers  over de vele vele vele miljoenen email accounts die in gevaar zijn gebracht of “pwned”. De lezer werd verwezen naar een site die zou nagaan of jij bij degenen hoorde wie een onaangename verrassing wachtte nadat je je mailadres had ingevuld in het veld: “jij werd gepwned 😦 ” .

Nou, mij wachtte inderdaad een nare schok: mijn mabelamber adres was een van de minder fortuinlijke. Het enige wat ik kan doen is mijn wachtwoord veranderen, wat ik deed.

ENGLISH

02.20
This afternoon I spotted the neighbourhood caretaker conversing with my neighbour two doors down – very likely the subject of conversation would be the asocial couple separating me from the other neighbour. Coincidentally this was the caretaker who had found it necessary to address me in a very accusing manner about my laundry rack hanging from the gallery rail, back in June this year; supposedly this utensil would be ultimately “unsafe”.
I approached the two (still in a house coat and my hair looking like a mop, seeing I had hit the hay at a quarter to six in the morning) and addressed the caretaker, saying “Sir, I hope you do agree that a modest laundry rack which is not hindering anyone is one thing but a huge  electric children’s car, a bulging sack of garbage, large  pieces of cardboard, a soiled carpet, all sitting on the public gallery and various odds an ends scattered  around the front door… is something entirely different and if you don’t mind me saying so, I *have* been wondering…when are you when you are *really* needed,  to have a word with the litterbugs?”
The caretaker agreed with a smile, though he did add that the norms DO include… laundry racks. However, after this palaver was ended and I was about to enter my flat,  I noticed he had a very short word with the offending neighbour, and then they parted with the caretaker saying: “Okay man, understood!” in a very friendly way.

Well, is that the tone for having a word with someone who creates a mess and couldn’t care less about the rules? When I threw a glance from my opened front door early in the evening… there was the whole load of objects and garbage still sitting on the gallery.
It seems de housing corporation sets double standards: years ago the Dutch-born residents (indigenous) needed to remove the satellite dishes from their balconies, but on those of the Moroccans (either immigrants or second generation) the dishes have always stayed up.  It seems they are fearful of the Moroccan residents at Our Hearth, or is this an instance of favoritism? Disgusting.

Half of the new gallery floor has been laid – it does not look as nice as on the photos I was referred to by the firm who supplies these portable floors – I had expected something which had the appearance of wooden planks, but what they put down looks more like the floor covering you might see in factories; rough to the touch, comparable to sandpaper and very light gray – it adds fifteen centimeter to the hight of the gallery floor, which is very noticeable, since it ends and begins with a slant, not unlike a ramp. All in all  it has the appearance of some sort of provisional solution, something  put there which should not be there, waiting for the “real” solution, you know, a makeshift stupid thing.

Oh well, what can you do.

The online magazine I subscribe to, which is ALL about computers and the Internet, warned its readers about the many many many millions of email accounts which have been compromised, or “pwned”. The reader was directed to a site which would check if you were among the unpleasantly surprised with the result after you had entered you email address in the field: “you have been pwned 😦 ”

Well, I *was* in for a nasty shock: my mabelamber address was one of the unlucky ones. The only thing I could do is change my password, which I did.

Amsterdam, dinsdag – Tuesday 29-08-17

19.47
De oplossing is daar: zaterdag op zondagnacht, vond ik het antwoord op het layout-probleem voor mijn boek. Ik was geheel gedesillusioneerd en bekaf van het klikken op mogelijke oplossingen die dood liepen, maar toen viel mijn oog op een menu: “maak een PDF portfolio” — dat opende het perspectief om al mijn scans in de nieuwe aangemaakte PDF portfolio te zetten (die ik toe mijn beschikking heb dankzij mijn computer nerd, die bij wijze van aardig gebaar Adobe CS6 op mijn laptop plaatste, begrijp dat dit inderdaad de “gehele’ suite is, bestaande uit 26 componenten, waaronder Acrobat X Pro (niet meer ondersteund, maar werkt not). Om een lang verhaal kort te maken: ik kan inderdaad mijn TIFF bestanden rechtstreeks in de PDF portfolio zetten en zelfs kan ik pagina’s creëren waarbij ik verschillende kleine scans op 1 pagina plaats, waartussen ik tekst kan voegen. Geweldig! Ik sta het mezelf toe om behoorlijk trots op mezelf te zijn. En zelfs niet in het geheim.

Gisteren in de trein:  twee oude dames stapten in, ze gingen zitten vlakbij mij. De ene, groot en omvangrijk, begon de andere te vertellen hoe een of ander vrouw die zij in haar leven had toegelaten haar was gaan koeioneren, noemde haar een ‘heks’ vol “heksachtige’ eigenschappen – deze vrouw had het kennelijk daar niet bij gelaten, nee mijnheertje, ze had zich ontpopt als een ware plaaggeest door tweedracht te zaaien onder haar familieleden en kinderen, ze zette ze zo’n beetje tegen de grote omvangrijke dame op: ‘Maar mijn zoon Matthijs, hij had aangevoeld dat er iets was met haar, vanaf het allereerste begin, en hij zei tegen mij  “Mam, die vrouw is niet te vertrouwen…” o ja, hij zei dat meer dan eens en ik had moeten luisteren, maar ik zoooooo naïef, om mensen in mijn huis te halen en in mijn leven die de boel verzieken! Stel je voor, dat je aan anderen vertelt dat ik een hek ben, je gelooft het toch niet!”
Haar gehoor, (de ander oude dame, kennelijk haar vriendin, en de overige mensen in het treinstel bovendien) werden natuurlijk gedwongen om dit alles te horen – ik in ieder geval, het was onvermijdelijk. Daarna betreurde ze het feit, dat zij, na eindelijk de kracht te hebben gevonden de vriendschap te beëindigen, nog steeds mails ontving van de foute vrouw en ze miste de kracht om die te negeren: “Ik vind dat zo moeilijk, ik MOET gewoon even kijken wat ze aan mij schreef, en altijd verpest het mijn dag, ik kan gewoonweg die woorden niet uit mijn hoofd krijgen!”
Rond deze tijd had de trein mijn bestemming bereikt – ik stond op en in het voorbijgaan boog ik naar de grote & omvangrijke dame over en adviseerde haar om de mails van de foute vrouw aan te merken als “spam”, waardoor ieder bericht in de spam box zou beladen, die zij, zonder te checken snel kon legen, probleem opgelost.
Zij keek omhoog naar mij met boze ogen: “Ik heb geen behoefte aan uw advies, ik vertel dit gewoon aan mijn vriendin” – haar stem klonk scherp en koud.
Ik was verbaasd – je kunt aanvoeren dat ik voor  mijn beurt sprak, maar aan de andere kant, kun je niet ontkennen dat zij ons allemaal onderwierp aan haar probleem op een openbare plek en trouwens, wat is er tegen om iemand een stukje welgemeend advies te verstrekken, waaraan evident deerlijk behoefte bestaat? Toen ik het station verliet, zei ik tegen mezelf: “Die grote & omvangrijke dame IS inderdaad een heks…”

R., aan wie ik ‘s avonds dit relaas deed, knikte en trok zijn eigen conclusie: “Nou, ze laat de verkeerde mensen binnen en bekt de goeie af…typerend…”

Einde van analyse van het gedrag van de grote & omvangrijke dame.

ENGLISH

19.47
The solution is there: Saturday on Sunday night I found the answer to the layout problem for my book. Being totally disillusioned and worn out from clicking possible solutions that turned out to be dead end streets something on a menu caught my eye: “create a PDF portfolio” — that opened the perspective to drop all my scans into the newly created PDF portfolio (which I have at my disposal thanks to my computer nerd, who, as a nice gesture, installed the Adobe CS6, understand by that the *entire* suite, consisting of 26 components, among them Acrobat X Pro (no longer supported but still works) ). To make a long story of victory short: I can indeed drop my Tiff files straight into the PDF Portfolio and even can create pages, adding various small scans on 1 page, interspersed with text. Wonderful! I am allowing myself to be properly proud of myself. And not even in secret.

Yesterday in the train: two elderly ladies boarded, they took seats close to where I was sitting. The one, big and ample, began telling the other how some woman whom she had admitted into her life had begun bullying her, calling her a “witch’ full of “witch-like qualities” – this woman apparently had not left it at that, no sir, she turned out to be a regular pest by sowing dissent among her family members and children, more or less setting them up against the big and ample woman: “But my son Matt now, he had sensed something wrong about her, from the very beginning, and he said to me “Mother, that woman is not to be trusted…” , oh yes, he told me so more than once, and I should have listened, I really am soooo naive, taking people into my house and my life who try to mess up things! Fancy that, telling others that I am a witch, would you believe it!”
Her audience (the other elderly lady, evidently her friend, and the rest of the people in the train section as well) were of course forced to hear all this – I did in any case, it was unavoidable. She then lamented the fact that, having found the strength to terminate the friendship, she still received the faulty woman’s emails, and she missed the strength to ignore those: “I find that so difficult I simply MUST take a look at what she wrote to me, and it always ruins my day, I simply can’t get those words out of my head!”
By this time the train had reached my destination – I got up and in passing the big & ample lady I bowed over to her and advised her to mark the faulty woman’s email address as “spam” so that each and every message would end up in the spam box, which she could, without checking, swiftly empty, problem solved.
She looked up at me with angry eyes: “I have no need for your advice, I was just telling all of this to my friend” – her voice sounded sharp and cold.
I was surprised – you could contend that I spoke out of my turn, but on the other hand, there is no denying she subjected all of us to her problem in a public place and anyhow, what is there against giving someone a snippet of well meant advice, which evidently was sorely needed? As I left the station I said to myself: “That big & ample lady sure IS a witch…”

R., whom I told this story in the evening, nodded and drew his own conclusion: “Well, she lets the wrong people in and shouts the right ones down… typical…”

End of analysis of the big & ample woman’s social behaviour.

Amsterdam, zondag-Sunday 27-08-17

23.22
Een week is voorbij gegaan sinds ik voor het laatst in deze bladen schreef – ik verkeerde geheel in de roes van het scannen: 1500 tekeningen, eerst telde ik er 1230 maar het werkelijke aantal bleek nog hoger te liggen. Ik ben bijna klaar met het A3 formaat, resten nog zo’n 70 tekeningen van 40 x 50 cm en *dan*…. het boek! Er zijn echter nog problemen die moeten worden opgelost, zoals hoe ik de layout moet afleveren voor de drukker? Sommige layout programma’s functioneren niet op mijn laptop, anderen zijn niet compatibel met Tiff formaat, dus blijven maar een paar opties over. We zullen wat moeten gaan “brainstormen”. Ik zie reikhalzend uit naar de geboorte van dat boek! Wat geweldig om de bladen om te slaan en mijn tekeningen daar te zien, zo mooi geëtaleerd op glanzend papier ingebonden tussen zwarte fluweelzachte kaften! Dan zal blijken dat het al het werk en gedoe dubbel en dwars waard is geweest.

De sfeer op deze galerij is enigszins gespannen geraak… vanwege het enorme speelgoedje (nou ja, “speelgoedje”…) die op het stukje galerij van mijn naaste buur staat en die meer dan de helft van de beschikbare ruimte beslaat waar wij, de bewoners, worden verondersteld te lopen. Mijn buurman twee deuren verderop, die daadwerkelijk is verhuisd vanwege de asociale elementen waarmee de wijk vergeven was, en aldus zorgden voor de algehele verloedering, voelt zich op de rand van de wanhoop nu dergelijke elementen van dezelfde slordige asociale mentaliteit zich hier hebben weten te vestigen, van hem gescheiden door slechts drie deuren. Hij vertrouwde mij toe dat zijn eerste impuls, toen hij die elektrische auto voor het eerst zag, was geweest om het ding op te tillen en het in de bosjes beneden te gooien. Wat toevallig ook mijn eigen notie was geweest. Hij, mijn  wanhopig gestemde buurman had ook het kleine nieuwe zusje van het jongetje voor wie de auto werd gekocht, gezien. Mijn buurman had een nare schok gekregen toen hij een zijdelings blik wierp door de open voordeur, recht in de ogen van de boreling, die in haar geparkeerde wandelwagentje zat, nog in de gang, met het gezichtje naar buiten gericht. Hij zei dat het gezicht en de schedel overdekt waren met grote groenige plekken, hier en daar zaten zwarte vlekjes. “De lelijkste en engste baby die ik ooit heb gezien”, verklaarde hij met een plechtige en ingehouden stem.
Maar goed, nu weten we tenminste dat er een kind IS – een aantal van ons had al gespeculeerd over het lot van de vrucht van de moeders schoot, aangezien niemand het nog had gezien en tot op de dag van vandaag heeft geen ziel het nog horen huilen. Wat mijzelf betreft, de gedachte was door mijn heengegaan dat ze misschien een draagmoeder was geweest voor een aardig prijsje, om het gezin uit de brand te helpen.
Morgen ben ik van zins de woningbouw te bellen, afdeling klachten – waarom zou ik het voor lief moeten nemen dat mijn bloemen kapot worden gemaakt, mijn potten omgegooid omdat een idioot de auto van zijn kind over de galerij stuurt met de afstandsbediening, zigzaggend van links naar rechts over de gehele lengte ? Ik protesteerde anderhalve week geleden, en die gast zegt tegen mij “door jouw bloempotten wordt de auto van MIJN kind beschadigd…”.

Ik was er getuige van hoe een jonge vrouw door het lint ging op een straathoek, ook in mijn buurt – ze was met een man en een vrouw, misschien haar ouders – ze raakte zo boven haar theewater, ze nam haar boodschappenwagentje en ramde het tegen een lantaarnpaal enkele keren met grote kracht; de twee wielen vlogen door de lucht en belandden op de stoep een paar meter verderop, de duwstang was verbogen en de tas zelf was ineen gezakt, een vormeloze hoop textiel. De jonge vrouw liep weg, fulminerend en huilen – de man schreeuwde haar verdwijnende gestalte achterna, dat ze een koude douche moest nemen en ophouden met haar hysterie enz. Langs mijn neus weg merkte ik op, tegen de vrouw, die het nu op zich had genomen om de partijen te scheiden, haar handen  in de lucht, als een professionele vredesstichter, maar goed, ik zeg tegen haar: ‘Wat dacht u ervan om de rommel eens op te ruimen?”, daarbij wijzend op de restanten van het kapotgeslagen boodschappenwagentje. O, o, mijn achteloze opmerking leverde mij een spervuur van krachttermen op – toen ze even ophield, bracht ik, alweer op terloopse wijze, naar voren dat ik wel “begrip” kon opbrengen voor de houding van de jonge vrouw. O, o, nog een salvo van vulgaire taal, ha!
Boven mij ging een ordinaire vrouw, die op haar balkon stond, mijn aanvaller van bijval voorzien, en hoe ik het in mijn hoofd kreeg om mij met andermans zaken te bemoeien? Enz. enz. enz. Ik lachte hartelijk, waarmee ik olie op het vuur goot, en fietste weg, hen en hun geschreeuw achterlatend.

Afgelopen vrijdag fietste ik langs een groep mensen, mannen en vrouwen, alle gekleed in het wit, ze hadden manden en zakken bij zich (ook wit), kennelijk goed gevuld te oordelen naar de bulten, en toen ik zag de meubels die een aantal van hen droegen, wat een ongewoon accessoire  is voor mensen die helemaal zijn opgetut en kennelijk bijeen om van een gezamenlijk uitstapje te genieten. Ik hield stil en stapte van mijn fiets en vroeg aan een groepje van drie wat deze bijeenkomst moest voorstellen…. ze antwoordden dat ze het zelf ook niet wisten en dat hen een grote verrassing te wachten stond. Ik nam geen genoegen met hun kletspraatjes en zette mijn ondervraging voort. Tenslotte sprak een oudere man het sleutelwoord uit: “Diner en Blanc”.
Ik had er vaag van gehoord, een Google zoekactie heeft mij geüpdatet. Mijn lieve lezers kunnen dezelfde zoekactie instellen. Maar goed, om een en ander samen te vatten, een gebeurtenis waar mensen genoegen kunnen beleven aan het samenzijn, terwijl anderen zijn buitengesloten. Je vraag je af welke van die twee hen het beste bevallen.

‘t Is het veiligste om Ducky, mijn eend van aardewerk, gekocht in een tuincentrum in 2004, naar binnen te halen. Tot nu toe stond hij opgesteld pal naast de deur, links wanneer je binnen met je gezicht naar de deur staat, maar aangezien mijn pathetische, gestoorde buurman zijn kind onderwijst hoe je een pathetisch individu moet worden in een veel te grote speelgoed auto, die over de galerij, amper breder dan de auto, rost en alles op z’n pad ramt , is Ducky’s leven ernstig in gevaar, zoals hij genoeglijk tegen de grote witte pot aanzit, waarin rode geraniums bloeien. En hetzelfde geldt voor Miep, mijn vrouwelijk (en geheel verschoten) standbeeldje, dat tegenover Ducky staat, ter rechter zijde, ook met geraniums die om haar schouders hangen. Vervolgens verplaatste ik mijn nostalgische grijze zinken vuilnisemmer, nog uit de jaren zestig, naar het balkon (hij stak niet uit voorbij de buitenste rand van de gemiddelde deurmat), in de verwachting dat de auto hem een felle stoot zou geven, waardoor hij om zou vallen, precies bovenop een van mijn geraniumpotten.

 

 

ENGLISH

23.22
A week has passed since I wrote in these pages – I was entirely wrapped up in the scanning frenzy: 1500 drawings, at first I counted 1230, but the real number appeared to be yet higher. I am almost done with the A3 size, remains the 70 odd drawings of 40 x 50 cm. And *then*… the book! There are however some problems to be solved, like how to deliver the layout to the printer’s? Some layout programs do not function on my laptop, others are not compatible with Tiff format so that leaves only a few options. We shall need to do some “brainstorming”. I am looking forward to the birth of that book with craned neck! How wonderful it will be to turn the pages and see my drawings so nicely displayed upon gleaming paper bound between black velvety covers! That then will prove to be well worth all the work and the occasional hassle.

The atmosphere on this gallery has grown somewhat tense… because of the huge toy (well “toy”…) car sitting on my next door neighbour’s gallery and taking up more than half the available width, where we, the residents, are supposed to walk. My neighbour two doors further down, who actually moved because of the anti-social elements infesting the quarter thus taking care of the general deterioration, despairs now that these elements of same slovenly asocial spirit  have made it to here, separated from them by only three doors. He confided in me saying that when he spotted that car his first impulse was to lift the thing and send it crashing down into the bushes, below. Which, coincidentally, was my own notion. He, my despairing neighbour, had also laid eyes on the new little sister of the little boy for whom the car was purchased. My neighour had gotten a nasty shock when he happened to glance sideways, through the open front door, straight into the infant’s eyes, who was sitting in its parked buggy, still in the corridor, looking out. He said the face and scalp were covered in weird greenish blotches, here and there interspersed with black spots. “The ugliest and scariest baby I have ever seen”, he declared with a solemn and hushed voice.
Well, at least, now we know there IS a kid – a number of us had been speculating about the fate of the fruit of the mother’s womb, since no one had ever seen it, and to this day no one has  even heard it cry. As for me, the thought had crossed my mind that perhaps she had been a surrogate mother for a stiff sum, to tide the family over.
Tomorrow I plan to call the housing corporation, the complaint department – why should I have to put up with my flowers being wrecked, my pots knocked down because some idiot remote controls his kid’s toy car zigzagging from left to right along the length of the gallery? I protested a week and a half ago, and the guy tells me “because of your flower pots MY kid’s car is damaged…”

I witnessed a young woman freaking out on a street corner, also in my neighbourhood – she was with a man and a woman, perhaps her parents – she got so worked up, she took her shopping trolley bag and smashed it against a lamp post a couple of times  with great force; the two wheels flew through the air and landed on the pavement yards away, the handle was bent and the bag itself collapsed, a shapeless heap of fabric. The young woman walked off, fulminating and crying – the man shouted at her receding form, that she should take a cold shower and quit the hysterics etc. I casually remarked to the woman, who now had taken it upon her to separate the parties, her hands held high, like a professional peace maker, anyway I said to her “What about clearing the stuff?” pointing at the remnants of the smashed trolley bag. Wow, so my casual remark earned me a volley of expletives – when she fell still for a moment I, again casually, observed that I was beginning to gain some “understanding” of the young woman’s attitude. Wow, another volley of profanity, ha!
Above me some common woman, standing on her balcony, joined in with  my antagonist, and however did I get it into my head to stick my nose into others’ business? Etc. etc. etc. I laughed heartily, thus pouring oil upon the fire, and cycled off leaving them at it.

Past Friday I cycled past a bunch of people, men and women, all dressed in white, they had baskets and sacks (also white) with them, evidently well stocked, judging from the bulges, then I noticed the furniture some of them carried, which, to say the least, is an unusual accessory for people all dressed up and very evidently assembled to enjoy a communal trip. I halted and got off my bike and asked a group of three after the nature of the gathering… they responded they did not know, they themselves were in for a big surprise. I did not satisfy myself with their bogus, and pressed my question. Finally an older man dropped the key word: “Diner en Blanc”.
I had vaguely heard of it, a Google search updated me. My dear readers can conduct the same search. Anyway, to sum it up, an event where people can enjoy being together while others are left out. Makes you wonder which of those they like best.

The safest is to take Ducky, my  earthenware duck, bought at a garden center in 2004, inside. He has always been stationed right beside the door, to the left when facing the door from the inside, but, but seeing my pathetic nutcase of a neighbour is teaching his kid how to be a pathetic individual  in an oversize toy car, ramming his way along a gallery barely wider than the car, Ducky’s life is in grave danger happily sitting snug against the big white pot harbouring blooming geraniums. And the same for Miep, my female (and entirely faded) statutette, positioned opposite Ducky, at the right side, also with geraniums hanging around her shoulders. Next I transferred my nostalgic gray zinc trash can, back from the sixties,  to the balcony (it did not jut out beyond the outer edge of the average door mat), expecting the car to give it a fierce jolt, so that the bin might topple over, right onto one of my geranium pots.

 

Amsterdam, zondag-Sunday 20-08-17

17.19
De Vuelta is begonnen, gisteren. Maar ik voel geen enkele neiging om het op de live-stream te volgen – het mist de magie van de Tour de France, net als de Giro d’Italia. Maar goed, ik mis toch ook de tijd, met al het scannen en archiveren van mijn tekeningen.

Terroristen hebben geprobeerd een schaduw over dit evenement te werpen, aan Isis verbonden religieuze gangsters raasden over de Ramblas in Barcelona, waarbij 14 doden vielen en minstens 100 gewonden. Het kan in Amsterdam gebeuren. Slaan zij ons over of staan wij een terroristisch takenlijstje en op een dag….. boemmm., ergens op een of ander uur?

Een of andere gast, kennelijk erop gebrand om veel echtparen dan wel alleenstaande vrouwen gelukkig te maken, of anders voor de persoonlijke kick, maakte een hobby van sperma donatie, en verwekte aldus (als je daarvan kunt spreken) 102 kinderen. Nu ja, God vertelt de mensen, dat staat ergens in Genesis geloof ik: “Maar gijlieden, weest vruchtbaar, en vermenigvuldigt; teelt overvloediglijk voort op de aarde, en vermenigvuldigt op dezelve.”
Ik zou kunnen zeggen tegen deze hobbyist: goed gedaan!

Eergisteren, toen ik langs de openstaande buitendeur van mijn buren liep, keek ik opzij en zag de trapauto geparkeerd in het halletje, de neus naar binnen gericht – het was een heel groot ding, van een modieus model, gestroomlijnd, glanzend wit met rode knoppen en glimmende metalen bumper en wieldoppen net echt – mijn eerste gedachte was: “Aha, de vader zou heel graag zo’n auto willen dus dan geeft hij er maar een aan zijn zoontje van twee…”

Zou trouwens een goede oplossing zijn, voor de vele verkeersdoden: laat iedereen in een trapauto rijden, en nog gezond ook, kijk al die gespierde Nederlandse dijen eens wanneer de wegen gevuld raken met trapauto’s!

ENGLISH

17.19
The Vuelta has begun, yesterday. But I do not feel any inclination to follow it on the live stream  – it misses the magic of the Tour de France, same with Giro d’Italia. And anyhow, I lack the time, what with all the scanning and archiving of my drawings.

Terrorists have attempted to cast a shadow over this event; Isis connected religious gangsters sped over the Ramblas in Barcelona, killing 14 people and injuring at least a 100. It can happen in Amsterdam. Are they skipping us or are we on a terrorist to-do list and one day…. blammm, somewhere at some hour?

Some guy, evidently keen on either making lots of couples or solitary women happy, or else for the personal kick, made a hobby out of sperm donation, thereby fathering (if you can call it that) 102 kids. Well, God tells the people, it says so somewhere in Genesis, I believe: “As for you, be fruitful and increase in number; multiply on the earth and increase upon it.”
I could say to this hobbyist: Good job!

Day before yesterday, as I passed my neighbours’ door, which was open, I glanced sideways and noted this pedal car parked in the corridor, nose first – it was a huge affair, of a snazzy model, streamlined, glossy white with red knobs and gleaming metal bumpers and hub-caps – my first thought was “Ah, that’s the kind of car the father would like, so the next best thing is to give one to his toddler son…”

Would be a good solution for the many traffic deaths: just get everyone to ride a pedal car, and healthy too, look at all the muscular Dutch thighs after the roads have filled up with pedal cars!

Amsterdam, woensdag-Wednesday 16-08-17

22.50
Veel tijd verloren – Ik probeerde een post te publiceren vanaf mijn opnieuw gereanimeerde iPad… maar er kwam niets op in het tekstveld toen ik typte, heel vreemd – ik stelde een speurtocht in op het Net, en één ander persoon stuitte op dezelfde rariteit, en uit de bijgevoegde details op te maken, bleek dat de tekst er wel degelijk stond, maar, zoals met onzichtbare inkt, niet zichtbaar, aangezien het opmaakprogramma slechts “witte” karakters leverde. Ik kon publiceren, dan naar de openbare versie van de blog gaan en de voorheen onzichtbare tekst zien in de nieuwe post, ha! Boven het opmaakprogramma ontbraken alle opmaakhulpmiddelen, dus daar ga ja.
Kennelijk heeft heeft de afwijking te maken met het feit dat Safari op de iPad versie 5.1.1, en dus stokoud, niet langer compatibel is met een aantal site – wanneer ik Flickr bezoek krijg ik de boodschap dat mijn browser “niet ondersteund” is en dat ik die moet updaten om “het meeste” uit Flickr te halen. Het updaten van de browser is echter niet mogelijk, aangezien Apple versie 5.1.1 in de kou liet staan en geen enkele andere browser wordt nog geaccepteerd. Nou, ik ben er niet kapot van, zolang hij maar zijn doel blijft dienen: een vitrine voor mijn foto’s mocht iemand die willen bekijken (wat niet het geval is, aangezien opzettelijk vermijd mijn artistieke bezigheden te noemen, heb je het over paradoxen).

De scanwerk kwam tot een halt, afgelopen dinsdag, toen de scanners defecten bleken te hebben opgelopen – hopelijk zal de techneut ze morgen hebben gerepareerd, of althans een ervan. Ik ben helemaal niet blij met dit gedwongen intermezzo.
Ik was *wel* blij met mijn rolschaatstocht, vroeg in de avond, een eind de polders in, langs de rivier, gekleed in een rok en een blouse en zwarte netkousen – het was geweldig, ik moet dit vaker doen wanneer ik ga rolschaatsen: in stijl.

Bij de supermarkt, waar ik heen ging nadat ik weer bij mijn fiets was gearriveerd, stond die nicht, jeetje, hebben wij het over het er dik op leggen – ik stond achter hem bij de kassa en kon mijn vrolijkheid niet onderdrukken – en om de een of andere reden viel hij mij bij, ik heb nog altijd het idee dat hij genoot van zijn eigen overdreven gedrag – ik zei hem dat hij mij deed denken aan G., die altijd mijn lachlust opwekte, omdat hij zo grappig was (naar waarheid) en hij vroeg of G. nog in leven was – een verrassende vraag, maar ik beantwoordde hem zo ernstig als ik kon, met het oog op mijn aanvallen van onbedoelde slappe lache, door te zeggen dat ik nog altijd niet met het hiernamaals hoefde te bellen om G. aan de lijn te krijgen. De mensen die achter me stonden, droegen gezichtsuitdrukkingen die hun gevoel voor mijn “geval”  uitdrukten, alsof ze wilden zeggen “Nou ja, ze kan er niets aan doen…” – een blik op hun begrijpende, meewarige gezichten deed mij opnieuw in lachen uitbarsten. De nicht had middelerwijl zijn boodschappen ingepakt om dan gracieus en verwijfd de zaak te verlaten, een grijns op zijn gezicht.

Uren later: trouwens, wanneer ik terugdenk aan die ervaring, het schrijven met onzichtbare inkt, dan is hij het herhalen waard: “En waarom? Welnu, de algehele onzichtbaarheid van wat je dan ook hebt geschreven, vereist een nieuwe geheugentraining, zodat je je het voorafgaande gedeelte van je tekst nog herinnert, aangezien je het niet kunt zien, duh. Ook: het zal je vaardigheid in het blind tikken aanscherpen, net als toen je lessen volgde om deze kunst meester te worden, wanneer er een  plankje oer je toets bord werd gezet. Hmm…. ik voel gewoon dat ik daar een paar ernstige tikfouten heb gemaakt…”

Het cursieve gedeelte geschreven met karakters in de kleur wit (je kunt de tekstkleur instellen met gebruikmaking van de hulpmiddelen boven het opmaakprogramma ALS ze tenminste niet ontbreken). Niet slecht! Slechts twee  fouten, en de tekst loopt vrij soepel door. .
Geheugen in deugdelijk, blind typen in deugdelijk.

ENGLISH

 

22.50

Lost lots of time – I tried adding a post from my newly reanimated iPad…. but nothing showed up in the editor field when I typed, very strange – I conducted a search on the Net, and one other person encountered the same oddity, and from the details added in that report it appeared that actually the text WAS there, but, as with invisible ink, not visible, since the editor supplied only *white* characters. I could update, then go to the public facing blog and see the erstwhile invisible text sitting in the new post, ha! Above the editor all the tools needed for editing were absent, so there you go.
Apparently the anomaly has to do with the fact that Safari on that iPad, version 5.1.1, is ancient and no longer compatible with a number of sites – whenever I visit Flickr I get the message that I am using an “unsupported” browser and need to update to get “the most” out of “Flickr”. Updating the browser is not possible however, since Apple has left version 5.1.1 in the cold and any other browser is not accepted either. Well, I am not too upset, as long as it serves its purpose as a showcase for my pictures, should anyone would want to see them (which is not the case, since I intentionally refrain from mentioning my artistic efforts, talking about paradoxes).

The scanning labour came to a standstill last week Thursday, when the scanners were seen to have developed defects – hopefully tomorrow the tech guy will have fixed them, or at least one of them. I am not at all enjoying this forced intermezzo.
I *did* enjoy my roller ride, early in the evening, a long way into the meadow lands, along the river – and dressed in a skirt and a blouse and black net leg wear – it was great, I should do this more often when skating: go in style.

At the supermarket, where I went, after getting back to my bike, there was this gay guy, oh my, talk about laying it on thickly – I stood behind him in line at the check out and could not hide my mirth – and for some reason he joined in with me, I still suspect because he was relishing his own exaggerated behaviour – I told him he reminded me of G., who always elicited my laughter, because he was so funny (truthfully) and he asked whether G. was still alive – a surprising question, but I responded as seriously as I could, given my attack of unintended mirth, saying that I still did not need to put in a call to the afterworld to get to G. The people in line behind me wore expressions on their faces which betrayed their compassion with my “case” as if to say “Well, she probably can’t help herself..” – a look at their understanding faces just triggered new  laughter. The gay had meanwhile packed his groceries to gracefully and effeminately leave the store, a grin on his face.

Hours later: actually, going back in my mind to that experience, writing with invisible ink, was worth repeating.  And why? Well, the total invisiblity of anything you have written, requires a new training of your memory, so that you actually remember the previous part of your text, seeing you cannot see it, duh.  Also: it will sharpen your touch typing, just like when you were following classes to master this art, and you got a little plank acr over the ke board. Hmm… I just feel that I made a couple of serious typing errors there….   

The bit in italics written with text in white (you can manage colour for characters using the tool above the editor, IF they are not missing of course). Not bad! Just two errors, and the text runs fairly smoothly. Memory sound, touch typing sound.

 

Amsterdam, dinsdag-Tuesday 15-08-17

02.03
Ik droomde een droom: een voormalige vriendin nam mij mee in haar auto naar een of andere locatie waar veel paarden bij elkaar stonden binnen een omheining. Plotseling was ik kennelijk de omheining in gegaan en werd omringd door reusachtige paarden, ik was angstig nu ze mij dood konden trappen. Zo plotseling als ik binnen was, was ik er ook weer uit. Mijn vriendin was nergens te bekennen en ik had geen flauw benul hoe ik weg zou komen van die eenzame plek in de rimboe – toch moet er iets op mijn pad zijn gekomen, want het volgende was dat ik in een trein bevond, een bijzonder ouderwets geval, met golvende rookwolken en open wagons – ik stapte ergens uit, aangezien mensen mij hadden gezegd dat ik dat maar moest doen want de trein zou “de andere kant” op gaan – dus kennelijk had ik mijn bestemming besproken. Opnieuw had ik geen duidelijk idee over de rest van mijn tocht huiswaarts – ik stond daar te prakkiseren, en een vista van glooiende heuvels verscheen voor mijn speurende ogen; maar was dat Noord-Holland? Zeker niet, NH was zo plat als een geplette krant! Of zou dit het zuiden van Nederland zijn, wat behoorlijke heuvelachtig is hier en daar” Ik liep enige kilometers en zag een tankstation, annex winkel. Ik ging naar binnen en kwam mijn andere vriendin tegen, M. (op moment mijn vriendin in het echte leven) – we begroetten elkaar en ze vroeg wat ik in vredesnaam deed, zo ver van huis? Dus ik zei haar dat ik niet werkelijk begreep hoe ik zo overal en nergens uit kwam…. toen gaf een winkelmedewerker die ons gesprek had opgevangen, mij enige duidelijke aanwijzingen, die, wanneer ik ze opvolgde, me naar een dorpje dat “Tweepoel” heette zouden leiden, het bezat een treinstation en bovenal: een verbinding met Amsterdam.

Ik was opgetogen, mijn zwerftochten waren voorbij! Ik dankte de gast, kuste mijn vriendin M. vaarwel (“voor nu”) en zette koers naar dit magisch oord, met de trein naar huis, “Tweepoel”.
Toen werd ik wakker. Nadat ik me had gewassen en aangekleed, kwam het bij me op om het Net af te zoek naar “Tweepoel”. Ik kreeg één resultaat: een holding firma van die naam. Niet ongunstig, wanneer we bedenken dat holdings firma’s simpelweg … geld bevatten.

Vanochtend vatte het idee bij mij post om mijn oude iPad te reanimeren, het allereerste model, model I, nog uit 2011. Ik verbond het met de oplader, stak de oplader in het stopcontact en wijdde mij aan mijn bezigheden. toen ik thuiskwam was de iPad geheel opgeladen. Maar hoe verder? Ik herinnerde mij dat ik iTunes nodig zou hebben om inhoud vanaf mijn laptop of het Net naar de iPad moest overhevelen. En ook wilde ik inloggen op mijn Apple account. Wat mislukte aangezien het was vergrendeld om “veiligheidsredenen”. Maar goed, ik slaagde erin om mijn wachtwoord opnieuw in te stellen, maar kon niet voorbij de geheime vragen om het opnieuw instellen van mijn oude account te voltooien, want de “update” knop was niet actief.
Ik besloot hulp te halen, van de beschikbare opties koos ik ervoor mij daadwerkelijk te laten bellen door Apple, ongelofelijk. Ik toetste mijn telefoonnummer in het veld,  een venster bevatte de boodschap dat ik mij in de buurt van mijn telefoon moest bevinden want ik zou gebeld kunnen worden op ieder ogenblik binnen twee minuten. Dus ik zeg zo “Ja hoor…vast wel…”, op enigszins sarcastische toon, daarmee mijn grote ongeloof uitdrukkend… nauwelijks had ik deze gedachte gedacht of… mijn telefoon ging over.
Ik kon dit amper bevatten, nam de oproep aan en zei: “Is dit een echt menselijk wezen reeds aan de lijn ?” Een bijzonder vriendelijke stem zei “ja”, zij was “een mens” en luisterde naar de naam “Tracey”.
Om een lang verhaal kort te maken, deze dame was de liefste en geduldigste persoon die je je maar kunt indenken! Nadat de update knop was gereactiveerd, wilde ik weten: zou zij kunnen helpen om iTunes aan de praat te krijgen zodat ik mijn iPad kon vullen met afbeeldingen en ook om de WiFi weer in te stellen? Ze zei dat dat zeker kon en dus krijgt dit verhaal een fortuinlijke afloop: de ipad werkt weer op volle toeren, nadat hij zo’n vijf jaar in een lade heeft doorgebracht als schijndode.
Ik vertelde haar dat ze opslag verdiende, ze lachte en zei: “Ik zal het ze doorgeven!”
Heeft Microsoft een telefonische hulplijn, vergelijkbaar met de fantastische Apple dienstverlening? Afgezien van de Microsoft telefoon-bandieten natuurlijk, die heel bereid zijn om je te helpen van je geld af te komen.

ENGLISH

02.03
I dreamed a dream: a former female friend took me in her car to some location where many horses were gathered into a corral. Suddenly I had evidently entered the corral and was surrounded by the huge horses, I felt alarmed, lest they trample me to death. As suddenly as I had been in, I was out again. My friend was nowhere to be seen, I had no idea how to get away from that lonely place in the never-never – something must have come my way, for the next thing was that I had boarded a train, a very old-fashioned affair, with billowing clouds of smoke and open carriages – I got off somewhere, seeing some people told me to get off there as the train would go “the other way” – so evidently I had discussed my destination. Once again I was clueless about the rest of the journey home – as I stood wondering, a vista of rolling hills was presented to my searching eyes; but was that North-Holland? Surely not, NH was as flat as a flattened newspaper! Or could this be the south of the Netherlands, which is quite hilly here and there? I walked for some miles and spotted a gas station, which sported a store. I went in and ran into my other female friend M. (at present my friend in real life) – we greeted each other and she asked me what the heck I was doing so far away from home? So I told her I didn’t really understand how things kept moving me around …. then the guy from the store, overhearing us, gave me some clear directions, which, if I followed them up, would lead me to a village called “Tweepoel”, it had a train station and above all: a connection with Amsterdam.

I was elated, my wanderings were over! I thanked the guy, kissed my friend M. goodbye (“for now’) and started out for this magical place, and its train bound for home, “Tweepoel”
Then I woke up. After I had washed and dressed it occurred to me to search the Net for “Tweepoel”. I got *one* search result: a holding company of that name. Not unfavourable,  if we stop to consider that holding companies usually hold… money.

(“Tweepoel” by the way would be “Twopool”, literally translated.)”

This afternoon (In fact Monday) I got it into my head to reanimate my old iPad, the very first iPad, model I,  from 2011. I connected it to the charger, plugged the charger into the power, and went about my business. When I got home the iPad was fully loaded. But how to continue? I recalled I would need iTunes for transferring content from my laptop or the Net, to the iPad. Then too, I wanted to log into my Apple account. Which failed, seeing it had been locked for “Security reasons”. Anyway, I managed to get a password reset, but could not progress beyond the secret questions to complete the resetting of my old account, because the “update” button was grayed out.
I decided to get help, from the available options I chose for Apple to actually phone me, wow. I entered my phone number; in a window it said I should be near my phone seeing I could be phoned at any time within 2 minutes. So I went like “Oh yeah, sure…..”, on a sarcastic note, expressing my big disbelief – barely had I thought this thought when…. my phone went off.
I was incredulous and took the call and said: ‘Is this a real human being already on the line?” A very friendly female voice told me “yes”, she was “human” and listened to the name of “Tracy”.
To make a long story short, this lady was the sweetest and most patient person you can imagine! After the update button was reactivated, I wondered: could she help me get this iTunes thingy to work, so that I could populate my ipad with pictures and also fix the WiFi…? She said for sure she could and so the happy end of this story being that my old iPad was once again in full working order, after some five years of suspended animation in a drawer.
I said to her she deserved a raise, she laughed and answered that she would pass it on to “them”.
Does Microsoft have a telephonic help desk comparable to the amazing Apple service? Apart from the Microsoft phone scammers of course who are eager to help you get rid of your funds.

Amsterdam, zondag-Sunday 13-08-17

16.23
Had een gesprek met R. over deze kwestie: het menselijk geweten – wordt het in ons gecreëerd door onze ouders, onze leraren, de maatschappij? Of is het ingeboren, zoals instinct? Wat dat laatste betreft, daarover kan ik kort zijn: nee. Wanneer dat zo zou zijn, dan zouden die kinderen welke zijn opgegroeid te midden van wolven, of honden of in kippenhokken (de wolfskinderen waarover je wel kunt lezen op het Net) niet hoeven te worden geresocialiseerd, dit keer om ze te integreren in de maatschappij der mensen, waar zoiets als moraliteit bestaat.

Het menselijk geweten wordt  “gecreëerd” in een menselijk wezen; het creëren van innerlijke gevoel wordt geïnitieerd meteen al bij de geboorte; tezamen met religie, is de scheiding tussen “goed” en “slecht” (op het continuüm van menselijke waarden) de elementaire hersenspoeling – of anders gebruiken wij de vriendelijker term “conditionering”-  waaraan een mens wordt blootgesteld, vanaf het begin.

In de grond komt het erop neer dat mensen voortdurend moeten omgaan met dit innerlijke conflict: ben ik een dier of ben ik iets anders, namelijk een mens? Hij zal keer op keer te maken krijgen met zijn dierlijke aandriften en hij zal ze moeten temperen, gebruik makend van zijn aangeleerd vermogen om die waarden van goed en slecht aan te wenden die hem werden ingeprent vanaf het moment dat hij de baarmoeder verliet.

Nu hebben dieren hun “instinct” om zich niet tegen de eigen soort te keren – ironisch genoeg missen mensen nu juist dit instinct en compenseren voor het gemis door hun gefabriceerde moraliteit ( vaak breken ze trouwens door die barrière heen, maar dan heet het “oorlog” en dus “geldig”, met bijbehorende aangepaste versies van “goed” en “slecht”, speciaal voor de gelegenheid).

Conclusie: een mens is half dier en half iets anders en samen is het een mens, waarbij het “half iets anders” debet is aan de voortdurende problemen.

ENGLISH

16.23
Had a talk with R. about this thing: the human conscience – is it created in us by our parents, our tutors, society? Or is it inborn, like an instinct? As to the latter, I can be short: no. If that were true, then these kids, grown up among wolves, or dogs or in chicken coops (the “feral” kids you can read about on the Net), would not need to be re-socialized, this time to integrate them  into the society of humans, where such a thing as morality exists.

The human conscience, is *created* in a human being; the creation of this inner sense is initiated immediately upon birth;  together with religion, the division between “right” and “wrong” (on the continuum of human values), is the basic brainwashing – or else use the friendlier term “conditioning”-  program a human  is exposed to, from the first.

Basically the matter boils down to the fact that humans need to constantly cope with this inner conflict: am I an animal or am I something else, namely a human? He’ll run into his animal urges time and again and he’ll need to tone them down, using his ability by learning to apply those values of right and wrong which were imprinted upon his mind since he left the womb.

Now animals have their *instinct * to not turn against their own kind – ironically humans miss precisely this instinct  and make up for the lack by their contrived morality (though often they break through that barrier, but then it’s called “war” and thus “fair” play, with its own set of adapted rights-and-wrongs, especially for the occasion).

Conclusion: a human is half animal and half something else, and together its a human, with the “something else’ accounting for the constant trouble.

TEST

embedded via gp
then deleted from flickr

public image – then deleted from flickr

Public image to be replaced on Flickr

 

Public, then turning private

Private embedded with GP, then GP expired:

 

In the case of the two examples above the fix does not seem to have worked – clicking on them takes you to the Yahoo sign in page.

Renewed test, July 10 2017 – posted per GP, then expired on Flickr.

//embedr.flickr.com/assets/client-code.js

Hello world!

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!